Wordt Strand of Oaks de volgende War on Drugs? Als de band, niet toevallig óók uit Philadelphia, elders op evenveel respect kan rekenen als in ons land, behoort de Grote Sprong Voorwaarts zeker tot de mogelijkheden. Tussen het kwartet en het publiek was het op Pukkelpop alvast dikke mik.
Het succes van Strand of Oaks komt natuurlijk niet uit de lucht vallen. De groep van zanger-gitarist Timothy Showalter timmert al jaren aan de weg, maar wist zich vorig jaar, met zijn vierde cd ‘HEAL’, eindelijk in de kijker te spelen van een wat ruimer publiek. Het hielp natuurlijk dat J. Mascis van Dinosaur Jr in het openingsnummer van de plaat enige gitaristieke deining veroorzaakte, al waren de songs zelf net nog een ietsje belangrijker.
Showalter, die net enkele traumatische ervaringen achter de rug had, manifesteerde zich in zijn werk als zijn eigen zielenknijper. Het was niet zo moeilijk om ‘HEAL’ te lezen als het dagboek van zijn jeugd én als een hommage aan zijn muzikale helden. Showalter haalt in zijn teksten de vereenzaamde tiener terug, die, op momenten waarin hij in niets meer geloofde, werd gered door een handvol platen dat hem het gevoel gaf niet alleen te zijn.
Herkenbaar, zo bleek op Pukkelpop. Want zinsneden als “I was lonely but I was having fun” en “I wanna start all over again”, uit de potige set-opener ‘Goshen ’97’, werden massaal meegezongen. Toetsenspeelster-zangeres Eliza Hardy-Jones, waarmee Strand of Oaks vorig jaar in Trix stond, is er tijdens de huidige tournee niet meer bij, zodat Tim Showalter, die op zijn jongste cd nog af en toe aan de synthpop van New Order refereerde, volop de kaart van de gitaren trok. Dat deed hij bijvoorbeeld met de rudimentaire riffrock van ‘For Me’ en ‘Shut In’, dat door de bedenkelijke geluidsweergave deed denken aan een oude song van Bob Seger. ‘Plymouth’ verwees dan weer naar Dylans ‘Chimes of Freedom’ en in ‘Sterling’, een nummer uit het vijf jaar oude ‘Pop Killdragon’, huisde de geest van Neil Young.
Ondraaglijk intens
“Put your fucking hands up, because life is fucking short and we fucking Love you”, meldde Showalter. “Ik voel me nog altijd het jongetje dat vroeger met zijn gitaar voor de spiegel stond en droomde van het onmogelijke. Had me toen iemand verteld dat ik ooit op een festival als Pukkelpop zou spelen, ik zou het nooit geloofd hebben. Jullie steun betekent alles voor ons.” De zanger bedankte ook Ayco en Eppo -u weet wie zij zijn- die Strand of Oaks het afgelopen jaar een serieuze duw in de rug hebben gegeven.
De set eindigde, zoals verhoopt, met de epische, langzaam opgebouwde en haast ondraaglijk intense Duyster-classic ‘JM’, Showalters eigen ‘Cortez the Killer’ en een ode aan wijlen Jason Molina van Songs: Ohia. Het was niet alleen een hoogtepunt van de eerste echte Pukkelpopdag, het was ook één van de beste songs die in 2014 het licht zagen. Jammer dat we het dit keer zonder Strand of Oaks’ cover van ‘Alex Chilton’ van The Replacements moesten stellen, maar die festivalsets zijn dan ook ontiegelijk kort. Tot besluit sprong Tim Showalter nog de frontstageruimte in om enkele van zijn fans persoonlijk te omhelzen. Goedkoop gefleem, zullen de cynici zeggen. Alleen: de liefde was duidelijk wederzijds.
DE SETLIST: Goshen ’97 / For Me / Shut In / Plymouth / Sterling / JM.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier