Wie is Nala Sinephro, de Belgische muzikale revelatie van het jaar?

Dé Belgische muzikale revelatie van het jaar (en hoe ze op het legendarische Warp-label is beland).

‘Een briljant en pretentieloos debuut’. ‘Een ijkpunt’. Half september strooide Pitchfork met complimenten voor Space 1.8, het debuut van Nala Sinephro. Een Belgische artiest die op het Amerikaanse muziekplatform de felbegeerde Best New Music-quotering te beurt valt (8.3/10 in dit geval): dat hadden we nog niet meegemaakt. Met een album op het Britse label Warp dan nog, een gerenommeerd instituut in de wereld van de experimentele electronica dat ooit Aphex Twin, Boards of Canada en Jamie Lidell lanceerde.

Maar wie ís Nala Sinephro? De Brusselse met Caribische roots leek uit het niets te komen toen ze met haar modulaire synths, harpornamenten en kosmische ambientjazz op Space 1.8 door de geluidsmuur brak. Uit de begeleidende bio leerden we dat Sinephro niet alleen harp en synths speelde, maar ook alle muziek op haar debuut componeerde, producete, opnam en mixte. Ze was op dat moment, zo’n twee à drie jaar geleden, 22 jaar en opereerde vanuit Londen.

Het was daar dat ze in 2018 een ontmoeting had met Jarri Van der Haegen, de manager van Charlotte Adigéry, Tsar B en Sylvie Kreusch. ‘Iemand had me één van haar eerste tracks doorgestuurd’, vertelt hij. ‘Elektronisch, dromerig, een beetje te vergelijken met James Blake. Het had iets unieks en ik was geprikkeld. Clara – zoals ze echt heet – gebruikte toen nog enkel de naam Sinephro. Online vond ik geen info terug, maar uiteindelijk ben ik via SoundCloud met haar in contact gekomen. We hebben een tijdje berichten uitgewisseld, waarna we elkaar na een optreden van Charlotte in Londen in levenden lijve gesproken hebben’. Uiteindelijk zou het contact opnieuw verwateren, aldus Van der Haegen, en verdween Sinephro – net als die eerste tracks op SoundCloud – opnieuw uit het zicht. Tot de creative director van Warp in het publiek stond tijdens één van haar liveshows, en onze landgenote achteraf meteen een platencontract voorschotelde.

Zo vingen we het althans op in de wandelgangen, want zelf hult Sinephro zich in stilzwijgen. Interviewaanvragen worden door platenfirma en management beleefd doch kordaat afgewimpeld, met slechts één uitzondering: aan de Britse krant The Guardian gaf ze wél tekst en uitleg. Over de harp, bijvoorbeeld, een instrument dat ze initieel slechts zijdelings beoefende, naast piano en viool. ‘Het ging heel organisch’, vertelt ze over de aantrekkingskracht die de snaren op haar uitoefenden. ‘Harp spelen voelde als een oude herinnering opfrissen, of een reïncarnatie’. Over haar verhuis van Brussel naar Londen, waar ze al na drie weken een punt zette achter een universiteitscursus compositie, vertelt Sinephro dat ze gelijkgestemden vond in de destijds in alle hevigheid (her)opflakkerende jazzscene. De meeste muzikanten op haar album – drummers Jake Long (Maisha) en Eddie Hicks (Sons of Kemet), saxofonisten Nubya Garcia en James Mollison (Ezra Collective), gitariste Shirley Tetteh (Nérija) en synthdruïde Dwayne Kilvington (Wonky Logic) – leerde ze kennen in de periferie van Steam Down, een muzikanten- en kunstenaarscollectief dat performances en club events organiseert in Oost-Londen. Een omgeving waar Sinephro zich meteen thuis voelde. ‘ A place to grow’, klinkt het in The Guardian.

En groeien deed ze. Ondanks het gebrek aan perspraatjes en een grote promomachine is de eerste persing vinylexemplaren van Space 1.8 helemaal uitverkocht. Voor haar meest recente concert in Londen, in het hipstercentrum Hackney, gingen alle 2.000 tickets zonder veel ruchtbaarheid de deur uit. Ook haar allereerste concert op Belgische bodem, begin oktober in Bozar, kon op grote belangstelling rekenen. In het publiek toen onder andere een grote groep van Sinephro’s vrienden uit het Brusselse, onder wie fotografe Yaqine Hamzaoui. ‘Alles waar we vroeger over spraken, is nu aan het gebeuren voor Clara’, vertelt ze. ‘Want ambitie heeft ze altijd al gehad. Na haar kunsthumaniora is ze een jaar in Boston aan de Berklee College of Music gaan studeren. Toen ze terug in België was, had ze al snel het gevoel dat er hier geen plaats was voor wat ze wilde doen. Ze heeft ingangsexamens gedaan in verschillende landen en was overal geslaagd, maar koos uiteindelijk voor Londen. Die studies waren volgens mij vooral een excuus om een ander klimaat en andere mensen op te zoeken. En het heeft geholpen, want daar is ze onder meer opnieuw harp beginnen te spelen. En ze ging in een platenwinkel werken, van waaruit ze in die Londense jazzscene is gerold. Als persoon is ze nog altijd dezelfde, maar als artiest is ze gegroeid in Engeland, zoveel is zeker’. En wat met Sinephro’s wat timide verschijning op het podium van Bozar en haar stilzwijgen in de pers? ‘Goh, Clara gaat gewoon zó hard op in haar muziek. Ze zit op een andere planeet, zeg maar. En ze denkt waarschijnlijk dat wat ze maakt voor zich spreekt. Ik geloof dat ze gelijk heeft’.