The Neon Judgement @ Pukkelpop: Dynamischer en opwindender dan in de eighties

The Neon Judgement © Damon De Backer

“Hello, we bring you the music”, klonk het als introductie van The Neon Judgement. Wel, wij zouden pas echt verbaasd zijn geweest mochten ze zichzelf als pizzabezorgers hebben aangekondigd. Maar alle gekheid op een stokje: de Pukkelpopset van de Belgische elektrorockpioniers stond als een huis.

Lieden met een goed geheugen herinneren zich wellicht nog dat de Leuvense scene er in de eighties bijzonder vruchtbaar bij lag, met bands als Men 2nd, Aimless Device, The Arch en Street Ducks. Maar het enige gezelschap uit die tijd dat nog altijd springlevend blijkt te zijn is The Neon Judgement, een duo dat sombere coldwave koppelde aan dansbare elektronica. Zanger-gitarist TB Frank en zanger-synthspeler Dirk Da Davo behoorden, samen met de Brusselse guerillero’s van Front 242, tot de grondleggers van wat toen Electronic Body Music werd genoemd en de kiem in zich droeg van wat zich later zou ontwikkelen tot techno en house.

Zelf zullen we de muziek van The Neon Judgement altijd blijven associëren met het donkere tijdperk van Thatcher en Reagan, van massale jeugdwerkloosheid en koude oorlog. De platen van de Leuvenaars werden gepuurd uit dreiging, verveling, verontwaardiging en frustratie en weerspiegelden een wereld waarin slechts twee kleuren leken te bestaan: zwart en wit. Vóór het optreden van de heren in Kiewit vreesden we een beetje dat hun sound anno 2015 hopeloos gedateerd zou aandoen en aanvankelijk leek het even alsof die bezorgdheid gegrond was. Een Vlaamse groep die voor een overwegend Vlaams publiek met Engelse bindteksten komt aandraven: het heeft iets potsierlijks, net als die zonnebrillen in een donkere Wablief?!-tent waarin je sowieso al geen hand voor de ogen kon zien. De songs spraken echter gelukkig voor zichzelf.

Martiaal

Vroeger, toen drumachines en andere elektronische apparatuur nog veel primitiever was dan vandaag, had de muziek van The Neon Judgement haast noodgedwongen een lofi-karakter, maar vandaag klinkt het duo dynamischer en overweldigender dan ooit. Striemende classics met monotone zangpartijen als ‘Factory Walk’, ‘Sister Sue’, ‘Right to Reject’ en ‘Chinese Black’ vertoonden, althans wat ons betreft, zelfs een hogere opwindingsgraad dan vroeger.

‘The Fashion Party’ was dansbaarder dan het oorspronkelijk was bedoeld (Da Davo: “Het is niet meteen concurrentie voor Nile Rodgers, maar het wérkt.”) en ook ‘Winston the Man’ (geïnspireerd door een romanpersonage uit George Orwells ‘1984’), het door martiale beats aangedreven ‘Tomorrow in the Papers’ (“A song about the government”) en het door New York bestoven ‘Concrete’ (met voormalige Revolting Cock Luc Van Acker als speciale gast op gitaar) schroeiden diepe gaten in de houten vloer van de tent.

“Bedankt Pukkelpop, tot over dertig jaar”, grijnsde Dirk Da Davo, nog vóór de laatste noten van afsluiter ‘TV Treated’ waren weggestorven. Een grapje natuurlijk, maar tegelijk ook weer níet. Want in een tijd waarin de popmuziek almaar vaker teruggrijpt op haar eigen verleden, heeft de sinistere ebm van The Neon Judgement haar bestaansrecht nog lang niet verloren.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content