Bedroom Community Night @ Vooruit

Tweemaal was hun concert uitgesteld, als gevolg van een IJslandse vulkaanwolk. Maar derde keer, goede keer: nu de artiesten van het gerenommeerde Bedroom Community-label eindelijk neerstreken in Vooruit, bewezen ze dat water en vuur wel degelijk met elkaar te verzoenen zijn.

Da gig: Bedroom Community Night in de Balzaal van de Gentse Vooruit, op 28/9

In één zin: Een spannende, grensoverschrijdende trip voor wie lak had aan muzikaal hokjesdenken.

Hoogtepunten: ‘Theory of Machines’, ‘Draumalandid’, ‘Saro’, ‘Honest Music’.

Dieptepunt: Het iets te lang uitgesponnen ‘Wonders’.

Beste quote (van Nico Muhly, behoorlijk tongue-in-cheek): “We spelen vanavond alles in een rare volgorde en maken er dus doelbewust een zootje van. Vaak beseffen we zelf niet eens wat we aan het spelen zijn, tot we al halverwege een song zitten. Yep, we zijn goed georganiseerd.”

Bedroom Community is een platenmaatschappij die vijf jaar geleden in Reykjavik werd opgericht door muzikant-producer Valgeir Sigurdsson, bekend van zijn werk met Björk, Bonnie ‘Prince’ Billy en CocoRosie. Zoals de naam suggereert, gaat het vooral om een vriendenclubje: artiesten met uiteenlopende achtergronden die op elkaars platen meespelen en zoveel werk van hoog niveau afleveren dat het label in een mum van tijd, ook internationaal, tot een kwaliteitsmerk is uitgegroeid.

Sigurdsson, die zowel in de weer is met elektronica als met kamerensembles, bestiert zijn label samen met de Australische industrial-noisemuzikant Ben Frost, de New Yorkse pianist en klassieke componist Nico Muhly en de uit Vermont afkomstige folkzanger Sam Amidon. Hoewel hun muzikale werelden schijnbaar ver uit elkaar liggen, gaan ze tegen die perceptie doelbewust in door te toeren met een avondvullend programma waarbij alle artiesten van het label betrokken zijn en, in wisselende combinaties, elkaars muziek spelen. Een merkwaardig concept, maar live bleek de onwaarschijnlijke afwisseling van genres allerminst te storen. Integendeel: alles vloeide zo organisch samen dat je het gevoel kreeg een (h)echte band aan het werk te zien.

In Gent stonden, naast de vier Slaapkamerprotagonisten, nog vier andere muzikanten op het podium: zanger-trombonist Helgi Jónsson, die zelf ook als singer-songwriter actief is, twee violistes en een cellist. Uiteraard werden alle nummers die op de setlist prijkten aan die instrumentale bezetting aangepast, waardoor ze soms behoorlijk afweken van de plaatversies. Zo klonk Ben Frosts ‘Theory of Machines’ verrassend majestueus, terwijl Muhly zijn piano deed stotteren in ‘Music for Ginó’ en Sigurdssons ‘Draumalandid’, uit de gelijknamige filmsoundtrack, van lyrische strijkersaccenten werd voorzien.

Nico Muhly, die in klassieke middens als de nieuwe wonderboy wordt beschouwd, maakte met zijn gevatte bindteksten en grapjes over zijn homoseksuele geaardheid (“I feel like a gay muppet”) duidelijk dat hij zichzelf niet al te ernstig neemt en ook het stuk dat hij schreef voor violiste Nadia Sirota klonk verre van conventioneel. Tussendoor serveerde Sam Amidon een blokje Amerikaanse folksongs, waarin overspel en de nakende apocalyps centraal stonden. Dank zij Muhly’s fraaie arrangementen klonken ‘Saro’ en ‘I See the Sign’ echter stukken minder traditioneel dan je van dit soort repertoire zou verwachten.

De nummers uit Valgeir Sigurdssons cd ‘Ekvílibríum’ hadden een fikse transformatie ondergaan: de zangpartij van ‘Baby Architect’ werd voor de gelegenheid bijvoorbeeld overgenomen door Helgi Jónsson, wiens stem afwisselend herinnerde aan die van Jónsi en Jeff Buckley. Het instrumentale ‘Focal Point’ neigde dan weer naar jazz en combineerde livepercussie met nerveuze elektrobeats. In Ben Frosts ‘Leo’ zorgden de schrapende laptopgeluiden en de white noise voor een fel contrast met de sierlijke violen en ook in ‘Níbakusja’ wisselden melancholische passages en industriële drones elkaar af. De enige smet op het ruim 90 minuten durende optreden was ‘Wonders’, een door Helgi Jónsson vertolkt lied van Muhly dat tussen folk en kabaret zwalkte, ietwat artificieel aandeed en het geduld van de toeschouwer iets te zwaar op de proef stelde. Maar voor de rest was dit een spannende, grensoverschrijdende trip. Een verademing voor wie, net als de artiesten zelf, lak had aan muzikaal hokjesdenken.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Theory of Machines / Music for Ginó / Draumalandid / Etude 1-a / Saro / I See the Sign / Way Go Lily / Pretty Fair Damsel / Baby Architect / Honest Music / Leo Needs a New Pair of Shoes / Focal Point / Híbakusja / Wonders // How Come That Blood / Past Tundra.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content