‘The xx drijft op de emotie die ze willen overbrengen zonder te kijken naar regeltjes’

P.B. Gronda introduceerde in het jaar 2000 een subcategorie in de techno, bedoeld als grap. ‘Vandaag zijn er bands zoals The xx die bewijzen dat sound, emotie en melodie nog steeds de enige dingen zijn die ertoe doen.’

Wat weinig mensen weten, om de perfecte reden dat het compleet oninteressante kennis is, is dat ik omstreeks het jaar 2000 een subcategorie in de technomuziek introduceerde in de zeer beperkte groep vrienden en onbereidwillige passanten die net niet op tijd konden ontsnappen wanneer ik die voor hen speelde.

Er waren enkele dogma’s verbonden aan het produceren van die muziek. Dat moest namelijk rechtstaand gebeuren, tijdens het eten van pizza van een bepaald diepvriesmerk en ook live. Het is te zeggen: de opnames gebeurden zonder pauzes, in loops over elkaar met het softwareprogramma Reason. Dus niet achteraf opkuisen wat fout was gelopen.

Er liep veel fout.

Eigenlijk liep alles fout. Maar dat was dan de bedoeling, zogezegd.

De muziek zelf kun je het best omschrijven als doommetal maar dan met elektronische beats in de plaats van met gitaren. Het was extreem hard. Als ik zeg ‘extreem hard’, dan bedoel ik: je kon er als min of meer normale mens niet naar luisteren. Als ik zeg ‘je kon er als min of meer normale mens niet naar luisteren’, bedoel ik: als ik het de eerste jaren na 9/11 op een MySpaceprofiel had gezet, riskeerde ik als voorzorgsmaatregel een enkel ticket naar Abu Ghraib.

Voor de duidelijkheid: het project was een grap, bedoeld als bewijs dat er helemaal niks is aan muziek die met een pc en een MIDI-aansluiting wordt gemaakt.

Voor veel mensen die net als ik in de jaren tachtig en negentig opgroeiden in wat ze zelf als goede muzikale smaak beschouwden, was elektronische muziek lang een soort no-gozone. Dat was iets voor johnny’s en kon gewoon nooit goed zijn.

Wat gek is, want Kraftwerk was er toch ook al in 1969. Maar dat waren The Beatles natuurlijk ook en tussen I Want to Hold Your Hand en Autobahn kiezen? Is dat zelfs echt een vraag?

Dom, want net zoals we vandaag in de maatschappij maar blijven vastlopen op ouderwetse of irrationele opdelingen volgens bijvoorbeeld kleur of religie, is muziek opdelen volgens het instrumentarium natuurlijk compleet belachelijk. Zo wordt er ongelooflijk veel flauwe gitaarmuziek gemaakt vandaag. En ook supergoeie elektronische muziek. En veel flauwe elektronische muziek. En nu en dan ook nog wel eens goeie gitaarmuziek.

Dat is een inzicht dat elke deftige millennial als een soort standaardinstelling meekreeg, maar voor oude idioten als ik een heel moeilijk aanvaardingsproces omvatte. Achteraf gezien ook iets om heel hard en een klein beetje beschaamd mee te lachen. Maar kijk. Vandaag zijn er bands zoals The xx die bewijzen dat sound, emotie en melodie nog steeds de enige dingen zijn die ertoe doen. The xx is zo’n band die drijft op de emotie die ze willen overbrengen zonder te kijken naar regeltjes om tot een resultaat te komen.

Eigenlijk is hun muziek een kleinkind van The Beatles die op de Autobahn destijds keihard op Kraftwerk geknald zijn. En dan lang elkaars hand vasthielden om het goed te maken. Say something loving.