Braakland en Nieuw West slaan de handen in elkaar om met ‘Sabine Sabine Sabine’ een ‘onbeschaamd romantisch liefdesverhaal te vertellen en te zingen. Perfect Valentijnstheater, ondanks het wat teleurstellend vreemde einde.
The Play = Sabine Sabine Sabine
Gezelschap = Braakland/ZheBilding en NieuwWest
In een zin = Een niet helemaal onbeschaamd romantische voorstelling, met prachtige muziek, verduiveld goed spel van Marien Jongewaard (en Sara Vertongen die rustig weerwerk biedt) en een ietwat teleurstellend slot.
Hoogtepunt = ‘Je gaat dood en dat is niet erg’. Jongewaard herhaalt het talloze keren en telkens met een andere intonatie, een andere mimiek en een andere lichaamshouding. En telkens rakend. Wat een speler!
www.braakland.bewww.nieuwwest.comMeer info:
O, o, het was zo prachtig. De romantische zielen in het publiek smolten en glommen tijdens het eerste anderhalf uur van deze zo delicaat en zorgvuldig opgebouwde Sabine Sabine Sabine, de eerste gezamenlijke krachttoer van Braakland/ZheBilding en het Nederlandse collectief Nieuw West. Adriaan Van Aken schreef de tekst en regisseerde.
Sara Vertongen en Marien Jongewaard spelen een man en een vrouw die beide op den dool zijn en elkaar net op het juiste moment – ergens op een onverharde weg langs een bos – ontmoeten. Er ontstaat iets bloedmoois tussen de twee. De vrouw – Sabine – gaat ervan wankelen op haar pumps. De man – die door alle verliefdheid zijn naam eventjes vergeet – voelt de jongen in zich wakker worden. Hun sprookje bloeit open én knakt…
De voorstelling is een flashback op die relatie en wordt alfabetletter na alfabetletter opgebouwd. Elke letter is een scène én is een blad in het boek dat de man tracht te schrijven nadat de relatie geknakt is. Die structuur is helder en wordt gekleurd door een zalvende soundscape. Vanop een oranje tapijt achter het strookje toneel waar Jongewaard heen en weer banjert zorgen Chantal Acda en Youri Van Uffelen voor melancholische muziek die zich als een als een warme, troostende deken omheen het verhaal plooit. Even warm is de lichtregie (groen, geel en rood) én zijn de kostuums (ook groen, het lievelingskleur van de man én de kleur waarin ze elkaar ontmoetten.) And last but not least is er het spel van Marien Jongewaard. Hij raast van de gezellige schommelstoel (met oranje kussen) naar de rustieke schrijftafel (met oranje tafelkleed) en terug. Die man is zowat een speelstijl op zijn eentje. Elk woord gaat gepaard met een eigen beweging en intonatie. Een eigen muzikaliteit, als het ware. Dat lijkt niet alleen druk, dat ís het ook maar toch verliest hij geen geloofwaadigheid en zit die energieke speelstijl nauwelijks de gevoelige man in de weg die hij speelt. Het is geweldig, mede dankzij het subtiele en rustige weerwerk dat Sara Vertongen (als Sabine) biedt.
En dan komt de apotheose.De romantische zielen in het publiek zuchten zoals Jongewaard een paar keer doet tijdens de eerste scènes. Het is goed geweest. Ware het niet dat er ‘pauze’ verschijnt op het beeldschermpje vooraan waar tijdens de voorstelling Fien Van Elzens prachtig getekende beelden van de belangrijke locaties in het verhaal te zien zijn. Na de pauze volgt een anticlimax. Een technisch huzarenwerkje dat wringt en dit onbeschaamd romantische verhaal een rauw realistisch randje geeft. O, o waarom toch kon het niet gewoon een onbeschaamd romantisch stuk blijven zonder die technisch knap gemaakte maar wrange en net wat te abrupte epiloog?
Smaakmaker:
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
SABINE SABINE SABINE (2015) – teaser from Braakland/ZheBilding on Vimeo.
Els Van Steenberghe
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier