‘Stoppen is misschien de eerste inspirerende beslissing die influencers kunnen nemen’

Paul Baeten, schrijver van onder meer Wanderland, Straus Park, de nieuwe novelle Een smerig dier en de tv-reeks Over water, duikt elke week in de populaire cultuur.

Toen ik zestien jaar was, wilde ik zoals Noel Gallagher zijn. Barstensvol zelfvertrouwen, arrogant, laconiek verveeld, luid en grappig. Ik weet niet of ik grappig ben, maar de rest lijkt me best goed gelukt.

Er kwam ook wat dweperij bij kijken. Een goede vriend en ik kochten parka’s die deden denken aan het soort dat Noel en Liam droegen. Ik had toen nog wat haar en dat liet ik in hun stijl liggen, waardoor ik meer op Paul uit The Wonder Years leek dan wat anders, maar het idee telde.

Influencers zijn er dus waarschijnlijk altijd geweest en zullen er hoogstwaarschijnlijk ook altijd zijn.

Het is op zich ook prachtig om beïnvloed te worden door iets of iemand, zeker als jonge mens. En met ‘jonge mens’ bedoel ik iedereen onder de 35, voor de duidelijkheid.

Onze verbeelding wordt geprikkeld door anderen en we willen onszelf daardoor misschien verbeteren. Dat heet inspiratie en daar kunnen we niet zonder: geen Picasso zonder Cézanne, geen Beatles zonder Little Richard, geen Plopsaland zonder Bobbejaanland.

Helaas is dat influencen verwaterd tot een heel platte bedoening. Een invloed zijn op anderen zou altijd een gevolg moeten zijn van iets. Bijvoorbeeld van je muzikaal, sportief, zakelijk of desnoods crimineel talent. De echte influencer zou nooit als eerste objectief moeten hebben: hoe ga ik eens mensen beïnvloeden? Die is bezig met iets waardoor mensen aangetrokken worden.

Ik had nooit veel nagedacht over die onnozelaars die in het leven niet veel meer doen dan eender wie anders, met dit verschil dat ze er een programmaatje over maken op Instagram en het feit dat relatief veel mensen dat willen volgen als reden lijken te beschouwen om te zijn.

Toen kwamen een paar van die idioten in de mainstream terecht vanwege hun achterlijke visie op covid of andere kwesties, en nog nooit had ik een grotere hoop losers gezien dan mensen die influencer spelen. En weet daarbij dat ik in lockdown al eens The Real Housewives of Beverly Hills heb opgezet dus ik weet hoe een groep losers eruitziet.

Lege levens, platte commercie, zielloze inspirationals, het inzetten van kinderen, huisdieren en gelobotomiseerde echtgenoten: het hoort er allemaal bij. Mensen die er zo vaak op hameren dat ze echt zijn dat het heel triest of heel grappig wordt, afhankelijk van hoeveel complete leegte je aankunt voor je breekt.

In de overigens best flauwe nieuwe reeks My Next Guest Needs No Introduction, met de op leeftijd veel te gezapig geworden, soms ergerlijke Dave Letterman, is dit seizoen Kim Kardashian te gast. Die ondergoedmarchand heeft 190 miljoen volgers op haar Instagramaccount. Zij is het product van een leven in de spotlights. Een fenomeen. De keizerin van alle Lienen en Gorikken die middels een uitgekiende brand hopen wat korting te versieren op een bestickerde Mercedes of voor de rest van hun leven voorzien te worden van gratis haargel.

Jullie zijn geen brands, jullie zijn de dankbare idioten die socialemediaplatformen helpen om geld te verdienen. Stop ermee, misschien is dat de eerste inspirerende beslissing die je kunt nemen. Maar maak er geen post over!