Theater: Studio Orka klopt en slaat tot ‘Carrara’ een pijnlijk geheim prijsgeeft

© Phile Deprez
Els Van Steenberghe
Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

In ‘Carrara’ kapt Joris Van den Brande zich als ‘Broer’ een weg naar zijn geheim, dat hij deelt met zijn broer Toni (gespeeld door Stijn Van Opstal). Dat levert guitig theater op waarin de hompen klei én de acteurs met flair door de lucht vliegen.

The Play = Carrara

Gezelschap = Studio Orka

In een zin = Carrara is een uitbundig spelersfeest waar de acteurs pas op het einde alle registers kunnen opentrekken en tonen dat ze méér vertolken dan twee vinnige broers die elkaar niet kunnen missen ook al ergeren ze zich voortdurend aan elkaar.

Hoogtepunt = Het moment waarop het beeldhouwatelier van ‘Broer’ transformeert tot een indoorspeeltuin waar de acteurs door de lucht scheren, te pletter storten en als duiveltjes uit een doosje weer tevoorschijn springen.

Quote =

‘Hij klopt op die klei en lap, dat wordt een beeld.

Kloppen, en slaan daar is hij goed in

bij ons thuis

sloeg iedereen iedereen

mijn pa sloeg mijn ma

mijn ma mijn pa

de broer de hond, de hond de kat

de kat krabde mij

We sliepen op mepafstand van elkaar.’

Meer info: www.studio-orka.be

Acteurs Joris Van den Brande en Stijn Van Opstal meppen elkaar over de scène. Vooral Van Opstal krijgt het hard te verduren. Als Toni incasseert hij de meest venijnige klappen, valt overal van of tussen. Pas op het einde van deze uitbundige Carrara wordt pijnlijk duidelijk waarom….

Naar goede Studio Orka-traditie speelt deze voorstelling zich niet af in een knusse, goed verwarmde theaterzaal maar in een naar vocht, vers gezaagd hout en andere werkmaterialen ruikende, stoffige en wat vervallen ruimte zonder noemenswaardige verwarming. Op die kille plek verzonnen Stijn Van Opstal, Joris Van den Brande en theatermakers / vormgevers Martine Decroos en Philippe Van de Velde een hartverwarmend verhaal over twee roers die opgroeien in een gezin waarvan de leden elkaar te lijf gaan zoals beeldhouwers hun ruwe steen- of houtblokken aanpakken. Van Opstal injecteert zijn zalig zotte harlekijnspeelstijl in de nonchalante Toni die als assistent /model altijd klaarstaat voor zijn broer en desnoods urenlang in de ‘pottenbakkersschijfstoel’ doorbrengt. Met zijn ondeugende lach tracht hij de tragiek van zijn leven en dat van zijn broer te verbergen. Maar daarvoor blijkt die lach toch niet groot genoeg… Die broer wordt indrukwekkend vertolkt door een kloppende, stamelende en soms woedend (of wanhopig?) schreeuwende Joris Van den Brande. Hij laat zijn beeldhouwer op de rand van een sociale gedragsstoornis balanceren maar weet dat in zijn spel zo knap te doceren dat het niet belachelijk of uitlacherig maar ontstellend en rakend aandoet.

De balans die Van den Brande vindt in zijn spel, vinden de makers nog niet in de ganse voorstelling. Het machtig vormgegeven ‘atelier’ waar de (half)afgewerkte pleisterbeelden en inpakdozen de scepter zwaaien en waar muizen een vrolijk leven leiden, is een ware speeltuin voor de acteurs waar Van Opstal olijk en Van den Brande kloppend en vloekend doorheen banjert. Ze plagen elkaar, plagen wordt vechten en pas na het gevecht wordt het ware, pakkende gelaat van de voorstelling zichtbaar. Raak maar toch een beetje laat. Er wordt in de aanloop naar die rakende apotheose net iets te veel gefocust op het al buitelend tonen van de broederband.De momenten van verstilling zitten dan iets te veel verpakt in guitig spel. Kenmerkend voor dit onevenwicht zijn de mooie zinnen in de tekst van Joris Van den Brande die pas op het einde ten volle tot hun recht komen omdat het spelritme dan een tikje lager maar veel intenser is.

Carrara is een uitbundig spelersfeest waar de acteurs pas op het einde alle registers opentrekken en tonen dat ze meer vertolken dan twee broers die elkaar niet kunnen missen ook al frustreren ze elkaar voortdurend. Dan ontdek je onder het pleisterstof het hartverscheurende verhaal en de diepe wonde. En pas dan wordt de schoonheid van de beelden ten volle geschraagd door de schoonheid van Joris Van den Brandes woorden over een gezin waarvan de gezinsleden elkaars hart te lijf gaan als ware het een ruw stuk carraramarmer.

Els Van Steenberghe

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content