De jongelui van het Gentse collectief Kuiperskaai zijn amper de schoolbanken ontgroeid of ze palmen al de grootste theaterzalen in. En neen, ze zijn niet onder de indruk van die grandeur. Ze spelen die zalen gewoon plat. Met een lichte grijns op de smoel en, gelukkig ook, veel zelfrelativering onder de arm.
The Play = The Winter’s Tale
Gezelschap = Kuiperskaai
In een zin = Met dit bont theaterspektakel waarin niet alleen Shakespeare zich geweldig amuseert, toont Lisaboa Houbrechts dat ze tot dé grote zaal-regisseur van haar generatie kan uitgroeien.
Hoogtepunt = De bastaarddochter van de koningin danst voor haar geliefde. Hier dient Houbrechts’ hang naar prachtige beelden én haar uitmuntende acteursregie het verhaal ten volle.
Score = * * *
Meer info: www.kuiperskaai.com
‘We hebben jammer genoeg nog geen trailer van de voorstelling.’, zo beantwoordt regisseur Lisaboa Houbrechts mijn vraag naar persbeelden én een trailer van de voorstelling en tevens haar afstudeerwerk The Winter’s Tale. Het ís echt jammer dat die trailer er niet is en dat u niet even kan proeven van het zinderende, sensuele leven dat van Houbrechts’ scènebeelden spat. Maar belangrijker en de reden waarom deze recensie met haar antwoord opent, is de ‘nog’ in dat zinnetje. That’s the spirit van de bende Kuiperskaaikornuiten. Ze zijn piepjong, hun boekentassen hebben amper al stof kunnen vergaren op zolder maar zo dun de laag stof op hun schoolgerief is, zo dik is hun ambitie.
Kuiperskaai is het geesteskind van Lisaboa Houbrechts, Victor en Romy Louise Lauwers en Oscar Van der Put. Ze richtten hun collectief in 2012 op, toen de schoolbel van het secundair onderwijs nog in hun hoofden nagalmde en ze amper hun weg vonden door de gangen van het KASK. Toch drukten ze resoluut op het gaspedaal van hun carrière en maakten alvast stukken waar de stomende goesting om groots theater te maken van af spatte. Behalve goesting was ook de invloed van Jan Lauwers en Grace Ellen Barkey te zien in de loepzuivere, extravagante en met stevige muziek omboorde scènes. Niet gek want de geestelijke vader en moeder van Needcompany zijn de vader en moeder van Victor en Romy Louise.
Maar, Kuiperskaaiers zijn géén copycats. Doordat ze al sinds 2012 over de scène denderen en – in het geval van Romy Louise Lauwers – zelfs al op de grootste internationale scènes stonden samen met Needcompany – voltrok de zoektocht naar een eigen taal zich niet enkel binnen maar ook buiten de schoolmuren, op de scène. Vorig jaar toonden ze tijdens Theater Aan Zee in hun The Goldberg Chronicles dat ze grootse locaties kunnen bespelen maar nog moeite hadden om alle scènes tot een coherent, krachtig verhalend stuk te ballen. Dat overkomt Houbrechts geen tweede keer. Voor The Winter’s Tale prutste ze William Shakespeares miskleun van onder de stapel klassiekers en begint haar enscenering door de Engelse bard himself de scène op te sturen.
Daar ligt hij dan, William Shakespeare. Een tengere man met lange, donkerbruine krullen en een dromerige blik in de kogelzwarte ogen. Van zodra de zaallichten doven, krabbelt Victor Lauwers overeind en geeft hij met schwung en nonchalance gestalte aan Shakespeare. Zo gidst hij ons en de spelers door ‘zijn’ mislukt stuk, een mager – maar coherent – verhaal over de koning van Bohemen (Seppe Decubber) die, na een bezoek aan het hof van zijn vriend en koning van Sicilië (een indrukwekkende Andrew Van Ostade), diens vrouw Hermione (Romy Louise Lauwers) bezwangerde. Het kind (prachtig vertolkt door Marjan De Schutter) wordt aan twee herders (een hilarische Romy Louise Lauwers en Lobke Leirens) gegeven met de instructie het te doden. Uiteraard gebeurt dat niet en groeit het kind uit tot een jongedame die door een huwelijksaanzoek opnieuw haar vader in de ogen kijkt…
Houbrechts vertelt dit verhaal door haar acteurs een scu0026#xE8;ne op te jagen waar veel ruimte is voor dansante capriolen die aangezwengeld worden door de stevige muziek van Maxime Rouquart, geassisteerd door een lekker drummende Shakespeare alias Victor Lauwers.
Houbrechts vertelt dit verhaal door haar acteurs – fris uitgedost in verrassende tapijt- en vachtenkostuums van Sietske Van Aerde en Zeli Bauwens – een scène op te jagen waar veel ruimte is voor dansante capriolen die aangezwengeld worden door de stevige muziek van Maxime Rouquart, geassisteerd door een lekker drummende Shakespeare alias Victor Lauwers. De spelers kringelen langs, onder en op Oscar Van der Puts abstracte werken die aan bomen en vogels refereren. Er loopt ook nog een heus theatermonument op de scène in de gedaante van Sam Bogaerts. Neen, hij speelt dat jonge volk niet naar huis maar is wél een van de steunpilaren waarop Houbrechts dit bont totaalspektakel bouwt. Daarbij toont ze zichzelf als een regisseur die niet alleen prachtig uitgekiende scènebeelden sculpteert maar ook inzicht heeft in de sterktes en zwaktes van haar acteurs én daar uiterst behendig mee omspringt. Het gevaar blijft op de loer liggen dat de ‘coole’ beelden het overnemen van het verhaal en daardoor de emoties platwalsen. Maar dat loerende gevaar beperkt de voorstelling niet. Houbrechts’ versie van The Winter’s Tale doet de bard ongetwijfeld blozen in zijn graf: nu blijkt die miskleun toch tot grandioos toneel te kunnen leiden!
Houbrechts’ versie van u003cemu003eThe Winter’s Taleu003c/emu003e doet Shakespeare ongetwijfeld blozen in zijn graf: nu blijkt die miskleun toch tot grandioos toneel te kunnen leiden!
Houbrechts maakt vanaf 2017 deel uit van de pool jonge regisseurs die zich binnen Toneelhuis mogen ontwikkelen en de grote zaal verkennen, mét assistentie van meesters als Jan Fabre, Ivo van Hove, Jan Lauwers en Guy Cassiers. Een vrouwelijke meester is er niet. Nóg niet…
Els Van Steenberghe
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier