Moordvrouwen met een missie

NTGent ensceneert Fassbinders ‘De bittere tranen van Petra von Kant’ in sluwe snoepkleuren. Gewaagd en opwindend theater over en door zeven moordvrouwen.

‘Tik, tik, tik…’ Wie denkt dat het Gentse stadstheater een gigantische klok aan de vergulde muren heeft gehangen, zit fout. Het monotone, valselijk gezellige geluid op de achtergrond hoort dreigend bij De bittere tranen van Petra von Kant in de versie van NTGent en het Nationale Toneel. Het kitscherige stuk dat Duits enfant terrible Rainer Werner Fassbinder in 1971 schreef als ode aan filmregisseur Douglas Sirk en later zelf ook nog verfilmde, wordt door de jonge regisseuse Susanne Kennedy broeierig geënsceneerd.

Zodra de roodfluwelen gordijnen openzwaaien, word je opgezogen in het rozige universum van de ziekelijk verwaande modeontwerpster Petra von Kant. De dame zelf – een meesterlijk gracieus én integer spelende Els Dottermans – kijkt dreigend en wiegend de zaal in. Ze wordt omringd door haar dochter, haar vriendin, haar moeder, het jonge model Karin en haar secretaresse. De zes zien er adembenemend uit, als waren ze opgemaakt door James Ensor. Hun gezichten zijn verschrikte maskers, hun gewaden protserige kostuums die willen verleiden en onthutsen.

Die oogstrelende vormgeving verbeeldt de schone schijn van het wereldje waarin Petra zich beweegt. Nadeel is wel dat zo’n dominant decor de acteurs dwingt om even sober als te spelen en eerlijk: bij de ene actrice lukt dat beter dan bij de andere. Dottermans en Bien De Moor – in de rol van Petra’s secretaresse Marlene – slagen er wonderwel in hun vrouwen als tegelijk mysterieus, aandoenlijk en sluw neer te zetten. Minder beklijvend is de vertolking van Marie Vinck (model) die te ijzig speelt om te imponeren. Nettie Blanken (moeder), Betty Schuurman (vriendin) en Lien Wildemeersch (dochter) weten de karikaturen dan weer niet te helemaal vermijden.

Dat gezegd zijnde: het NTGent en het Nationale Toneel maken De bittere tranen van Petra von Kant tot gewaagd, opwindend theater over en door zeven moordvrouwen. Die mogen dan niet altijd even stevig in hun stiletto’s staan, ze houden wel je aandacht vast.

Els Van Steenberghe