ENTERTAINMENT

CREATIEF VLAANDEREN MAAKT DE BALANS OP VAN DE VOORBIJE MAANDEN. ZANGERES EN ACTRICE TINE REYMER BEMANT OP 19/1 EEN BARRICADE IN HET LEUVENSE DEPOT: SAMEN MET ONDER MEER RONNY MOSUSE EN STEF KAMIL CARLENS BRENGT ZE PROTESTSONGS VAN TOEN EN NU.

De tussenstand

TINE REYMER: Het concert heet Songs for Utopia en iedereen die meedoet heeft enkele nummers gekozen. Zelf rakel ik Suzanne Vega, Elvis Presley en PJ Harvey op. Frappant hoeveel van die songs ineens weer relevant zijn.

Duik je, los van zo’n opdracht, nog geregeld in je platenkast? Of klik je, zoals de luieriken onder ons, ook maar gewoon Spotify op gang?

REYMER: Neen, ik ben nog van de oude, tactiele stempel: ik prefereer iets wat je in je handen kunt nemen. Mijn man (acteur Peter Van Den Begin, nvdr.) en ik hebben een mooie collectie vinylplaten, oude én nieuwe. Dat is een gezelligheidsding, om beurten iets draaien. Tot zelfs verhaaltjes voor de kinderen op singles die we van de rommelmarkt hebben.

Welke lp’s zijn tegenwoordig niet van je platenspeler weg te branden?

REYMER: Lazaretto van Jack White. Veel muzikanten stralen een je-m’en-foutisme uit, hij ís dat helemaal. En ook Julie van Julie London, een plaat van eind jaren vijftig. Typisch zo’n hoes om te etaleren: London hangt, als een pin-up in een niemendalletje, met haar benen omhoog op een transparante stoel, tegen een lichtblauwe achtergrond. Ze zingt jazz en orkestrale pop en heeft een hele mooie stem. Moet je horen.

We moeten graag nog een beetje meer.

REYMER: Qua boeken raad ik Niemand is ooit verloren van Catherine Lacey aan, over een New Yorkse die besluit alles achter te laten en het vliegtuig naar Nieuw-Zeeland te nemen. Een beetje raadselachtig en claustrofobisch, maar toch heel straf vanwege de lange volzinnen die je op de duur helemaal in haar hoofd meetrekken. Verder: Pogingen iets van het leven te maken van de Nederlander Hendrik Groen. Een hype, want zijn ware identiteit is nog altijd niet bekend. Groen is zogezegd een bejaarde in een rusthuis en hij beschrijft het leven daar. Heel droog, vaak ontroerend, maar toch ook hilarisch. Mijn schoonmoeder zit in een rusthuis, dus ik kom daar geregeld, en dan vind ik het fijn om alleen in de koffiebar een uur te lezen. Laatst rolden de tranen over mijn wangen van het lachen, zodanig zelfs dat iemand achter de bar – ze kennen mij ondertussen – kwam vragen: ‘Tine, gaat het?’ Dat is me nog nooit overkomen bij een boek, echt de slappe lach. Ik lees graag en veel. Maar mijn voornemen voor 2017 is toch wat vaker buiten te komen.

Een nijpend tekort aan kinderoppassers in de buurt?

REYMER: Neen, onze job die soms vereist dat we ’s avonds nog weg moeten. Of gebrek aan energie. Maar binnenkort ga ik naar de expo van Saul Leiter – loopt nog tot eind deze maand in het FoMu in Antwerpen. Ik heb onlangs al een boek van hem gekocht. Leiter was eind jaren 40 een pionier van de kleurenfotografie. Vaak fotografeerde hij door een raam, een beetje voyeuristisch, of ergens doorheen. Dat levert heel verrassende beelden op. Hij heeft veel foto’s genomen in New York en je voelt de levendigheid van die straten. Een snee in de tijd, zeg maar.

KURT BLONDEEL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content