Theater Antigone brengt degelijk maar vlak ‘Semmelweis’

semmelweis, raven ruell © © kurt van der elst | kvde.be
Els Van Steenberghe
Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

Bruno Vanden Broecke geeft met een wanhopige blik in de ogen gestalte aan een van de meest tragische figuren uit de geschiedenis van de geneeskunde: de Hongaarse arts Ignaz Semmelweis (1818 – 1865).

The Play = Semmelweis

Gezelschap = Theater Antigone

In een zin = Een boeiende maar te waarheidsgetrouwe en weinig verbeelding prikkelende voorstelling die de machteloosheid van de jonge pionier toont.

Hoogtepunt = De scène waarin Semmelweis te horen krijgt dat zijn experiment – dat vruchten afwerpt en het sterftecijfer terugdringt – stopgezet moet worden. De wanhoop in Vanden Broeckes ogen is haast tastbaar.

Meer info: www.antigone.be

Een afschuwelijke gil van een jammerende vrouw (vertolkt door Silke Thorrez) maakt meteen duidelijk waar het in Semmelweis over gaat: vrouwen in het kraambed. Centraal op de scène staat een bed, al ziet het er eerder een marteltuig uit. Om dat bed staan witte, stoffen scheidingswanden. En op de speelvloer vóór die wanden vechten Bruno Vanden Broecke als Ignaz Semmelweis en Jos Verbist als Semmelweis’ overste hun geschil uit.

Dat geschil draait om leven en dood. De jonge Semmelweis wil anno 1844 in een Weens ziekenhuis achterhalen hoe de sterfte van kraamvrouwen teruggedrongen kan worden maar stuit in zijn onderzoek op de te behoudsgezinde geest van zijn overste. Dat verhaal vat de jonge auteur Flor Declercq perfect in zijn tekst. Hij laat de personages netjes het verhaal vertellen en laat hen vlammend discussiëren. Maar, die personages zijn ook nogal vlak, eenzijdig haast. Vechten voor hun gelijk is het enige wat ze doen. Niettegenstaande Declercq af en toe hun achtergrond suggereert, slaagt hij er onvoldoende in hen boven zichzelf en de geschiedenis waarin ze een protagonist waren te laten uitstijgen.

Vanden Broecke en Verbist roeien – in een eenvoudige regie van Raven Ruëll – met de riemen die ze aangereikt krijgen. Dat levert knetterende confrontaties op, scherpe blikken, en wanhopig geijsbeer. Kortom, goed, degelijk spel. Je kijkt geboeid, maar de makers schurken te dicht bij het verleden aan en willen dat verleden te waarheidsgetrouw reconstrueren. Er wordt amper een beroep gedaan op de verbeelding van de performers of het publiek. Dat is jammer.

Semmelweis is interessant, goed gespeeld en vakkundig geregisseerd toneel maar de nochtans niet van toptalent gespeende makersploeg vond niet de sleutel om er prikkelend en vinnig theater van te maken.

Els Van Steenberghe

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content