Het theaterfestival(letje) Wannous Revisited – dat afgelopen weekend de aandacht vestigde op de Arabische auteur Sa’d Allah Wannous met een erg mooie, eerste vertaling van zijn bekendste teksten – startte met de première van High Heels and Stuffed Zucchini, een absurd gezinsdrama in de schaduw van een politiek ontwrichte samenleving.
The Play = High Heels and Stuffed Zucchini
Gezelschap = Toneelhuis / Moussem
In een zin = High Heels and Stuffed Zucchini heeft alles om te raken maar de te droge regie van de gewaagde, absurde plot maakt het tot een stuk waarin de acteurs net te houterig spelen om te imponeren.
Hoogtepunt = Het begin van de voorstelling omdat Decleir daar de scène domineert en met elke spier in haar lijf en gezicht de complexiteit van dit absurde gezinsdrama belichaamt.
Quote = ‘Iedereen doet mij schuldig voelen/ De mensen zorgen ervoor dat ik mij schuldig voel. Hebt gij ooit dat gevoel gehad?
EN
‘Ik ga graag mijn eigen weg, waarom zou ik de groep moeten volgen, familie is teveel druk, waarom moet ik mij bezighouden met hun god, ik volg mijn eigen regels, god heeft mij niet de juiste vaardigheden gegeven om een goed leven te leiden, waarom zou ik op het eind alleen moeten achterblijven, iedereen wil mij aan de kant schuiven gelijk een kapotte stoel, waarom?’
Meer info: www.moussem.be
Tien centimeter, vermoedelijk. Zo hoog zijn de hakken van de elegante muiltjes die Sofie Decleir net voor aanvang van de voorstelling aantrekt. Terwijl de toeschouwers plaatsnemen in de zaal, cirkelt ze elegant swingend over de vrij kale scène. Achter een centraal geplaatste bureaustoel, staan drie diepvriezers – netjes naast elkaar achteraan op de vloer – en verder wordt het scènebeeld gedomineerd door een rij forse, vrij laag hangende spots die van achteraan de scène beschijnen.
Van zodra die spots feller beginnen te schijnen, nestelt Decleir zich in de lederen bureaustoel. De armen laat ze langs de armleuningen vallen, het hoofd laat ze zijwaarts tegen de rugleuning rusten, de ogen gesloten én haar voeten –on high heels – legt ze zijdelings neer. Knal! Jawel, de voorstelling begint met een knal maar dat is jammer genoeg enkel letterlijk zo. Ondanks de kranig spelende acteurs, straalt deze voorstelling geen energie uit. Ze sleept zich voort, niet pront ‘on high heels‘, maar stroef op pumps waarvan de hakken gebroken zijn.
Nochtans zijn alle elementen aanwezig om hier een zinderende voorstelling van te maken die een vuist maakt tegen door geweld en oorlog gegijzelde samenlevingen, zoals Palestina, het geboorteland van de jonge regisseur Remah Jabr. Haar werk – zoals het eerdere Two Ladybugs – ademt de pijn uit die ze in haar land onderging én het verlangen om haar land uit de impasse te halen. Net als Two Ladybugs waarin een Belgische vrouw, een Palestijns meisje en een Israëlische soldaat tot elkaar veroordeeld zijn, wortelt High Heels and Stuffed Zucchini in die persoonlijke geschiedenis én staan er schitterende spelers op de scène. Naast Decleir als moeder zijn dat Youri Dirkx (de vader), Greg Timmermans (de minnaar), Greet Jacobs (de dochter) en Cedric Coomans (de schoonzoon). Ze spelen de pannen van het dak maar doen dat iets te veel als gekooide vogeltjes. De regie lijkt hen eerder te bevangen dan te prikkelen.
Gevolg: High Heels and Stuffed Zucchini raakt niet. De thematiek die Jabr aanhaalt met haar absurd verhaal, hakt er nochtans in: een overleden moeder blijft in haar gezin rondwaren, moeit zich met haar begrafenis en zet iedereen tegen elkaar op. Zo symboliseert Jabr de verstikkende last van het verleden waar kinderen – en ruimer, een maatschappij – mee kampen. De beelden die Jabr maakt zijn indringend (moeder die vanuit haar ‘doodsstoel’ het hele gezin domineert, vader die de moeder in brand wil steken en dan maar in een koelkast kruipt om zijn roes uit te slapen) én ze zijn tragisch met een snuifje humor. Alles is doordrenkt van de herinnering aan de ellende die de Palestijnse Jabr in haar thuisland te slikken en verwerken kreeg. Maar zo veerkrachtig en vinnig absurd als haar plot is en haar beelden zijn, zo droog is haar regie.
High Heels and Stuffed Zucchini heeft alles om te raken maar de stroeve regie maakt dit tot een stuk waarin de acteurs net te houterig samenspelen om te imponeren. Alsof ze op te hoge hakken spelen.
Els Van Steenberghe
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier