Van bajesklant tot popster: het verhaal van Dominic Fike leest als een verknipte coming-of-agefilm

Dominic Fike heeft het Apple-logo op zijn wang staan, mag Billie Eilish en Brockhampton tot zijn fans rekenen en brak door vanuit de gevangenis.

Dominic Fike ziet er met zijn gebleekte haardos en face tattoos uit als een soundcloudrapper. Dat is hij niet. Hij maakt popmuziek die zich ergens op de grens tussen Jack Johnson, Post Malone en de playlist van een hippe kledingwinkel bevindt. Als we The Fader mogen geloven, staat hij op het punt om ‘very, very famous’ te worden. Kourtney Kardashian, Billie Eilish en DJ Khaled zijn grote fan, en Brockhampton stelde de man hoogstpersoonlijk voor aan hun fans via het YouTube-filmpje This Is Dominic Fike, waarin Fike zich aan een backflip waagt terwijl op de achtergrond 3 Nights, zijn bekendste nummer, klinkt.

Eigenlijk is het verhaal van Fike indrukwekkender dan zijn muziek. Hij groeide op met een moeder die geregeld achter de tralies zat, ‘shitty’ vaderfiguren en heel, heel veel drugs in de buurt. Troost vond hij aanvankelijk bij het rapcollectief Lame Boys ENT (weet u meteen waarvoor de initialen op zijn voorhoofd staan) en later bij de gitaarmuziek die hij solo maakt. Het leek onwaarschijnlijk dat die muziek ooit tot bij het grote publiek zou raken. De timing zat namelijk niet mee. In 2017 bracht hij zijn debuut-ep Don’t Forget about Me voor het eerst uit. Vanuit de gevangenis, waar hij vertoefde na een aanvaring met een politieagent. Niet de ideale manier om promo te voeren. ‘Ik kon niet eens het aantal views checken of mijn homies antwoorden.’ Desondanks belandde Don’t Forget about Me bij verschillende platenmaatschappijen en had zowat iedereen in de muziekindustrie het plots over Dominic Fike. Eenmaal vrij koos hij voor Columbia Records, een deal die naar verluidt goed is voor vier miljoen dollar. Meer dan genoeg om de advocaten in zijn moeders drugszaak te bekostigen. En naar alle verwachtingen wordt hij binnenkort een ster. Of je zijn muziek nu goed vindt of niet, Dominic Fikes verhaal klinkt als het scenario van een verknipte coming-of-agefilm. Voorlopig eentje met een happy end.

Een willekeurige quote: ‘Ik wist wel dat drugs mensen kunnen verkloten, maar ik legde nooit écht de link omdat ik gewoon niet beter wist: mijn hele leven lang zat iedereen rond me aan de drugs. Als ik iemand zag zonder tanden, dacht ik gewoon: “Die kerel heeft geen tanden.”‘