‘Wie naar een hologram van Whitney Houston gaat kijken, wil de realiteit niet zien’

‘De volhardende, schone schijn achter An Evening with Whitney is exact wat haar richting een vroegtijdige dood heeft geduwd’, schrijft Knack Focus-redacteur Jonas Boel over de hologramshow rond zangeres Whitney Houston. ‘Een gruwelijk idee’.

Deze week ging in het Engelse Sheffield An Evening with Whitney in première, een ‘concertervaring’ waarin de acht jaar geleden overleden zangeres als hologram tot leven wordt gewekt. ‘An authentic Whitney experience’, zoals de beheerders van haar erfgoed het noemen. Want: ‘Whitney is not with us but her music will live with us forever‘. Juist, ja. En bij een hologram hoef je de dealers niet weg te slaan.

De hele opzet is op zich een gruwelijk idee, al konden we de gimmickfactor nog wel smaken toen Tupac Shakur in 2012 via lasertechniek enkele songs kwam meerappen met Snoop Dogg en Dr. Dre tijdens Coachella. Intussen werden ook Frank Zappa, Buddy Holly, Maria Callas en Roy Orbison al tot leven gewekt voor holografische tournees. Het bedrijf dat verantwoordelijk is voor de shows van die laatste drie, BASE Hologram, zit ook achter de virtuele geschiedvervalsing van An Evening With Whitney.

Want dat is het. Wie zich geroepen voelt om te kijken naar een ‘zingend’ hologram van Whitney Houston, omringd door liveband en dansers, weigert de realiteit onder ogen te zien. De makers van de show doen, samen met de erven Houston, aan cultureel-historisch negationisme, op de manier zoals George Orwell het beschreef in Nineteen Eighty-Four: He who controls the present, controls the past. He who controls the past, controls the future.

De ware, tragische realiteit achter de glitter, de glamour en het monstersucces van Whitney Houston deed regisseur Kevin McDonald al eens uit de doeken in z’n documentaire Whitney (2018). Het is een droef verhaal over een meisje uit het getto dat uitgroeide tot America’s sweetheart,, maar daar een veel te hoge prijs voor betaalde in de vorm van misbruik, familiale twisten, een toxisch huwelijk, tonnen kritiek uit haar eigen gemeenschap, schandalen, sloten drank en fatale hoeveelheden drugs.

De volhardende, schone schijn achter An Evening with Whitney is exact wat haar richting een vroegtijdige dood heeft geduwd. Je raakt dichter bij de ware Whitney Houston in een afkickkliniek dan tijdens deze ’truly breathtaking concert experience’, zoals de hologramshow wordt gepromoot. Kan u zich inbeelden dat een andere getroebleerde, veel te jong gestorven ster – Amy Winehouse bijvoorbeeld – virtueel tot leven wordt gewekt om iemands bankrekening te spijzen? Indien ja: BASE Hologram was u voor, het bedrijf is er al een tijdje mee bezig.

Misschien stuit dat nog het meest tegen de borst: dat hier een publiek voor bestaat. Enkel wie compleet afgestompt is door de onophoudelijke, digitale stroom aan halve of hele onwaarheden, manipulatie en propaganda, cheap thrills, verdraaide feiten en gefilterde realiteit, hoest zijn of haar zuurverdiende centen op om naar een tweedimensionale versie van de werkelijkheid te kijken.

Half maart strijkt An Evening With Whitney neer in Brussel en Gent. Kaartjes vind je niet voor minder dan zestig euro. Met dat geld koop je alle cd’s van Houston, of beluister je ze via Spotify, én hou je geld genoeg over voor enkele flessen bubbels en hapjes voor je vrienden. Kunnen jullie samen shaken op How Will I Know of It’s Not Right But It’s Okay.

Vergeet het coronavirus, de pandemie die de grootste bedreiging voor ons algemeen welzijn vormt, is de constante (des)informatieoorlog die op onze schermen woedt. Ons onvermogen om analoge en digitaal vervormde feiten van elkaar te onderscheiden en de vereenzaming die gepaard gaat met virtuele dopaminekicks, samen met steeds harder woekerende angst en onzekerheid. Van fake news naar fake entertainment: wat vals en virtueel is, dreigt ons hart echt te laten kloppen.

Leve de innovatie, zeker wanneer het onze culturele beleving kan versterken. Maar Whitney is dood en begraven. De énige positieve draai die je aan dat voldongen feit kan geven, is dat de getormenteerde zangeres eindelijk rust gevonden heeft. An Evening with Whitney verzaakt aan die gedachte – zelfs de ‘I love you, Whitney!’-kreetjes staan geprogrammeerd op de klankband.

Haar muziek leeft voort, ja, maar met een hoogtechnologische etalagepop de schijn ophouden dat Whitney Houston zelfs tijdens haar hoogtepunten niet door de hel is gegaan en ze op het einde van haar leven niet zielig en eenzaam achterbleef, is not right en voor alle betrokkenen verre van okay.