Voor de vijfde keer al mochten Ostends finest in Schueremans’/Live Nations etalage gaan staan, een eer die in een vorig tijdperk alleen voor de Metallica’s en R.E.M.M.E.N. was gereserveerd. Uit stoute vrouwendromen verrezen ideale schoonzonen, zag je.
What’s the fuzz?
Niets speciaals, behalve dat een concert van The Van Jets altijd een klein genoegen is.
Toch niet beter de toog opgezocht?
Pourquoi? The Van Jets hebben meer dan genoeg memorabele wijsjes in de aanbieding voor een goedhartig matineeconcert dat niettemin genoeg rock-‘n-rollstekels kan opzetten. Knarsende gitaren waren een constante, een treffen van blitse glam en fluopop. Vooral in de tweede helft volgde het ene shot on target na het andere: Kiss You in the Rain, Shit to Gold, Broken Bones, Down Below, ik schreef telkens ‘sterk’ en stoorde me voor een keer niet bovenmatig aan die woordarmoede.
Voorman Johannes Verschaeve dan nog. Er zijn weinig artiesten in deze windstreek die scharlakenrode kousen, een bolrond hoofddeksel, een verguld euroteken ter grootte van een dessertbord én een stuk gordijn allemaal tegelijk met een zekere gratie kunnen dragen. Verschaeve straalde aplomb uit op het hoogste Werchterpodium, en de andere drie Jets niet veel minder (toetsenist Floris De Decker nestelde zich andermaal bescheiden in zijn aanvullende maar essentiële rol).
En zo verstreek een stukje middag, terwijl ik lang niet de enige was die een glimlach handhaafde. Die muteerde zelfs tot een grijns toen Verschaeve, België-Wales straks indachtig, een stukje volkslied te berde bracht. O elektrisch land der vaad’ren!
Materiaal voor uw Snapchatverhaal?
In het coda van The Future, mogelijk hun grootste verwezenlijking, opende Big Daddy J zijn armen, deponeerde zijn hoofd in de nek, en zag je een zanger zichzelf tot koning van zijn wereld kronen. Niemand riep om een republiek. (K.B.)
