Wat u van Idles op Pukkelpop mag verwachten: ‘Een arena waarin vrouwen gevierd worden’

© .
Michael Ilegems
Michael Ilegems Chef van Knack Focus en KnackFocus.be

De gitaarhelden van het moment komen dit weekend naar Pukkelpop en zouden er graag veel vrouwen in de moshpit zien. ‘We willen dat vrouwen gevierd worden, in plaats van dat ze een elleboog in het gezicht krijgen van de mannen naast hen.’

‘Dit is niet cool.’

Het is 2 december 2018, we zijn in Parijs. Joe Talbot en Mark Bowen (respectievelijk zanger en gitarist-Jeroomlookalike bij de Britse it-punkband Idles) kijken met verwondering naar wat er zich een paar arrondissementen verderop afspeelt. Voor het derde weekend op rij komen om en rond de Champs Élysées enkele duizenden gilets jaunes op straat om tegen de hoge brandstofprijzen te protesteren. Voor het derde weekend op rij zorgt dat voor heibel. Auto’s vliegen in brand, meer dan honderd mensen raken gewond en de Arc de Triomphe wordt met graffiti besmeurd. ‘Gisteren moesten we in Toulouse spelen, en daar was het ook van dat’, zegt Talbot. ‘Vandalisme, wegblokkades: we mogen van geluk spreken dat we in Parijs geraakt zijn.’

Als je anno nu niet een van de beste albums van het jaar maakt, then it’s probably shit.

Joe Talbot

Protesteren, het moet een stel punkers toch aanspreken? ‘An sich wel, ja’, aldus Talbot. ‘Toen ik zestien, zeventien was heb ik in Belfast tegen de Irakoorlog betoogd. En Bowen is in 2016 in Londen op straat gekomen tegen de brexit. Maar laat ons één ding duidelijk stellen: wij doen enkel mee als er geen geweld of ander bullshit behaviour aan te pas komt.’

***

Talbot, Bowen en de drie andere Idles zijn duidelijk niet in gele hesjes gehuld naar de lichtstad afgezakt. Ze zijn hier, in de hippe wijk Le Marais, om een pop-upexpo met eigen artwork in te huldigen – blikvanger is een schilderij van Che Guevara, maar dan met ogen als Mercedes-emblemen en het gesmolten gezicht van die nazi uit Raiders of the Lost Ark – en om in een uitverkochte Bataclan hun laatste clubconcert van het jaar te geven.

Het moet de kroon worden op ‘hun’ 2018. Want de band die in 2017 met zijn debuut Brutalism onder de arm al voor Foo Fighters mocht openen in de Londense O2 Arena – Talbot kreeg zelfs een piggyback van Dave Grohl himself – brak het afgelopen jaar helemaal door. Met Joy as an Act of Resistance bracht de groep een alom bejubelde tweede plaat uit, goed voor een topvijfnotering in de Britse hitlijsten, een knalpassage bij Jools Holland, een Q Award voor beste Britse doorbraak en, ja, een vijfde stek in Knack Focus’ albumtop 10.

Hadden jullie die brede erkenning verwacht toen jullie Idles zo’n tien jaar geleden uit de grond stampten, diep in de krochten van de Britse underground?

Joe Talbot: Euh. Ja.

Mark Bowen: It was all intentional, man.

Talbot: Om de charts geven we geen fuck, dus het is niet zo dat we dachten: ‘Oh, we want to be number five.’ Maar je werkt toch niet voor niets tien jaar lang onophoudelijk aan iets? Wij staan op en gaan slapen met Idles, en dat harde labeur werpt nu zijn vruchten af.

‘Geestig, furieus en niet gespeend van frustraties’, noemde radio-dj Steve Lamacq Joy as an Act of Resistance, volgens BBC 6 Music de beste plaat van 2018.

Talbot: Als je anno nu niet een van de beste albums van het jaar maakt, then it’s probably shit. Er komt maar weinig goeds uit dezer dagen. Helaas.

Vlnr.: Lee Kiernan (gitaar), Joe Talbot (zang), Jon Beavis (drums), Mark Bowen (gitaar) en Adam Devonshire (bas).
Vlnr.: Lee Kiernan (gitaar), Joe Talbot (zang), Jon Beavis (drums), Mark Bowen (gitaar) en Adam Devonshire (bas).

Bowen: Klopt. Het probleem is: toen het geld verdween, ging de muziekindustrie zich angstvallig aan algoritmes vastklampen, alsof dat een soort heilige graal is die de poen kan terughalen. Zo hebben de platenbonzen elke vorm van creatief denken de kop ingedrukt, en dat is waarom we nu in een zee van perfect klinkende maar saaie, monotone pop zwemmen.

Talbot: Popmuziek is geweldig, maar voor jonge mensen is het ongezond, zelfs inhumaan dat je omringd wordt door narcisten die niks anders doen dan selfies maken en plays, views en likes nastreven. We hebben meer gebroken, verbasterde stemmen nodig. Zoals Sleaford Mods, Shame of Idles, maar even goed Lady Gaga of Grimes.

Klinken jullie nu niet te veel als verzuurde rockers die er zich maar moeilijk mee kunnen verzoenen dat de gitaar in de verdrukking zit?

Talbot: De gitaar is uit de mode, dat klopt. Het is alsof we weer in de jaren 1800 leven, de hoogdagen van de industriële revolutie toen iedereen bezeten was door machines. Er werden in die tijd veel uitvindingen gedaan, ja, maar vele daarvan waren compleet waardeloos. Wel, dat geldt dus ook voor de huidige digitale revolutie in de muziek. Eén ding is zeker: it will die out. Op het einde van de rit zal de menselijkheid zegevieren, en dus ook de organische manier van muziek maken. Die is nu eenmaal interessanter en geloofwaardiger.

Bowen: Onze muziek is trouwens helemaal geen reactie op al die perfect gepolijste pop. Het kan ons niet schelen of gitaarbands al dan niet populair zijn. In essentie is Idles niet eens een gitaarband, want we gebruiken ook veel pedalen en zo. En een punkband zouden we onszelf al helemaal niet noemen.

Daarvoor zijn jullie te veel good guys? Niet elke punker doet openlijk aan mindfulness en meditatie, zoals jullie.

Talbot: Ik heb het geprobeerd, mediteren, maar ben er alweer mee gestopt. Bowen doet het wel nog.

Bowen: Vooral om kalmte in mijn kop te krijgen. Ik ben een reactionair mens, met een kort lontje. Mediteren helpt me om controle te krijgen over mijn gedachten en handelingen, om aan introspectie en zelfreflectie te doen en om mijn problemen met anderen te delen. Ik word nog weleens kwaad, maar snap nu tenminste waarom.

Ja, wij zijn politiek, maar niet sensatiebelust. ‘Kwade punkband zegt dit en is anti dat’: daar willen we absoluut van wegblijven.

Joe Talbot

Talbot: Mindfulness heeft een bepalende rol gespeeld bij het maken van Joy as an Act of Resistance. Voorganger Brutalism (2017) kwam na de dood van mijn ma, voor wie ik jarenlang alleen had moeten zorgen. Een zware last om te dragen, dus vergreep ik me aan drank en drugs. En als ik dronken was, was ik op het randje van het maniakale. Wat dan weer tot frustraties leidde binnen Idles. Wij wilden koste wat het kost die eerste plaat uitbrengen, en ik verziekte de boel alleen maar. Transparant zijn, mijn pijn en frustraties in de muziek verwerken, bleek de oplossing. I had to get it out of my system. Na Brutalism ben ik dan aan mindfulness gaan doen, om van mijn verslavingen af te raken. Dat is gelukt.

Maar aan Joy ging een nieuwe persoonlijke tragedie vooraf: het overlijden van je dochtertje Christine, bij de bevalling.

Talbot: Het was wat dokters een intrapartumdoodgeboorte noemen: ze is niet vóór maar tijdens de bevalling gestorven. Ik ben uit dat dal gekropen door over mijn emoties te praten met mijn partner, mijn vrienden en mijn therapeut, en mezelf toe te laten kwetsbaar te zijn. Die kwetsbaarheid zit in Idles, en is volgens mij wat zo resoneert met onze fans. Wij willen eerlijk zijn, uitkomen voor onze gebreken en op die manier niet toegeven aan de toxische tropen van de masculiniteit, zoals perfectie, prestatiedrang, kracht, stoïcisme, geweld en woede.

Zoals je zingt in Samaritans: ‘Masculinity is a mask that’s wearing me.’ Jullie zijn ook fervente pleitbezorgers van meer vrouwen in de moshpit, niet?

Talbot: Vrouwen moeten zich veilig kunnen voelen op onze concerten, ja. We willen hen positief discrimineren, hen een arena bieden waarin ze gevierd worden, in plaats van dat ze een elleboog in het gezicht krijgen van de mannen naast hen.

Hoe politiek poogt Idles eigenlijk te zijn?

Bowen: Wij zijn niet openlijk politiek.

Divide and Conquer gaat nochtans overduidelijk over de besparingen bij de NHS, de Britse gezondheidszorg. En Danny Nedelko, genoemd naar de gelijknamige Oekraïense immigrant, kun je toch niet anders interpreteren dan als een pro-immigratienummer?

Bowen: Kijk, wij praten in de kroeg over politiek, dus is het maar logisch dat we dat ook in onze muziek doen. Het is gewoon deel van ons dagelijkse leven, ons bewustzijn. Daarover zingen is in onze ogen geen politieke daad.

Wij willen eerlijk zijn, uitkomen voor onze gebreken en op die manier niet toegeven aan de toxische tropen van de masculiniteit, zoals perfectie, prestatiedrang, kracht, stoïcisme, geweld en woede.

Talbot: Iedereen gelijke rechten, veiligheid, onderwijs en een deftige gezondheidszorg gunnen, is dat een politieke daad? Dat is niet subversief – of zou toch niet subversief mogen zijn. Dus: ja, we zijn politiek, we live by it, en we willen politiek denken normaliseren. Maar met sensatiezucht heeft dat niks te maken. ‘Kwade punkband zegt dit en is anti dat’: daar willen we absoluut van wegblijven.

Bowen: We willen met andere woorden geen politieke bewegingen tot stand doen komen. Ten tijde van het brexitreferendum hadden we niet zoiets van: ‘Gasten, we moeten nú een brexit-song schrijven.’ Wij zijn geen brexitband, ook al hebben we nummers die in zekere zin over de brexit gaan.

Talbot: En we gaan na shows al helemaal niet met onze fans in discussie treden over de brexit of andere politieke gebeurtenissen. We proberen naast en vooral op het podium een positieve sfeer te creëren. Een Idles-concert moet een veilige haven zijn waarin iedereen zichzelf kan zijn, welke overtuiging je ook hebt. Ja, er zijn altijd enkelingen die de boel proberen te saboteren. Hen geven we een tweede kans, maar de derde keer verzoeken we hen om op te rotten. Wij willen het optimisme doen zegevieren. A joyful resistance, dát is waar Idles voor staat.

Idles

Op 9/4 in Trix, Antwerpen. Alle info: trixonline.be.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content