Dans: Momentmagie tijdens Dansand!

Dansand!, het tweejaarlijkse festival voor hedendaagse dans dat dit weekend het strand van Oostende inpalmt, is als een Belgische zomer: enkele adembenemende hoogtepunten en veel (middel)matig werk.

Festival = Dansand! 2012

In een zin = Een intiem festival dat het strand (en de dijk) bezaait met soms magische danscreaties maar dit jaar iets te hard vertrouwt op de kracht van de improvisatie.

Hoogtepunt = De kus die danseres Charlotte Van Den Eynde gaf aan jazzpianist Christian Mendoza na hun verbluffende First Date.

Score = * * *

Quote = ‘Gelukkig heb ik een goede levensverzekering.’

‘Zou ze niet beter op de markt gaan staan?’, vroeg een vrouwelijke toeschouwer zich af tijdens de geruisloze paaldansact Up ( * * ) van de Filippijnse beeldende kunstenaar en paaldansers Eisa Jocson. Toch is de weinig inventieve act van de in lederen broek en torenhoge stiletto’s geklede Jocson geen erotische act. De creatie is vooral een – deels geïmproviseerde – ode aan de zee. Dat improvisatorische kantje is de rode draad doorheen deze derde festivaleditie. Het maakt deze editie spannend én, soms, teleurstellend. Part of the game, wellicht?

Dit weekend zet Dansand! – zowat de gezelligste, zwierigste én meest poëtische start van de zomervakantie – alle zeilen bij om de gehele familie op haar wenken te bedienen. In de namiddag worden oud en (vooral) jong geprikkeld om aan dansworkshops deel te nemen. Vanaf de vooravond nemen de professionele choreografen, dansers én muzikanten het over. Want curator Katleen Van Langendonck wil de live dialoog tussen dansers en muzikanten een duw in de rug geven.

Daar is tijdens Benjamin Vandewalles Birdwatching 4X4 ( * * *), een van de hoogtepunten van het festival, niets van te merken. Laat dat de pret niet bederven. Vandewalle propt zijn publiek – u mag dit vrij letterlijk nemen – per vijftien toeschouwers in een houten kubusvormige kar. ‘Gelukkig hebben we een goede levensverzekering’, mompelde een van de toeschouwers tijdens het instappen. Van op een minitribune in die kar kijk je door het enige raam en zie je de wereld – in dit geval de zeedijk – aan je passeren. De elektronische muziek die uit de koptelefoon weerklinkt, geeft je een roesachtig, geborgen gevoel. Toch doet Vandewalle veel meer dan een muziekje zetten onder het dagelijkse leven. Hij plugt dansers in dat dagelijks bestaan en laat hen – improviserend, wat had u gedacht – met dat leven in dialoog gaan. Op een terrasje zitten, als een hond naast een hond zitten, op een bankje liggen, aan een wagen hangen, … Tegelijkertijd voeren de dansers een eerder ingestudeerde choreografie uit waarin het flaneren ‘golvend bewegen’ wordt. In het beklijvende, vaak grappige geheel worden de dagjesmensen en zonnekloppers onbewust intrigerende figuranten. Zo ontstaat een haarscherp portret van de naar perfectie strevende imperfecte, onbeholpen mens.

De zee-omgeving speelt ook een cruciale rol in Alexander Baervoets’ Hortus Conclusus ( * * ). Wat op een vreemdsoortige yogasessie lijkt, blijkt uiteindelijk een intelligente danssessie die een weelderige lijnentekening in het zand maakt. Een tekening die de beweging van de golven en de wind vat. Christophe Meierhans zorgt voor zinderende synthesizerklanken. Kijken naar dans, wordt kijken naar de kleine mens versus de grote zee. Mooi. Maar net iets te sober om, tegenover dat indrukwekkende zeelandschap, echt te imponeren.

Ook Atelier II ( * * ) van choreograaf Meg Stuart in samenwerking met scenograaf Jozef Wouters, muzikant Brendan Dougherty en dansers Anja Müller en Roger Sala Reyner heeft moeite om de aandacht vast te houden. Ondanks de graafmachines die als twee extra imposante dansers tussen de performers rijden. Jozef Wouters groef een nieuw bergen/valleienlandschap op het Oostendse strand. In dat decor rollen, vallen, kruipen, schreeuwen, lachen en vrijen de performers, aangedreven door de muziek van Dougherty. Elke opvoering van Atelier II is compleet anders want is pure improvisatie. Dat Stuart en co toptalenten in hun vak zijn, zorgt ervoor dat er zich parels van scènes ontplooien. Maar die parels worden te vaak afgewisseld met dode, zoekende momenten. Desalniettemin is Atelier II een krachttoer met een rakende, ecologische boodschap.

Het festival wordt zondag afgesloten door Jan Lauwers’ Needcompany die een eenmalige compilatievoorstelling brengen waarin de meest markante beelden van vijfentwintig jaar Needcompany de revue zullen passeren.

Gisteren (vrijdag) en vandaag (zaterdag) is First date de festivalafsluiter. Curator Van Langendonck vroeg aan twee duo’s (muzikant Stef Kamil Carlens en danser Samuel Lefevre enerzijds en jazzpianist Christian Mendoza en danseres Charlotte Van Den Eynde anderzijds) om (voor het eerst) live met elkaar in dialoog te gaan. De First Date van Carlens en Lefevre bleek gisteravond een afknapper van jewelste. Beide heren speelden naast en amper met elkaar. Al haalde Carlens muzikaal alles uit de kast. Zijn dobro, piano noch mondharmonica prikkelden Lefevre. Gevolg: een met overgave gedanste maar monotone, te weinig betekenisvolle opvoering die slechts eventjes straalde toen – aan het slot – Carlens de scène op stapte. Zijn présence, zijn accordeon én zijn zangstem zorgden eindelijk voor vuur.

Hoe anders was de First Date van Mendoza en Van Den Eynde. Beide kunstenaars legden gisteravond een tomeloze virtuositeit aan de dag en leken figuurlijk met elkaar te walsen. Het duo bewees dat improviseren synoniem is (kan zijn) voor elkaar inspireren en voor meesterlijk spelen met de prikkels uit de omgeving. De vleugelpiano van Mendoza gaf Van Den Eynde vleugels. Het resultaat was, mede dankzij de prachtige zonsondergang, een betoverende afsluiter van de tweede festivaldag waarin Van Den Eynde de invloed van de zee op elke mens in tactiele beelden vatte (en Mendoza deze verklankte).

Dit weekend zijn ook de studenten van Anne Teresa’s De Keersmaekers dansschool P.A.R.T.S. prominent aanwezig. Hoe betoverend hun werk is, kan u zaterdag- en zondagavond ontdekken.

Smaakmaker:

Els Van Steenberghe

Meer info: www.dansand.be