Rock Werchter: Het Gevoel

‘Het valt ons nog steeds moeilijk om Rock Werchter zomaar als een muziekhappening te catalogeren. Rock Werchter staat voor een Gevoel.’ Vooruitblik van Kurt Blondeel.

Het valt ons nog steeds moeilijk om Rock Werchter zomaar als een muziekhappening te catalogeren. Is het ook niet een beetje het officieuze begin van de zomer? En daarmee het sein tot het afgooien van de werklast, het verketteren van het schoolsysteem, het verwerpen van elk ouderlijk gezag (weliswaar nádat we onbetaald verlof, een goed rapport of een fikse schep extra zakgeld hebben gekregen)?

Rock Werchter staat voor een Gevoel. Een moeilijk te definiëren Gevoel – en daarom net zo prikkelend – van ‘alles kan gebeuren’. We schakelen ons verstand enkele versnellingen terug, drijven onszelf in de handen van een vlekkeloze organisatie en strompelen gewillig naar het offerblok van de rock-‘n-roll, alwaar we de hogepriester met rode, half dichtgevallen ogen zo strak als nog mogelijk aankijken en net vóór het vallen van het mes een laatste heldhaftig statement exclameren: ‘Oereuh!’.

Maar zo ver zijn we nog niet. Want zullen we met u maar eens de allereerste gedachte delen die in ons opwelde toen ons oog over de affiche van Rock Werchter 2010 was gegleden? Dubbelelpees. U weet wel: van die dingen waarover meestal wordt gezegd dat ze pas memorabel waren geweest als de helft van het gebodene wegens simpelweg ondermaats achterwege was gebleven.

Vergissen we ons, of was Werchter eertijds het festival waaraan je je onmogelijk een buil kon vallen? Omdat de artiesten die ervoor werden uitgenodigd zichzelf eigenlijk al bewezen hadden, gebakken als ze kwamen in eigen vet, en ons simpelweg om bevestiging van hun status kwamen verzoeken? Wat ons in het ochtendgloren van de 34ste editie zodoende een beetje bezighoudt, is of de 54 acts dan echt allemaal op ons goedkeurend geknor zouden moeten kunnen rekenen? Vijf woorden: Thirty Seconds To Fucking Mars.

Vier dagen, twee podia: het was ooit het gepaste antwoord op een (over)aanbod aan muzikale sterkhouders, op de versplintering van de muziek in tientallen scenes die allemáál de moeite waard bleken, op een diversiteit in muzikale smaak die met elke generatie lijkt toe te nemen. De vraag is of die vorm niet een beetje een blok aan het been aan het worden is. Als volgende week de Katla (het grote broertje van de Eyjafjallajökull, weet u wel) wakker wordt en een jaar lang aswolken uitbraakt, dan nóg zal Rock Werchter 2011 op donderdagnamiddag aftrappen en het ten allen prijze tot zondagnacht willen uitzingen. (U zou ervan verbaasd staan hoeveel goeie Duitse groepen er zoal rondlopen, en het is niet omdat ze gewoon met de trein kunnen komen dat ze geen kans verdienen, of wat?).

Enfin, we kunnen u zo voor de vuist weg vijftien namen opsommen die we straks hoegenaamd niét zien zitten. Maar dat zullen we for the sake of positivity maar niet doen (hoewel: Skunk Anansie? Straks gaat men Limp Bizkit nog vragen!). En zoals gezegd: met de helft van de affiche kunnen wij best in harmonie samenleven – al zouden we toch eerst drie jaar lang iets huren vooraleer we samen de stap naar een mooie halfopen bebouwing zetten. En ook: wie kan niét verheugd zijn dat er weer zoveel Beloftevolle/Goed Bezig Zijnde Belgen van de partij zijn? Waarschijnlijk die musicerende Belgen zèlf, want het prestige dat aan zo’n Werchter-uitnodiging kleefde schittert natuurlijk al lang niet meer zo oogverblindend als vroeger.

Pearl Jam is dit jaar de afsluiter der afsluiters. Het is geen programmatorisch statement maar dat zou het misschien moeten zijn: negeer de waan van de dag, schud uit dat vulsel en focus op wat je blood and guts voorspellen dat er over tien jaar nog steeds zal stáán. Vóór Rock Werchter – o gruwel – een muziekhappening wordt.

Kurt Blondeel

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content