Theater: Tibaldus en andere hoeren beeldhouwen de stilte

Hun ‘Persona’ is een tragikomisch portret van de ongemakkelijke stilte. Starring: Eva Binon.

The Play = Persona

Gezelschap = Tibaldus en andere hoeren en KC De Werf

In een zin = Persona bewijst dat Tibaldus en ander hoeren gestaag aan hun vaste stek in het podiumkunstenlandschap bouwen als dat collectief dat helder spreekt met bevreemdende, fascinerende mensbeelden.

Hoogtepunt = De beginscène waarin Binon virtuoos balanceert tussen schaterlachen, huilen, fluisteren en tieren.

Score = * * *

Quote = ‘Wilt er iemand eens iets tegen mij zeggen alstublieft?!’

Wees gerust, er zit meer kleur in de voorstelling dan er op de bovenstaande foto’s te bespeuren is. Letterlijk en figuur, telkens dankzij Eva Binon. Letterlijk zorgt deze actrice voor kleur door haar outfit: een okergeel t-shirt, jeans en witte sneakers. Figuurlijk zorgt ze voor kleur door de acteerprestatie die ze in deze monoloog neerzet. Persona is geen ‘remake’ van Ingmar Bergmans gelijknamige film over een verpleegster die een zwijgende patiënte verzorgt. Het is een aan Bergmans scenario ontsproten theaterportret van wat stilte – vooral dan het zwijgen van een persoon jegens een andere persoon – kan veroorzaken.

De strakke scène – drie naar binnen hellende witte wanden en een gaasdoek als vierde wand – is haast een verbeelding van het cleane niemandsland waarin Binons personage zich bevindt. Al kan je er evengoed een isoleercel in zien. Want het leven van Binons personage voelt aan als het verstikkende overleven in een isoleercel. De reden? De man met wie ze samenleeft, staart enkel voor zich uit en reageert op niets wat de dame uitkraamt of doet. Hoe hard ze hem ook slaat, hij geeft geen krimp. De vrouw vertelt honderduit over haar vader die met een stukje broodpudding in de hand op de rand van het perron wiebelde, over haar moeder die haar onzeker maakte. Alles gooit ze er uit: van waargebeurde tot mogelijk compleet verzonnen herinneringen. En wanneer ze uitverteld is, herbegint ze gewoon van voor af aan.

Verder gebeurt er niets. Behalve Bachs Goldberg Variations die wat verstrooiing brengen. Het maakt Persona tot een intrigerende ervaring die het midden houdt tussen een beeldende installatie en een theatervoorstelling. Die ervaring was iets intenser geweest bij een beter evenwicht tussen de visuele abstractie en de woordenstroom van Binon. Nu overheerst de woordenstroom soms iets te veel waardoor de stilte nooit écht zwaar valt. De h(o)eren hadden nog meer durf aan de dag mogen leggen om dit visueel en acteerpareltje voluit te laten glanzen.

Desalniettemin bewijst Persona dat Tibaldus en ander hoeren gestaag aan hun vaste stek in het podiumkunstenlandschap bouwen als dat gek, goed, grensverleggend en Gents collectief dat helder spreekt met bevreemdende, fascinerende mensbeelden.

Smaakmaker:

Persona, 2013 from Pieter Dumoulin on Vimeo.

Els Van Steenberghe

Meer info: www.tibaldus.be, www.dewerf.be