Geen timide singer-songwriter die zijn hoogstpersoonlijkezielenroerselen debiteert, maar een begenadigd verhalenverteller die de kunst verstaat zijn folkliedjes een fikse dosis power mee te geven.
PLUS: Een stem en een gitaar, méér had Kristian Matsson niet nodig om het voltallige Cactuspubliek op de knieën te krijgen. De Zweedse spring in ’t veld noemt zich, een beetje tongue-in-cheek, The Tallest Man on Earth en werpt zich zo onderhand op als een ideale festival-act: geen timide singer-songwriter die zijn hoogstpersoonlijke zielenroerselen debiteert, maar een begenadigd verhalenverteller die de kunst verstaat zijn folkliedjes een fikse dosis power mee te geven.
The Tallest Man on Earth doet denken aan de jonge Dylan, net voor die elektrisch ging, of aan een vrijbuiter als Woody Guthrie. Hij beheerst de traditie, maar doet er zijn eigen ding mee en beschikt over voldoende uitstraling om als solo-artiest grote massa’s mee te slepen. Dat deed hij met nummers uit zijn drie cd’s, waarvan ‘There’s No Leaving Now’ de recentste is.
Behalve een zanger met overtuigingskracht is Matsson ook een begenadigd gitarist met een forse aanslag. Zoveel werd duidelijk in ‘King of Spain’, ‘1904’, ‘Burden of Tomorrow’ en het tot het einde van zijn set opgespaarde ‘The Wild Hunt’. Maar The Tallest Man, die meestal open tunings gebruikt, heeft tegelijk een impressionante fingerpickingtechniek in de vingers. Dat etaleerde hij dan weer tijdens de iets ingetogener nummers, type ‘I Won’t Be Found’, ‘Where Do My Bluebird Fly’ en ‘Thousand Ways’.
The Tallest Man on Earth eindigde zijn set met een hommage aan een andere grote songwriter, Paul Simon, middels een geslaagde cover van ‘Graceland’. Voor wie om een conclusie verlegen zit: dit was een triomf van de eerste tot de laatste noot.
MIN: Hoezo min? In dit geval zijn we geneigd het helemaal positief te houden.
HOOGTEPUNTEN: Geen enkele slechte song gehoord, maar ‘King of Spain’, ‘The Wild Hunt’, ‘Like The Wheel’ en ‘Criminals’ waren zeker voortreffelijk.
QUOTE (naar aanleiding van ‘Revelation Blues’): “Dit is het droevigste liedje dat ooit uit mijn pen vloeide. Ironisch genoeg heb ik het in Latijns-Amerika verpatst aan een autoreclame. Het is een beetje raar dat uitgerekend deze song me zoveel geld heeft opgeleverd, maar goed, ik heb er mijn eigen studio mee bekostigd. Ieder nadeel heb zijn voordeel.”
Dirk Steenhaut
