Het is dag op dag tien jaar geleden dat in Antwerpen, Brussel, Gent en Charleroi de 0110-concerten plaatsvonden, die het op dat moment welig tierende extremisme en racisme een halt moesten toeroepen. Knack Focus blikt terug met mede-initiatiefnemers Arno en Sioen. ‘0110 lijkt nog altijd een begrip te zijn.’
De 0110-shows werden aangekondigd als ‘concerten voor verdraagzaamheid’. Al had 0110 wat initiatiefnemer Tom Barman betreft gerust ‘een festival tégen Filip Dewinter’ genoemd mogen worden, want ‘een festival voor verdraagzaamheid vond ik veel te klef en te soft’, zei hij onlangs in een exclusief Knack-interview over tien jaar 0110. Barman was het gezicht achter 0110 in Antwerpen. In Brussel en Gent trokken Arno en Sioen de kar. Een decennium later zijn ze allebei voorstander van nieuwe initiatieven à la 0110.
Ik denk dat de noodzaak voor een volgende 0110 er zeker is, maar het is nu wel aan de nieuwe generatie, de Tourist LeMC’s van deze wereld.
ARNO: Als mensen daar nog in geïnteresseerd zijn, graag. We zouden de naam van 0110 dan wel moeten veranderen. In ‘Wake up, motherfuckers‘, bijvoorbeeld.
In de Verenigde Staten van vandaag zijn zulke concerten echt nodig, voordat iemand als Donald Trump er aan de macht komt. Weet je wat ik bizar vind? Dat alle jonge rockers in de States tegen Trump zijn, maar volstrekt niets zeggen. De coiffeursalons hebben er godverdomme een hoger rock-‘n-rollgehalte dan de rockwereld zelf. Er komt niet de minste reactie. Ik begrijp niet hoe dat komt. Slapen ze daar of zo?
SIOEN: Ik denk dat die noodzaak er zeker is, en het is duidelijk dat muziek een goed middel kan zijn. Spijtig genoeg zijn weinig artiesten zich ervan bewust dat muziek ook voor politieke doeleinden kan dienen. Volgende 0110’ers, sta op! Ik kijk dan vooral naar de nieuwe generatie, de Tourist LeMC’s van deze wereld. Ze mogen me zeker uitnodigen om te komen spelen.
Hoe kijken jullie tien jaar later terug op 0110?
SIOEN: Met enige fierheid. Ik denk dat velen op dat moment verbaasd waren dat er zo’n massa volk op de been gebracht kon worden voor verdraagzaamheid. Ik word nog altijd regelmatig over 0110 aangesproken, wat aantoont dat veel mensen die concerten op dat moment noodzakelijk vonden. Je hoort me niet beweren dat de wereld sindsdien veranderd is, maar tien jaar later lijkt 0110 toch nog altijd een begrip te zijn.
ARNO: We hebben een Vlaming met een Waal doen zingen, een Jood met een Arabier, een Hutu met een Tutsi. De solidariteit tussen de mensen was enorm.
In Amerika is een evenement als 0110 echt nodig. Alle jonge rockers in de States zijn tegen Trump, maar ze zeggen niets. Slapen ze of zo?
Er kwamen in totaal zo’n 100.000 toeschouwers opdagen. Wat was de sleutel tot het succes?
SIOEN: Dat de mensen – of toch zij die een bepaalde ideologie hebben meegekregen tijdens de opvoeding – merkten dat vele anderen hun idee van verdraagzaamheid deelden: de artiesten, de vrijwilligers én zij die zijn komen kijken. Zoiets zorgt automatisch voor een soort verbondenheid. Dan komen mensen uit hun isolement en spreken ze erover, waardoor het niet enkel bij een dag als 0110 blijft.
Wat mij ook vooral bijblijft is de gezamenlijke noodzaak die wij muzikanten voelden om via muziek te signaleren dat het zo niet verder kon met die intolerantie en dat racisme.
Aan welk moment op 1 oktober 2006 hebben jullie de voorbije tien jaar nog vaak teruggedacht?
SIOEN: Voor mij is er niet één moment, maar wel de vaststelling dat we er écht in geslaagd zijn om zo’n verscheidenheid aan artiesten samen te brengen. In Gent ging het van Helmut Lotti en Will Tura over Roland tot Luc De Vos samen met Isabelle A. In Antwerpen hebben Clouseau en dEUS samen opgetreden, dat lag ook niet echt voor de hand. Dat zo veel verschillende artiesten uit diverse genres kwamen meedoen, toont aan hoe diep het gevoel van solidariteit in de samenleving geworteld zat. Ik denk dat dát het unieke was aan 0110.
ARNO: De Brusselse 0110-concerten vonden plaats aan het koninklijk paleis, en naar het schijnt heeft koning Albert van op zijn terras toegekeken. Ik herinner me vooral het moment waarop ik ‘Bertje!’ naar hem geroepen heb. (lacht)
Jelske Antonissen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
