Een frisse, filmische enscenering van Louis Paul Boons gelijknamige novelle waarin Fabrice Murgia zich als een veelbelovend operaregisseur toont en Daan Janssens verrast als operacomponist. Het resultaat is grootse opera over de intimiteit van in een huwelijk verstikkende breinen.
The Play = Menuet
Gezelschap = LOD Muziektheater
In een zin = Een frisse, filmische enscenering van Boons novelle waarin Fabrice Murgia zich als een veelbelovend operaregisseur toont en Daan Janssens verrast als componist. Grootse opera over de intimiteit van in een huwelijk verstikkende breinen.
Hoogtepunt = De scène waarin de moeder menstruatiedoeken opplooit met handelingen die woede, troosteloosheid en doorzettingsvermogen verraden.
Quote = ‘Alhoewel godsdienst voor mij inderdaad geen zin had, ontstelde het mij als ik een kind zag dénken dat het geen zin had. Ik keek dan het meisje aan – er was een glazen wand tussen ons, een gordijn van kil stromend water, van licht en breekbaar ijs.’
Meer info: www.lod.be
In 1955 schreef Louis Paul Boon Menuet, een novelle waarvan de titel verwijst naar een gelijknamige driemaatsdans. Boon beschrijft een nogal gespannen driehoeksverhouding tussen een vrouw, haar echtgenoot en hun florissant dienstmeisje. De man verzamelt krantenknipsel over gruwelijkheden die mensen elkaar aandoen (van kannibalisme tot verkrachting) en het is voelbaar dat hij hiermee zijn eigen fantasieën voedt én onderdrukt. Die broeierige inborst vertalen regisseur Fabrice Murgia en componist Daan Janssens treffend naar de scène.
Murgia volgt de structuur van het boek getrouw. Boon verdeelde het werk in drie hoofdstukken: De vrieskelder wordt verteld door de man, Mijn planeet wordt verteld door het dienstmeisje en Het eiland wordt verteld door de echtgenote. In die volgorde. En dus neemt in de eerste scène bariton Raimund Nolte het voortouw. De scène, een schemerig verlicht woonkamerinterieur gedomineerd door metershoge, crèmekleurige louvredeuren, straalt iets majestueus en rustieks uit. Voor de louvredeuren zit Nolte aan een tafel krantenknispels te lezen. Achter de deuren zit SPECTRA Ensemble. Zij voeren Janssens sfeervolle compositie uit waarin hij voluit kiest voor dreigende, lage tonen en daarbij een hoofdrol verleent aan de houtblazers. Het markante is dat de partituur de dreiging volhoudt zonder te vervelen. De muziek ondersteunt de gespannen sfeer van het verhaal uitstekend.
De vertolking van dat verhaal begint evenwel stroef. De eerste scène is een draak door het ontstellend houterige acteerwerk van Nolte. Net wanneer je vreest dat Boon zich zal moeten keren in zijn graf, neemt de productie een vlucht, dankzij de sopranen Cécile Granger en Tineke Van Ingelgem die respectievelijk het dienstmeisje en de echtgenote spelen. Zij slagen er wel in om tegelijkertijd puik te acteren (plus gekweld in de camera te lonken) en te zingen. Bariton Nolte is een uitmuntend zanger maar heeft geen kaas gegeten van soepel acteren. Murgia laat hier steken vallen als acteursregisseur. Hij toont zich ook nu vooral een krak in het naadloos monteren van scène- en filmbeelden (die op de louvredeuren geprojecteerd worden). Hij werkt met ingenieuze cameraperspectieven die de gespannen verhouding tussen de personages enkel versterkt en trakteert het publiek zo meermaals op stemmige scènebeelden die in al hun rust en warmgele gloed de verkrampte relatie tussen de drie personages – haast stikkend in de driehoeksverhouding – aangeven. Van achter de louvredeuren jagen de muzikanten intussen mee een constante dreiging over de scène. Componist Janssens ontpopt zich hier tot een empathische muzikant die met een vernieuwende sound een klassieke rol van de muziek weet in te voeren: sfeer scheppen, het verhaal (mee) vertellen zonder woorden maar met klanken.
Boons novelle wordt volgend seizoen ook door NTGent geënsceneerd (met Lien Wildemeersch, Chris Thys en Bert Luppes in de hoofdrollen). Ook deze cast zal zich moeten meten met de secure manier waarop Boon woorden tot eenvoudige maar dreigende zinnen wist te monteren. Murgia en Janssens slaagden daar alvast met glans in en bevestigen en passant dat beloftevolle podiumkunstenaars de opera niet als een stoffig medium maar als een wendbare, uitdagende vorm zien om intieme verhalen groots (en dat is géén synoniem voor spectaculair of bravouresk) op de scène te zetten. Groots in de zin van spelend met veel ruimte, veel muziek en veel sfeer zonder bombastisch te worden.
Smaakmaker:
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
MENUET from LOD music theatre on Vimeo.
Els Van Steenberghe
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
