'Néén!' Bijna zagen we de Opera Vlaanderen-versie van Pelléas et Mélisande, gebaseerd op het enige toneelstuk van Maurice Maeterlinck, in het water vallen. Wat er aan de hand was? Een toeschouwer die besloot, terwijl Mélisande haar echtgenoot Golaud, de broer van Peléas ontmoet onder een sterrenhemel, om met zijn smartphone het tekstboekje te belichten om de tekst niet te hoeven volgen op de daarvoor bestemde schermen.
...
'Néén!' Bijna zagen we de Opera Vlaanderen-versie van Pelléas et Mélisande, gebaseerd op het enige toneelstuk van Maurice Maeterlinck, in het water vallen. Wat er aan de hand was? Een toeschouwer die besloot, terwijl Mélisande haar echtgenoot Golaud, de broer van Peléas ontmoet onder een sterrenhemel, om met zijn smartphone het tekstboekje te belichten om de tekst niet te hoeven volgen op de daarvoor bestemde schermen. Een opvallend sterretje extra, dat snel dooft, dankzij een mondige man én dankzij de voorstelling zelf. Want de opera van Claude Debussy wordt zo zuiver vertolkt dat zelfs de tekstschermpjes haast niet nodig zijn. De Noorse sopraan Mari Eriksmoen, bijvoorbeeld, is een intrigerende Mélisande die haar warme, expressievolle stem zonder te veel bravoure inzet. Dat ze ook nog eens goed acteert én een fascinerende jurk van Iris Van Herpen draagt, die als een soort goudkleurig lijnenspel omheen haar lichaam golft, maakt haar vertolking quasi perfect. Ook Jacques Imbrailo geeft met zijn zacht stemgeluid uitstekend gestalte aan de tere Pelléas. Het regisseursduo Sidi Larbi Cherkaoui en Damien Jalet laat de twee tortelduifjes - die halsoverkop verliefd worden wanneer Golaud hen aan elkaar voorstelt - niet doorheen Maeterlincks geliefkoosde decor (duistere bossen, kille grotten en koude kastelen) sluipen - oef! - maar laat hen dolen door een nachtblauwe scène - wauw! Was getekend: Marina Abramovic. Zij dropt de performers op een ronde, diepglanzende speelvloer, zo zwart en diep als de verboden liefde en omgeven door een hoge, holle spiegelwand. Het hele decor lijkt wel een oog, met een cirkelvormig projectiescherm als iris. De sterrenhemels die erop verschijnen, maken van het 'oog' ineens een toegangspoort naar het heelal. De link tussen dit bevreemdende decor en het verhaal? De twee tortelduifjes vluchten naar door de sterren verlichte plekken waar ze, weg van loerende ogen, hun verboden liefde laten tieren. Dat is de opera in een notendop. Dat het stuk nooit zeemzoet wordt, is te danken aan de nachtblauwe tinten, de sobere regie én de potige dansers, die soms levende sculpturen verbeelden en dan weer kolkend water. Hun vloeiende bewegingen refereren vormen een geheel met de ronde vormen in het decor en de kostuums. Dat maakt veel scènes tot prachtig gestileerde plaatjes. Slechts af en toe, wanneer de dansers bijvoorbeeld emoties vertolken, loert visuele overdaad om de hoek. Toch is dezePelléas et Mélisande een van de puurste en daardoor meets intrigerende opera's die Cherkaoui al regisseerde. Omdat hij hier, samen met Jalet en Abramovic, een erg goed evenwicht vindt tussen zang, dans en ruimtegebruik. Het trio verwent je meer dan drie uur lang met oogstrelende beelden terwijl de Argentijnse dirigent Alejo Pérez je oren in de zevende hemel brengt met zijn gevoelige vertolking van Debussy's lyrische opera. Het maakt Pelléas et Mélisande tot een boeiende, toegankelijke opera die je veel vaker een 'wauw' dan een een gefrustreerde 'néén!', ontlokt. Smaakmakers: Trailer: Interview met de makers:
