Met ‘Wannes in Jazz’ haalt gitarist Jokke Schreurs halfvergeten songs van Wannes Van de Velde boven. Niet als kleinkunst, maar met een ruime jazzband.
Wannes is intussen elf jaar dood. Wat rest er van zijn nalatenschap?
Jokke Schreurs: Je voelt dat de nagedachtenis begint te vervagen. Ik merk vooral dat jonge mensen zijn werk niet meer kennen. Niet dat zijn muziek niet meer beschikbaar zou zijn, maar ik heb niet de indruk dat de interesse groeit. Je hebt wel de stichting Erfgoed Wannes, maar voor het ruimere publiek blijft de herinnering beperkt tot een paar radiosingles, zoals Ik wil deze nacht in de straten verdwalen. Dat is, zacht uitgedrukt, jammer.
Ik heb wel vaker nummers van hem opgenomen, ook toen hij nog leefde. In 2002 was er Ik heb mijn hart gesloten, op mijn album Muziek van voor den oorlog. Sinds de jaren zeventig is hij altijd een deel van mijn interessedomein geweest. Maar als ik bijvoorbeeld over hem praatte met ‘mijn’ bassist, Henk de Laat, die uit ‘s-Hertogenbosch komt, dan bleek hij nog nooit van Wannes te hebben gehoord. Ook Wallonië is hij volstrekt onbekend.
De kwaliteit van Wannes’ werk is veel te hoog om het te beperken tot de omgeving van de Onze-Lieve-Vrouwetoren.
En daar wilde u iets aan doen.
Schreurs: Precies. De kwaliteit van Wannes’ werk is veel te hoog om het te beperken tot de omgeving van de Onze-Lieve-Vrouwetoren. Dat kun je doen door weg te gaan van de beperking van de taal, en op zoek te gaan naar composities die je bijvoorbeeld naar jazz kunt vertalen. Ik ben ervan overtuigd dat sommige stukken van Wannes van internationale kwaliteit zijn, dat ze het verdienen om standards te worden: jazzstukken die overal ter wereld worden gespeeld, die tot de jazzcanon gaan behoren. Dan zal zijn naam voortleven, én wordt zijn werk beschikbaar voor mensen die zijn teksten niet verstaan. Als het ooit lukte met Les Feuilles Mortes, wat de standard Autumn Leaves is geworden, moet het ook lukken met Wannes.
Jullie hebben zijn songs gearrangeerd voor een septet. Een behoorlijk werkje, zo’n halve bigband.
Schreurs: Dat heb ik gedaan samen met Henk de Laat. Henk was al heel vroeg bij dit project betrokken, intussen zo’n vijf, zes jaar geleden. Hij zou ook de bassist van de groep zijn, maar toen krijg hij een ongeluk met een geluidsinstallatie. Sindsdien heeft hij zwaar tinnitus en evenwichtsstoornissen. Spelen is er voor hem niet meer bij, arrangeren gelukkig wel. Hij heeft het leeuwendeel van het knutselwerk gedaan.
Sommige stukken verdienen het om standards te worden. Als het met Les Feuilles Mortes kon, kan het met Wannes ook.
We kennen jou als solist en de man van het gipsytrio. En nu plots: met blazers. Waarom?
Schreurs: Wegens goesting. Het is heel fijn om extra muzikanten bij deze muziek te betrekken. Met zo’n grote bezetting wéét je dat je af en toe iemand zult moeten vervangen. En zo breidt de kennis van Wannes’ muziek vanzelf uit, muzikant per muzikant. (lacht)
Jokke Schreurs Septet, albumpresentatie Wannes in Jazz ‘Standards’, vanavond 03/12 in cultureel centrum Riches Claires, rue des Riches-Claires 24, 1000 Brussel.
Line-up: Jokke Schreurs (gitaar), Bart Van Caenegem (piano), Frank Vaganée (sax en fluit), Jos Machtel (bas), Luc Vanden Bosch (drums en percussie), Nabou Claerhout (trombone), Pierre-Antoine Savoyat (trompet en bugel)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier