Alles over driesterrencd

De Britse Beth Jeans Houghton debuteert knap met 'Yours Truly, Cellophane Nose', een plaat die meer ideeën telt dan songs. Maar wát voor songs!

Lambchop doet met 'Mr. M' voor de elfde keer wat het goed doet: een onvervalste en ontroerende Lambchopplaat maken.

U krijgt uw muziek het liefst met hooks en melodieën opgediend? Laat Believers van de rusteloze troubadour A.A. Bondy u desalniettemin een suggestie doen: sfeer.

Tom Waits blijft synoniem voor blutsen, builen en barsten. Toch klinkt hij op 'Bad As Me', zijn eerste studioplaat als zestigplusser, bezadigd en hoogst toegankelijk.

Het hemelse zangorgaan van Jeff Tweedy en een groep die al haar muzikale kunde op één plaat lijkt te willen verzamelen: de achtste van Wilco is alwéér een klepper.

Voor hun zesde worp hebben die van dEUS voor het eerste alle nummers samen geschreven. Keep You Close klinkt als een warmere, soulvolle versie van Vantage Point, de voorganger.

Het Zweedse Little Dragon verstaat steeds beter de kunst om kille indietronics warm en verleidelijk te doen klinken. Met dank aan de Japanse chanteuse.

Zach Condon aka Beirut is niet meer zomaar een adept van Oost-Europese volksmuziek, hij is nu zélf een transcontinentale volksmuzikant.

'Rhythm is the way/the way of our life' is het credo waarmee de Canadese housegeilerds Azari & III de early nineties rehabiliteren.

'I'm up there with the best', pocht Wiley op zijn zevende worp. Bescheidenheid is niet z'n grootste deugd, snedige grimebeats zijn dat eens te meer.

De Spaanse Lourdes Hernández geeft met haar hese stem en - jawel - een Spaanse gitaar zowat op haar eentje gestalte aan een folky girl group.

Hardcore punk is niet dood. Het maakt zelfs dubbele conceptplaten. Ga ervoor zitten, maar reken niet op relaxen.

De indierock van Death Cab For Cutie schurkt deze keer akelig dicht tegen de synthpop van Talk Talk aan, maar toch verdient Codes and Keys uw aandacht.

Het Californische combo doet al meer dan vijftien jaar in nonchalante indiepop, maar deze Cake smaakt nog lang niet bedorven.

De toekomst van de hiphop is in handen van een twintigjarige joenk dat vooral geen voorbeeld wil zijn. Afgaande op zijn provocerende teksten en onheilspellende griezelbeats is dat geeneens een slecht idee.

Okkervil River goes classic? Op hun zesde worp pakken de indie darlings uit Texas het alleszins wat breedvoeriger aan.

Texas' fraaiste treurwilg Bill Callahan ventileert andermaal zijn bezwaarde gemoed in prachtige americana en sadcore.

Het had met Fleet Foxes goed fout kunnen lopen, want de frontman leek lang verdwaald in een bos van halve ideeën en emotionele impasses. Toch is prachtplaat twee een feit.