Choreografe Moya Michael kan als geen ander schilderen met licht en klanken. Zo maakt ze haast meditatieve scènebeelden die je helemaal opzuigen. Dat doet ze ook in Coloured Swans 3: Harriet’s reMix, het derde luik van Coloured Swan-reeks. Vooral de scenografie en de dansscènes zijn overweldigend. De teksten stellen danig teleur.
Weinig voorstellingen zijn vandaag zo broodnodig als voorstellingen die de geest van de Black Lives Matters-beweging pront uitdragen. Daar is Coloured Swans 3: Harriet’s reMix een uitstekend voorbeeld van. De uit Zuid-Afrika afkomstige en in Brussel levende choreografe Moya Michael bouwt haar oeuvre rond die visie.
Michael groeide op in Johannesburg. Omdat dansen haar passie was, raakte ze verslingerd aan het klassieke ballet. De titel ‘Coloured Swan‘ verwijst overigens naar de zwarte zwaan uit Tsjaikovksi’s balletklassieker Het Zwanenmeer. In 1997 trok Michael, een prille twintiger, naar Europa en belandde in P.A.R.T.S., de dansschool van Anne Teresa De Keesmaeker. Via De Keersmaekers gezelschap Rosas tuimelde Michael het hedendaagse danscircuit in en ontplooide zich tot een indrukwekkende performer en artistieke partner van onder meer De Keersmaeker, Akram Khan , Sidi Larbi Cherkaoui en Faustin Linyekula. Door die laatste besefte ze dat ze haar Afrikaanse roots tijdens het eerste decennium van haar danscarrière straal negeerde. Intussen doet ze exact het omgekeerde.
Weinig voorstellingen zijn zo broodnodig als voorstellingen die de geest van de Black Lives Matters-beweging pront uitdragen. Daar is Coloured Swans 3: Harriets reMix een uitstekend voorbeeld van.
De reeks Coloured Swan is daar het resultaat van. In die reeks maakt ze solo’s voor en met kunstenaars die samen met haar onderzoeken hoe de etiketten die op ons geplakt worden een invloed hebben op ons lichaam en hoe we bewegen, spreken, zingen. In het derde luik versoepelt ze dat uitganspunt. Nu zet ze vier jonge kunstenaars op het podium: de performers Loucka Fiagan, Oscar Cassamajor en Milo Slayers plus de muzikant Zen Jefferson.
Die vier verwelkomen je te midden enkele rubberbanden en wat touwen in een lege zaal waar een prachtige mobile perpetuum hangt van uit kaurischelpen gemaakte maskers. Door die voorwerpen spat de geschiedenis spat van de speelvloer. Want autobanden verwijzen, onder meer, naar het verschrikkelijke necklacing waarbij slachtoffers sterven door een brandende autoband om de hals. Dit waren gruwelpraktijken die de vorige eeuw onder meer in Zuid-Afrika en Haïti gepleegd werden. Touwen werden en worden gebruikt om te verbinden maar evengoed om te beperken of te pijnigen. En de kaurischelpen worden in veel Afrikaanse en Aziatische landen verwerkt in kostuums, symbolen en maskers die gebruikt worden tijdens overgangsriten. Coloured Swans 3:Harriet’s reMix ís ook een overgangsrite naar een wereld waarin elk mens, ongeacht de huidskleur en afkomst, gelijkwaardig wordt behandeld.
Die vier performers verwelkomen je te midden enkele rubberbanden en wat touwen in een lege zaal waar een prachtige mobile perpetuum hangt van uit kaurischelpen gemaakte maskers. Door die voorwerpen spat de geschiedenis zowat van de speelvloer. Want autobanden verwijzen, onder meer, naar het verschrikkelijke necklacing.
Rond het speelvlak zijn kleine cirkels getekend waarin symbooltjes staan. ‘Symbooltjes?’ Jawel. Kleine tekens – van kronkelende lijnen tot fantasiedieren – waar je zelf een betekenis aan mag toekennen. Dat is meteen de baseline van de voorstelling: de tijd is gekomen om een nieuwe taal te creëren die iedereen begrijpt. ‘Hoe moeten we een Afro-futuristische realiteit zien en waarmaken?’
De symbooltjes hebben ook een praktische functie. Op elk symbooltje mag een toeschouwer zitten. Het speelvlak – de performers noemen het hun ‘moederschip’ – is afgebakend met touwen waarmee gaandeweg ook allerlei figuren gemaakt worden. Die touwgrenzen verdwijnen langzamerhand zodat de wereld van performers en publiek steeds meer een wordt, daarbij geholpen door Jeffersons soundscape waar rap, techno en trance met elkaar flirten.
Geen van de performers weet te beklijven met woorden. Het resultaat: de gesproken scènes zijn bedroevend vaag. Dat is jammer en pijnlijk. Zo gestoffeerd en gelaagd de dans, kostuums en setting zijn, zo eendimensioneel lijken de teksten door de slordige voordracht ervan. Zonde!
Dat geldt voor het tweede deel van de voorstelling waarin muziek, dans (een vurige mix van danspatronen en bewegingen uit alle hoeken van de wereld), bonte kostuums (evenzeer met verwijzingen naar symbolen van verschillende culturen) en filmprojectie (een beklijvende animatie die je aan de poort van een nieuwe wereld doet belanden) een betoverend geheel vormen. Maar, de weg erheen is soms hobbelig.
Moya Michael geeft haar performers aan het begin van de voorstelling de kans om het gesprek met het publiek aan te gaan en laat hen ook persoonlijke teksten voorlezen. Dit werkt enkel als de performers hun woorden kunnen lanceren zoals ze hun dansbewegingen maken: met scherpte, helderheid, bevlogenheid en overredingskracht. Geen van de performers weet te beklijven met woorden. Het resultaat: de gesproken scènes zijn bedroevend vaag. Dat is jammer en pijnlijk. Zo gestoffeerd en gelaagd de dans, kostuums en setting zijn, zo eendimensioneel lijken de teksten door de slordige voordracht ervan. Zonde!
Coloured Swans 3: Harriet’s reMix beklijft dankzij de door heden en verleden gekleurde dans, kostuums en setting maar stelt teleur op tekstueel vlak. De tournee start pas echt in 2021. Tegen die tijd zijn die tekstscènes hopelijk flink bijgespijkerd.
Coloured Swans 3: Harriet’s reMix van Moya Michael gaat volgend jaar op tournee. Alle info: kosmonautproduction.org
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
