Theater: Dagtrip naar Ciudad Juárez

De vochtige hitte, de verstikkende rook van sigaretten, de corruptie, het gevaar dat om elke smoezelige hoek loert, … Bijnens weet het o zo knusse nachtleven van Ciudad Juárez haarfijn te beschrijven en te verbeelden in ‘La Linea’.

The Play = La Linea

Gezelschap = Michael Bijnens

In een zin = La Linea is een fascinerende, broeierige theaterthriller waar zowel de toeschouwers als de acteurs af en toe kopje onder gaan in Bijnens’ gitzwart portret van de eeuwige kortsluiting tussen de menselijke verderfelijkheid en goedheid.

Hoogtepunt = De ontmoeting tussen de schrijver en een politiecommissaris die niet zo corrupt is als hij oogt.

Score = * * *

Quote = ‘… die 23e februari stormden vijf mannen uit een witte bestelwagen dat rehabilitatiecentrum, zeg maar dat gekkenhuis binnen, en dwongen ze iedereen op de grond te gaan liggen, behalve dan een man die ooit schrijver was geweest en maar niet op de grond wilde gaan liggen, omdat hij de taal waarin hij zijn boeken schreef al jaren niet meer sprak en bijgevolg ook niet meer verstond, die man hebben ze gewoon afgeknald, in koelen bloede zoudt ge kunnen zeggen, al leek het er meer op dat de vijf mannen uit de witte bestelwagen aan het koken waren, want ze hadden hun lijven en hun hersens vol cocaïne gestoken om het werk dat hen hier vandaag op de 23e februari 2011 was opgedragen, naar behoren te kunnen volbrengen.Ik krijg geen lucht.’

Google ‘Ciudad Juárez’ eens. Je krijgt slechts enkele écht toeristische plaatjes van de Mexicaanse stad te zien. Het merendeel van de afbeeldingen toont neergeschoten mensen, mensen die gearresteerd worden, zwaar bewapende politiepatrouilles, met bloedplassen besmeurde straten en winkelcentra,… In dit duister oord trok Michael Bijnens een tijdje rond. Deels uit nieuwsgierigheid naar en bezorgdheid over het leven in een van de gevaarlijkste (drugs)steden ter wereld. Hij vond er inspiratie voor La Linea, een stuk over een schrijver die door de horrorstad doolt en er dreigt opgezogen te worden in het verderf.

La Linea ging in première tijdens TAZ#2014 op een morsige locatie. Perfect voor Bijnens’ verhaal. Je betrad de loods via een smoezelige achterpoort. Het maanicht en de straatverlichting moesten volstaan om je schuifeltocht naar de tribune te belichten, over de vochtige vloer en langs de vuile muren. Die tribune was amper te zien door de dikke rook. Rook zoals je die ook in het holst van de nacht in louche cafeetjes inademt waar bezweette lijven tegen elkaar aan schurken terwijl aan de toog drugs, vrouwen en wapens verhandeld worden.

Van zodra iedereen de tribune gevonden had, doemden in de rook twee figuren op: Soetkin Demey en Tibo Vandenborre, de vertellers van dienst staren het publiek verweesd aan. Vandenborre vertolkt de dolende schrijver / journalist die wanhopig poogt het leven in de drugsstad te begrijpen en er naarstig zoekt naar een splintertje warmte en menselijkheid. Demey speelt alle andere personages en doet dat met verve, een cowboyhoed en een sublieme mimiek. Hun spel wordt perfect omkaderd door de setting die transformeert van café tot ‘gekkenhuis’ of straat dankzij een uitgekiend spel met rood, geel en zelfs stroboscopisch licht én een dreigende soundscape (die je op een bepaald moment zelfs de stuipen op het lijf jaagt door slim te spelen met de richting waaruit de geluiden (inclusief angstaanjagend gehijg) komen).

Bijnens leverde de tekst én de regie. Hij schrijft echter veel scherper dan hij regisseert. Zijn spelregie is haast bedeesd. Hij slaagt er daardoor nog niet helemaal in om het spel van zijn spelers naar dezelfde finesse, scherpte en kwaliteit te stuwen als zijn taal. Het gevolg? La Linea is een fascinerende, broeierige theaterthriller waar zowel de toeschouwers als de acteurs af en toe kopje onder gaan in Bijnens’ gitzwart portret van de eeuwige kortsluiting tussen de menselijke verderfelijkheid en goedheid.

Els Van Steenberghe

Meer info: www.michaelbijnens.be