Rudy Trouvé over twintig jaar Heavenhotel: ‘Wat is er mis met arty farty?’

Heavenhotel, het platenlabel van Rudy Trouvé, bestaat twintig jaar. Dat wordt gevierd met een fraaie overzichtscompilatie, nieuwe releases van Tape Cuts Tape en The Tone Zones, enkele optredens en een special in De Canvasconnectie. ‘Nog twintig jaar erbij? Ik kan sowieso niets anders’.

Heavenhotel ontstond omstreeks 1995 in een voormalig bordeel vlakbij het Antwerpse De Coninckplein als een soort speeltuin voor muzikanten en beeldend kunstenaars. “We maakten de hele tijd muziek, maar schilderden ook en waren in de weer met VHS-camera’s”, vertelt Rudy Trouvé, die kort voordien uit dEUS was gestapt en vandaag, samen met de gitaristen Elko Blijweert (zie o.a. The Tone Zones, Eriksson Delcroix..) en Thomas Noppe (ex- Gore Slut, Angels Die Hard…), nog altijd tot de drijvende krachten van Heavenhotel behoort. “Zie het maar als een combinatie van productiehuis, werkplaats en creatieve omgeving, een paraplu waaronder we zowel muziek kunnen uitbrengen als tentoonstellingen organiseren.

“Onze inspiratie haalden we niet alleen bij The Factory van Andy Warhol, maar ook bij het Britse Factory-label, de thuishaven van Joy Division. Voorts werden we aangesproken door het feit dat The Band en Virgin Prunes hun muziek gewoon in een huis opnamen. Ik had al snel door dat wanneer je geld aanneemt van een platenmaatschappij, het niet onlogisch is dat die zich ook met je werk bemoeit. Dat wilden we koste wat het kost vermijden.

“Zelf geloof ik heel sterk in een groepsdynamiek: wil je iets verwezenlijken, dan lukt dat makkelijker zodra je je krachten bundelt met gelijkgestemden. Als collectief nemen we alle beslissingen samen. Het idee is simpel: je neemt een plaat op met een basiskapitaaltje en van de opbrengst maak je weer andere platen. Toegegeven, van het zakelijke aspect hebben we weinig kaas gegeten en een businessmodel hebben we nooit gehad. Sommige platen verkochten prima, andere voor geen meter. Het zijn dus twintig bewogen jaren geweest. Ten tijde van onze eerste release was ik 28, vandaag ben ik 48 en in die tussentijd is er veel veranderd. Door de komst van Spotify en Deezer zijn onze oplagen veel kleiner geworden. Maar het enige dat ons echt interesseert is: mooie dingen maken.”

In die twee decennia bracht Heavenhotel platen uit van Kiss My Jazz, Dead Man Ray, Daan, I Love Sarah, Mitsoobishy Jacson, Franco Saint De Bakker en talloze andere bands, samen goed voor een vijftigtal titels. Toch is de filosofie achter het bedrijfje al die jaren dezelfde gebleven.

RUDY TROUVÉ: “Waar het op neerkomt, is dat wij popmuziek als kunst beschouwen. Soms kan het ook een commercieel product zijn, maar dat zien we enkel als een neveneffect. Ik deel niet de argwaan tegenover wat sommigen ‘arty farty’ noemen. Je hoeft je toch niet te verontschuldigen omdat je werk kunstzinnige aspecten vertoont? Kunst is voor ons gewoon de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie, gecombineerd met een enorme liefde voor muziek uit de meest diverse genres.

“Toen ik de pas verschenen labelcompilatie ‘God Owes Us A Swimming Pool’ samenstelde, was ik niet uit op een ‘Best of’. Mijn doel was tot twee platen te komen die aangenaam luistervoer zouden opleveren. Wat me opviel was dat, ondanks de verscheidenheid van het aanbod, een bepaalde sfeer, een bepaalde klank, telkens terugkwam. Goed, bij veel van de bands zijn dezelfde mensen betrokken, dat zal dus wel zijn sporen nalaten. En bijna al die muzikanten zijn compilatie-cassettefreaks, die hun platen ook zo opvatten. In essentie maak je natuurlijk muziek om je te uiten en je emoties kwijt te kunnen, maar ook omdat je iets wil maken waar je graag zelf naar zou luisteren. Dat heb ik nu voor het eerst sinds lang gedaan. En nu ik onze catalogus heb herontdekt, stel ik vast: missie geslaagd.”

In wezen vormen de artiesten op Heavenhotel één grote familie. Hanteren jullie strenge criteria om te bepalen wat wordt uitgebracht? Of primeren de vriendschapsbanden tussen de muzikanten?

TROUVÉ: “Absolute criteria zijn er niet. Wél houden we rekening met elkaars mening. Omdat we zulke eh… zakelijke genieën zijn, kunnen we alleen maar werk uitbrengen van mensen die direct bij het label betrokken zijn. Jammer, want soms krijg ik dingen in de bus die mij zeer aanspreken. Maar we komen nooit in de verleiding dingen te doen, gewoon omdat we denken dat ze de verkoop ten goede zouden komen. Wat me ook opviel, toen ik aan ‘God Owes Us A Swimming Pool’ werkte, was de consistentie van onze catalogus. Of lp’s nu uit 1995 of 2010 stammen, ze klinken niet gedateerd en passen bij geen enkele trend.”

Geen van de vele groepen waar je de jongste twintig jaar bij speelde -The Love Substitutes, Lionell Horrowitz, Gore Slut, Rudy & The Unforgettable Wallys… – was een lang leven beschoren. Dreig je, wanneer je een poosje met één ding bezig bent, je belangstelling te verliezen?

TROUVÉ: “Ik beken: ik hou van afwisseling. Als je met enkele mensen muziek maakt en die begint stilaan te kloppen… Dat is een magisch moment. Maar als er goeie nummers ontstaan en je die fatsoenlijk opgenomen en live gespeeld krijgt, heb je het beste eigenlijk al gehad. Is er nog inspiratie voor een volgende plaat en heb je nog een verhaal te vertellen, dan loont het de moeite om ermee door te gaan. Maar zodra het louter herhaling wordt, is het voor mij niet interessant meer.”

Het lijkt wel of je je bands, zodra ze te populair worden, bewust saboteert. Wantrouw je het succes?

TROUVÉ: “Dat ligt in mijn karakter, vrees ik. Je maakt in de eerste plaats muziek voor jezelf en bent blij wanneer ook anderen ze goed vinden. Maar wordt ze door teveel mensen geapprecieerd, dan krijg je het gevoel dat ze niet langer van jou is, dat ze je ontfutseld wordt. Bovendien brengt succes praktische en zakelijke problemen mee die je teveel afleiden van je kunst zelf. Je komt onder druk te staan en al je tijd wordt in beslag genomen door dat ene ding. Toeren doe ik ook al niet graag: één week is fijn, twee weken lukt me nog net, maar daarna krijg ik overwegend moord- en zelfmoordgedachten. Let wel: geen succes hebben is ook niet leuk. Wanneer ik op tv één of andere grote groep in zo’n stadion bezig zie, voel ik echter eerder erbarmen dan afgunst.”

Hoe belangrijk is humor bij Heavenhotel? Zo’n titel als ‘God Owes Us A Swimming Pool’ lijkt me zeer tongue-in-cheek, al zit er wellicht ook een serieuze ondertoon in.

TROUVÉ: “We streven die humor niet bewust na, maar als ze zich aandient, als neveneffect, is dat wel meegenomen. Ik heb ooit waanzinnig depressieve nummers geschreven, die ik maakte om mijn geestelijke gezondheid te bewaren. Maar vaak schiep ik er een pervers genoegen in die emoties zo ‘over the top’ te verwoorden, dan ik er de slappe lach van kreeg. Dat doe ik trouwens wel vaker: een depri-tekst in een luchtig deuntje verpakken of, wanneer ik schilder, een deprimerend onderwerp in vrolijke kleuren weergeven. Niet om het publiek op het verkeerde been te zetten, maar gewoon omdat het louterend werkt. Zodra je de dingen kunt sublimeren, heb je in het leven al iets gewonnen, vind ik.”