Anno 2018 kozen de podiumkunstenaars voor het steviger werk. Sommigen deden dat met voorstellingen die flink wat tijd en ruimte innamen, anderen met doorwrochte stukken waarin elke scène een scherp maatschappijkritisch kantje had. Deze tien stukken scoorden sterren, tranen en lachsalvo’s.
1 JR – FC Bergman
FC Bergman nam het haast onleesbare JR van William Gaddis onder handen. De theaterwolven bouwden een vier verdiepingen hoog appartementsgebouw op de scène, stouwden daar een ganse bende acteurs en figuranten in en versmolten toneel met cinema. Dapper durfkapitalisten zijn het, die spelen om te winnen. Wat ons betreft: voor de maximale winst van vijf sterren.
Lees hier de volledige recensie.
2 Levend en vers – Wouter Deprez
Deprez liet zijn relaas over de gebeurtenissen van één dag balanceren tussen vunzigheid en tederheid. Nu eens een stoute grap, dan weer een verhaal waarin hij zijn moeder belt nadat hij, samen met zijn twee zoontjes, ontdekt dat ‘mama nu echt aan de beterhand moet zijn want ze kan weer smijten’. Zo leidde de West-Vlaming het publiek van kolder naar weemoed, om tot slot de schaterlach te kraken met een dikke traan.
Lees hier de volledige recensie.
3 Compassie – NTGent
‘Ik ben een actrice. Ik doe alles wat een regisseur me vraagt’, vertelde Els Dottermans aan Knack. Regisseur Milo Rau vroeg haar om Compassie te spelen, een stuk waarin een grote actrice – geflankeerd door een zwarte collega – terugblikt op wat ze meemaakte in Afrika en hoe ze sindsdien gruwt van de manier waarop het Westen met de Afrikaanse medemens omgaat. Van één scène gruwde Dottermans: de scène waarin ze een echte kalasjnikov op het publiek moet richten. Toch deed ze het. ‘Omdat de regisseur het me vroeg en omdat het een sterke scène oplevert’. Een van de vele frappante beelden in deze confronterende voorstelling.
Lees hier het volledige interview met Els Dottermans.
4 Houdt het voor bekeken – Xander De Rycke
In zijn derde eindejaarsconference koos Xander De Rycke er niet voor om de feiten te benoemen, maar om ze te analyseren. Minder Geert Hoste, meer John Oliver. Zijn tempo is genadeloos, zijn routines inventief en zijn research zo grondig dat we ons zorgen maken over hem. Bij dezen heeft hij zijn voet naast zijn afscheidnemende collega-conferencier Michael Van Peel gezet.
Lees hier de volledige recensie.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
5 The Sea Within – Voetvolk
In een jaar waarin het ook in de podiumkunstenwereld gonsde van de #MeToo-geruchten maakten choreograaf Lisbeth Gruwez en haar partner in crime Maarten Van Cauwenberghe het stilste, zwiergiste en misschien wel opmerkelijkste statement. Op Van Cauwenberghes geluidsgolven liet Gruwez tien danseressen rollen, kruipen, vallen, lachen en draaien. De dames – uitgedost in sobere maar kleurrijke outfits – vertolkten op de meest innemende manier de zee die kolkt in elke vrouw.
Lees hier de volledige recensie.
6 Je moeder – Bas Birker
De Nederlander nam Vlamingen, het kerstdiner en de gezondheidshype op de korrel op een grappige, scherpe én slimme manier. Het resultaat? Complexloze en compromisloze stand-up van een man die bezig is met zijn toeschouwers en tegelijkertijd schijt aan hen lijkt te hebben. Comedy als waarachtige kunstvorm? Af en toe een alternatief feitje is ook niet slecht.
Lees hier de volledige recensie.
7 Satyagraha – Ballet Vlaanderen
Kan je van een drie uur durende opera met een zwaar filosofisch libretto een begeesterende kijk- en luisterervaring maken? Yep! Sidi Larbi Cherkaoui pompte de ervaring die hij de afgelopen jaren als operaregisseur bij mekaar sprokkelde in deze drie uur durende traktatie voor de oren én de ogen. Hij slaagde erin om zowel dansers, koorleden als solisten te verenigen tot een zingende (en soms zelfs swingende) massa die onze liefde voor operamuziek (en zelfs voor filosofie) deden groeien.
Lees hier de volledige recensie.
8 Vergeef ons – Toneelhuis
Regisseur Guy Cassiers maakt van May We Be Forgiven, A.M. Homes’ Great American Novel over het familiedrama waarin Harry Silver verzeilt, een verbale rollercoaster zonder rustpunt – want ook de personages kennen geen rust – waarin spel, muziek, projecties en licht aaneen klitten tot zinderend, ongecompliceerd en met schwung gecomponeerd teksttheater. Speciale vermelding voor Eelco Smits die in de rol van Harry het podium bespeelt alsof het de main stage van Rock Werchter is.
Lees hier de volledige recensie.
9 Red Haired Men – Alexander Vantournhout
Mochten we ook nog eens gewoon lachen of op het puntje van onze stoel zitten bibberen en hopen dat niemand van de performers zijn nek breekt? Natuurlijk kon dat. Daar zorgde Alexander Vantournhout voor. Hij dook – samen met twee kompanen – in de absurdistische vertellingen van Daniil Charms en vertaalde die naar scènes waarin vier mannen, bijgestaan door een tafel, drie stoelen en een holle zuil, de zwaartekracht en de zenuwen van hun publiek tartten. Het was, gek genoeg, een genot.
10 Ghost Writer and the Broken Hand Break – Miet Warlop
Choreograaf en beeldend kunstenaar Miet Warlop is in dit lijstje de uitzondering die de regel bevestigt. Neen, ze leverde geen stevige voorstelling af die veel tijd en ruimte inneemt. Aan 45 minuten en drie lichtcirkels te midden het publiek had ze genoeg. En neen, de maatschappijkritiek flikkerde niet in het rond. Wat wel in het rond tolde: Warlop en twee kompanen draaiden als derwisjen en zongen, drumden en trompetterden intussen de pannen van het dak. Wonderlijk om zien. Ze leverde daarmee de parel aan de kroon van 2018.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier