Theater: Death Valley 2.0

Els Van Steenberghe
Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

In een wit tafellakenlandschap voltrekt Tristero in ‘I Know’ een ‘ritueel der onwelriekende (on)sterfelijkheid’. Uit de kleinste gleuven waait het fijnste stof en een tafelblad lijkt zelfs tot as te vergaan terwijl u toegesproken wordt door een 122-jarige.

The Play = I Know

Gezelschap = Tristero

In een zin = I Know is een krampachtig met droogkomische accentjes opgedirkt ritueel over het leren-de-sterfelijkheid-te-aanvaarden. Tristero kan veel beter.

Hoogtepunt = Youri Dirkx gaat op een van de stoelen zitten en vertelt het leven van Jeanne Calment (de tot op heden oudst geworden mens ter aarde) met heerlijk droogkomische flair.

Score = * *

Als kind geloof je nog dat je tot die ene familie behoort waar niemand sterft en jij ongetwijfeld een van de eerste onsterfelijke mensen zal zijn. Tot de dood veel te vroeg jouw lievelingsoma schaakt en niet veel later de moeder van een klasgenootje zomaar uit het leven grist. Dan besef je dat misschien ook jij niet aan de dood zal kunnen ontsnappen.

Op dat moment verschrompelt het geloof dat je als kind had tot een illustere hoop waar door volwassenen lacherig over gedaan wordt en veel verhalen rond verzonnen worden. De opmerkelijkste verhalen harkt Tristero samen tot I Know, een performance die zich in een vreemdsoortig ’tafellandschap’ voltrekt, een decor dat door een werk van beeldend kunstenaar Lonneke de Groot geïnspireerd is. Negen tafels staan verspreid over het toneel, drie stoelen staan op een rij langs de jardinkant van dat toneel. Over elke tafel en stoel ligt een wit laken. Onder die lakens liggen en staan attributen die verwijzen naar de manier waarop een lichaam transformeert tot een stinkende, vloeibare massa. Net zoals de droom van onsterfelijkheid met het ouder worden langzaam maar zeker ontbindt.

Youri Dirkx waadt als een ceremoniemeester met clowneske trekjes doorheen die ’tafelvallei’. De tafels ogen als altaren waar de laatste restanten van overleden dierbaren onder een laken rusten. Soms staat hij stil bij een tafel en duikt er onder het laken. Of maakt als een chirurg een incisie in het laken. Aan sommige tafels vertelt hij een verhaal. Tussendoor weerklinkt ook nog de felle, krakende stem van Jeanne Calment (met haar begerenswaardige 122 jaar de oudst geworden mens op aarde). Ineens duikt ook Ilse Roman op in een goudkleurige, renaissancistisch ogende baljurk. Een jurk als een verwijzing naar tijden waarin iedereen nog geloofde in een leven na de dood en dus in een onsterfelijk leven? Samen met Dirkx lepelt ze een bordje soep naar binnen op hoogst vermakelijke wijze. Waarom? Geen idee.

Dat is het probleem van deze I Know, de voorstelling is even ongrijpbaar als de dood. Het is een krampachtig met droogkomische accentjes opgedirkt ritueel over het leren-de-sterfelijkheid-te-aanvaarden. Men koos een visueel indrukwekkende setting en fascinerende verhalen over het verlangen naar (on)sterfelijkheid en laat het vervolgens aan het publiek over om, gegidst door Dirkx, decor en verhalen tot een coherent, prikkelend geheel te ballen. Dat werkt dus niet. Doorwinterde theatermakers als de Tristero’s die met zoveel virtuositeit en flair de lach aan de traan, de eruditie aan de banaliteit en de maatschappijkritiek aan de ironie weten te koppelen, kunnen zo veel meer en beter dan wat ze met deze cryptische begrafenis van de oudste kinderdroom presteren.

Els Van Steenberghe

Meer info: www.tristero.be

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content