Waarom een danseres de gabber uithangt: ‘Ik wil hardcore uit de clubsfeer halen’

Lisa Vereertbrugghen in Softcore - A Hardcore Encounter © .
Jozefien Wouters
Jozefien Wouters Freelancejournaliste

Voor Softcore – A Hardcore Encounter verdiepte danseres en choreografe Lisa Vereertbrugghen zich in de hardcoretechno. Verwacht geen oversized trainingsvest en Nike Air Max-sneakers, wel een abstracte danslezing, aan 180 beats per minute.

Schuilt er een gabber in jou?

Lisa Vereertbrugghen: Nee, maar ik herinner me goed hoe mijn broer stond te hakken in de keuken. (lacht) Niet dat hij een gabber was, maar het waren de jaren negentig in Holsbeek: de gabbercultuur lééfde onder jongeren. Hij probeerde toen om me enkele pasjes aan te leren, maar dat zag er heel stom uit. Het is dus ook een beetje een wraakvoorstelling geworden. Zo van: kijk, ik kan het wel!

Gaat het hakken je twee decennia later beter af?

Vereertbrugghen: Het was nog steeds zwoegen. Ik heb me samen met enkele danseressen drie weken opgesloten om video’s te analyseren en ons de dans eigen te maken. In het begin zag het er heel raar uit. Ballet en hedendaagse dans blijken een totaal andere wereld dan die van de hardcore. (lacht) Voor we iets nieuws konden leren, moesten we ons lichaam alles wat we al kenden ontleren.

Ik ben een danseres, geen antropologe. Ik had net zo goed de Weense wals kunnen analyseren

Hoe is het om op Air Maxen te dansen?

Vereertbrugghen: Ik heb het overwogen, maar uiteindelijk ben ik van die typische gabberkledij weggebleven. Ik wil hardcore net uit de clubsfeer halen en puur de dans zelf tonen. Ik ben een danseres, geen antropologe. Ik had net zo goed de Weense wals kunnen analyseren.

Nochtans ging je vorige voorstelling The Performance Formerly Known as Performance or Camouflaging Kelly (2014) óók over hardcore. Wat trekt je er zo in aan?

Vereertbrugghen: Oorspronkelijk wilde ik een voorstelling over volksdans maken. Maar in dit politieke klimaat zag ik het niet zitten om te werken rond een bloedband. Een volk of natie is biologisch bepaald, terwijl hardcore veel toegankelijker is. Iedereen kan leren hakken.

Je noemt hardcoretechno softcore. Waarom?

Vereertbrugghen: Hardcore is niet hard, maar net heel zacht en open. Je beweegt niet doelgericht, maar laat je leiden door de beat. Die 180 beats per minute gaan te snel om te denken. Je moét je wel overgeven aan de muziek en je omgeving. In feite is het een prima alternatief voor drank en drugs: door zo snel te dansen verlies je controle en ben je even ‘weg’. Zie het als een soort van verzet, een uiting van het wilde in ieder van ons.

Softcore – A Hardcore Encounter

Première op 15/6 juni in Buda, Kortrijk, budakortrijk.be in april volgend jaar in Stuk, Leuven, stuk.be

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content