In ‘Follow Follow’ toont de smartphone zich een kinky danspartner

Choreograaf Koen De Preter keek en luisterde lang naar de elf tieners met wie hij samen een dansvoorstelling wilde maken. Het resultaat: Follow Follow bij Fabuleus.

Telkens Alicia Keys het aanstekelijke ‘She’s just a girl and she’s on fire’ zingt, denken wij aan een 87-jarige dame die helemaal uit de bol gaat op het nummer. Dat beeld hebben we te danken aan choreograaf Koen De Preter die in 2013 Journey maakt en danste met de 87-jarige danseres Alphea Pouget.

We moeten aan die scène denken wanneer we de jongeren uit de bol zien gaan op hun favoriete rapnummer, het lekker ritmische Bored in the House (Tyga x Curtis Roach) én op het iconische jaren ’90-nummer What’s Up (4 Non Blondes). De Preter dringt hen amper zijn choreografische dada’s op maar doet wat hij bij Pouget in Journey deed: de manier van bewegen en zijn – inclusief de favoriete muzieknummers – secuur observeren en vandaaruit een dansfeest creëren die de ‘geobserveerden’ niet enkel op het lijf geschreven is maar ook verleid tot puur dansplezier. Dat levert dan weer puur kijkplezier op, mét een extra: De Preter laat hen zó dansen dat je meteen in de kern van hun ziel priemt: een trotse ziel, een vrolijke ziel, een overleversziel, …

Elf zielen wandelen rustig de scène op, mét hun smartphones. Uiteraard. Als ‘buitenlichamelijk ledemaat’ kan die smartphone niet ontbreken in een voorstelling die jongeren ten voeten uit wil portretteren en tonen hoe ze in het leven staan. Hoe? Chill en swingend, met oog voor elkaar én voor het publiek dat ze zowel een dikke middelvinger als een bonzend hartje geven.

De Preter bouwt zijn voorstelling heel secuur en een fractie te langzaam op. Hij laat de jongeren in een lange lijn over de scène wandelen. Van links naar rechts. Cirkelend. Golvend. Tot er eentje struikelt. En nog eentje. Tot er eentje springt. En nog eentje. Tot er eentje en salto mortale maakt. En enkele anderen ook die poging doen maar er dan breakdance of ballet van maken.

Voilà. Leven is elkaar volgen en imiteren tot je al nabootsend je eigen sterktes ontdekt. Zo Bond-Zonder-Naam-achtig dit uit onze pen klinkt, zo kicking cool oogt dat als Koen De Preter de danstouwtjes in handen houdt. Hij plant de zijkant van de scène vol met kleurige drinkflessen – morsige bloopers? Check! – waarnaast de smartphones liggen. Met die telefoons wordt een geweldige scène gemaakt waarin de jongeren de arm waarin ze hun ’telefoon-met-zaklampje-aan’ houden zo hard in het rond draaien dat de scène straalt van de prachtige lichtcirkels. En met alle schermpjes samen wordt ook een mozaïekbeeld gemaakt waarin je de jongeren, abstracte kunst, de wereld(problemen) apart en tegelijkertijd kan herkennen. Bij deze: smartphones leveren dansers alleen maar extra mogelijkheden op om machtig moves te maken.

De Preter neemt een heel lange aanloop om tot die bonte scènebeelden te komen waarin de jongeren excelleren als groep en als individu. Iets te lang houdt hij hen ‘gekooid’ in een choreografie die ze vooral uitvoeren. Maar gaandeweg slagen ze erin – of doet De Preter hen daarin slagen – om met die choreografie te dansen. Dan zie je hoe De Preter de bewegingen die eigen zijn aan elke danser – van hiphop tot ballet, van montere musicalster tot charmante slungel – verwerkte in de choreografie tot ze op het einde helemaal in vuur en vlam staan. Net als het publiek.