Geen easy listening, die jazzy elektronica van STUFF. Wel easy dancing, zo bleek op Pukkelpop nog maar eens.
‘Voor mij is hiphop de reïncarnatie van de echte geest van de jazz’, zei Lander Gyselinck, drummer van – onder veel meer – STUFF., zopas in Knack Focus. Het verklaart wat het uitgangspunt van STUFF. is: jazztradities doorbreken door er hiphop en electro in te vermengen. De wijze waarop de Gents-Antwerpse band dat doet, is onnavolgbaar. Dat werd in de Wablief?! op Pukkelpop nog maar eens duidelijk.
Kungfu op podium
Gyselinck gooide zijn hele lichaam in elke drumslag – hij beoefent, zoals hij het zelf zegt, kungfu op podium. Voor hem stond saxofonist Andrew Claes de longen uit zijn lijf te blazen – niet op een gewone saxofoon, maar op een elektronische EWI-sax. Dries Laheye deed zijn basgitaar als een elektrische gitaar klinken. Joris Caluwaerts – deze zomer ook actief bij Magnus – boog zich over zijn keyboard alsof hij in een labo medicijnen zat te bereiden. En dan was er nog Mixmonster Menno, die al scratchend en samplend alle gaatjes opvulde.
Voor ons stond een atypische band atypische muziek te maken; muziek die zo vaak van ritme veranderde dat je als toeschouwer nauwelijks wist in welke maat te dansen. Op papier zou het niet werken, zeker niet voor een festivalpubliek. En toch ging iederéén mee in hun buitenaardse trip.
Misschien is het geheim van STUFF. wel dat het als geen ander de echte geest van de jazz anno 2015 kan vatten. Groovy as hell!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier