The Beach Boys: gered door de liedjes en het genie van Wilson

Het optreden van de Beach Boys op de Lokerse Feesten hield vooral stand door de vele hits en het genie dat Brian Wilson is.

Wie? The Beach Boys
Waar? Lokerse Feesten
Wanneer? 7 augustus
Hoogtepunt: de manier waarop Brian Wilson glimlachend en zichtbaar gelukkig z’n troepen overschouwde tijdens ‘California Girls’.
Dieptepunt: ‘Kokomo’ blijft een nagel aan onze doodskist. Maar de gruwel werd gecompenseerd héél veel schoonheid en gelukkig hadden we onze mantel der liefde in een Extra-Large besteld.

Brian Wilson is te goed voor deze wereld. En dat is de man al vaak zuur opgebroken. Tijdens z’n vorige passage op de Lokerse Feesten, in 2004, werd Wilson omringd door de goede zorgen en liefde van een hoop mensen die het goed met ‘m meenden. Z’n begeleiders waren een voormalige Beach Boys Tribute Band en de liefde spatte van het podium af.

Dit keer moest hij het doen met the Beach Boys, neef en kwelgeest Mike Love op kop. In een rechtvaardiger – en toegegeven, ook wréder – wereld, was Love al minstens een keer of drie gestenigd. Een eerste keer om wat hij Wilson aandeed – hij probeerde Wilson uit de band te zetten en ‘m royalties af te pakken en spande in 2004 nog een proces in tegen Wilson, om de release van ‘Smile’ te verhinderen -, een tweede keer vanwege het mensonterende ‘Kokomo’ dat hij tegen alle logica en rechtvaardigheid in mocht signeren met ‘The Beach Boys’ en een derde keer vanwege het hemd dat hij vandaag aanheeft en z’n vocale prestaties tijdens de eerste 5 nummers.

Maar waarom zouden we rancuneus zijn? Als Brian kan vergeven, waarom wij dan niet? We staan op een – volledig terecht – uitverkocht Lokerse Feesten, het regent niét en we zien en we zien Brian Wilson nog eens aan het werk, de auteur van minstens 50 van de mooiste liedjes ooit gemaakt. Love begint uitermate zwak aan het concert: geheven wijsvingertje en voortdurend kushandjes en ‘rraww-miauwkes’ uitdelend, maar erg zwak zingend.

En de hele groep moet even roderen, zo blijkt meteen. Kan je het ze kwalijk nemen, op hun leeftijd? Love doet er een nummer of 7-8 over om de goeie vorm te vinden, de rest van de originele Beach Boys, en vooral Al Jardine, zijn iets sneller bij de les. En gelukkig zijn nogal wat van Wilson’s engelbewaarders, aangevoerd door de geweldige Darian Shanaja op keyboards en vocals, van de vorige keer ook nu van de partij én in grote doen. Al gebeuren er rare dingen op het podium … De dertigers op de achtergrond zingen duidelijk alles live, maar daarnaast horen we nogal wat geluiden – vooral hemelse stemmen – die we helemaal niet kunnen thuisbrengen en aan niemand kunnen toeschrijven. Een band? Pre-recorded vocals? Laten we daar maar niet aan denken. Levende legendes moet je koesteren en in hun waardigheid laten. Maar toch …

Tegen ‘Don’t worry Baby’ en ‘Little Deuce’ zijn de knoken en stembanden voldoende opgewarmd voor een feestje. ‘409’, ‘Shut you down’ en ‘Get around’ brengen de Lokerse massa helemaal op temperatuur, en het door Wilson fragiel gezongen ‘You’re so good to me’ zorgt voor kroppen in talloze kelen. Brian Wilson hààlt de onvergelijkbare pracht van vroeger niet meer. Maar de manier waarop hij er naar reikt, het feit dàt hij er nog naar reikt, is minstens even mooi en ontroerend.

De heerlijke doo-wop van ‘Why do Fools’ wordt gevolgd door de pure schoonheid van ‘When I grow up to be a man’, dat de mooiste momenten van de avond inleidt. Brian op z’n zuiverst. Kinderlijk, onschuldig, ontwapenend. Tijdens ‘Sail on sailor’ en het fenomenale van heerlijke -al dan niet vooropenomen – samenzang voorziene ‘Heroes and Vilains’ (uit ‘het meesterwerk ‘Smile’) zien we Wilson enthousiaster dan ooit, met de handjes in de lucht, uitbundig en breekbaar tegelijk.

‘God only Knows’ is nog zo’n hoogtepunt met Brian Wilson in de hoofdrol. Wilson ìs The Beach Boys. Het is nooit anders geweest en het zal nooit anders zijn. Het zijn Wilson’s genie, zijn tragiek, zijn wonderlijke en vreemde blik op de wereld die ook déze avond onvergetelijk maken. Met veel minder nuance en frasering weliswaar, dan tijdens zijn solo-doortocht. Toen was het ontroerend om te zien en te horen hoe Wilson’s begeleiders de toen nog veel onzekerder en breekbaarder Wilson ondersteunden en subtiel en liefdevol bijkleurden waar nodig.

Die subtiliteit missen we vanavond. Maar we krijgen er vanavond wel de aandoenlijke passie van Als Jardine bij, met onder meer een héle mooie versie van Leadbellly’s ‘Cotton Field’. En we zien een Brian Wilson aan het werk die zich amuseert en duidelijk beter in z’n vel zit, minder last heeft van de stress. Na een uur en 45 minuten hebben we 28 (!) nummers gehoord, met daarbij zò veel onbeschrijfelijk moois, dat we ons zelfs met de figuur van Mike Love weer een beetje kunnen verzoenen. Maar dat was vòòr de bissen, voor de man ‘Kokomo’ inzette…

Peter Lissens
De setlist

1. Do it again
2. Little Honda
3. Catch a wave
4. Hawaï
5. Surfin’ Safari
6. Surfer Girl
7. Don’t Worry Baby
8. Little Deuce
9. 409
10. Shut Down
11. I get around
12. That’s why God created radio
13. You’re so good to me
14. An then I kissed her
15. …
16. Why do Fools (fall in love)?
17. When I grow up to be a man
18. Cotton Fields
19. Sail on Sailor
20. Heroes and Vilains
21. God only nows
22. Sloop John B
23. Wouldn’t it be nice
24. Good Vibrations
25. California Girls
26. Help me Ronda
27. Rock & RollMusic
28. Do you Wanna Dance?

Bissen
1. Kokomo
2. Barbara-Ann
3. Fun Fun Fun

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content