Robyn ging in therapie om zichzelf te herontdekken: ‘Ik ben een ander mens geworden’

Robyn © /
Michael Ilegems
Michael Ilegems Chef van Knack Focus en KnackFocus.be

Knack Focus blikt terug en biedt de beste verhalen van 2018 opnieuw aan. Dit is er een van.

Eerst Britney Spears, later Kylie Minogue en recenter Lorde en Carly Rae Jepsen: ze lieten zich allemaal de weg wijzen door Robyn, dé peetmoeder van de break-up banger. Op Honey, haar eerste soloplaat in acht jaar, smeedt ze alweer een perfecte Zweedse coalitie tussen bittere pop en zoete dance. Maar vanzelf ging dat niet. ‘Ik had het even helemaal gehad met mezelf.’

Lees hier de rest van de beste Knack Focus-verhalen uit 2018.

19 maart 2017. De credits van Full Disclosure, de zesde aflevering uit het laatste seizoen van Girls, rollen over het scherm, en het internet wordt gek. Niet omdat het definitieve einde van Lena Dunhams gerenommeerde HBO-reeks weer wat dichterbij is geslopen, maar omdat de aftiteling van de bewuste episode voorzien is van een soundtrack die niemand had zien aankomen: Honey, de eerste song in zeven jaar van Robyn.

Honey komt niet alleen uit het niets, het is op dat moment ook nergens anders te horen dan in Girls. Het nummer krijgt geen Spotify- of andere digitale release, gaat niet gepaard met een album- of concertaankondiging. Tot groot ongenoegen van de fans op sociale media. ‘I need this song in my life!!!!!!’ klinkt het links, ‘I’ve been looking for this shit everywhere and can’t find it’, luidt het rechts. Een algemene hashtag kan niet uitblijven. Het wordt de virtuele smeekbede #ReleaseHoneyDammit.

Er zijn periodes geweest waarin ik weinig tot niks deed, mijn bed niet uit raakte, zelfs geen muziek maakte.

‘Ik was op de hoogte van die oproep’, zegt Robyn. ‘Het was leuk dat de fans zich zo engageerden maar het bracht in dit geval toch ook een enorme druk met zich mee. Toen ik Honey naar Lena Dunham doorstuurde, stond ik namelijk nog nergens met mijn nieuwe plaat. I just wasn’t ready.’

Vandaag staat Robyn (39) er wél weer helemaal. Anderhalf jaar na die teaser in Girls, en acht jaar na haar vorige hitplaat Body Talk, is er nu Honey, haar zesde full album, en wederom een perfecte Zweedse coalitie tussen bittere pop en zoete dance.

***

Wanneer we de Zweedse zangeres spreken via Skype, bevindt ze zich in Londen, waar ze nog aan het nahijgen is van haar eerste publieke wederoptredens: een verrassingsconcert voor haar thuispubliek in Stockholm, en een passage in Later… with Jools Holland op de BBC.

‘Dat waren mijn eerste shows in héél lange tijd’, vertelt ze. ‘Bij Jools Holland hoefde ik maar twee nummers te spelen, maar het concert in Stockholm was wél the real deal. Een plezante show, zeker, maar óók een emotionele en zenuwslopende. Het heeft me namelijk wel wat moeite gekost om weer in shape te raken, zowel fysiek als mentaal. De laatste weken zijn dus full-on geweest: veel repeteren, hárd werken. Ik kan niet ontkennen dat ik er een beetje moe van ben, maar verder gaat het geweldig goed met mij.’

Dat is de voorbije jaren wel anders geweest. In 2014 verloor je eerst je goeie vriend en voormalige productiepartner Christian Falk aan pancreaskanker, en kort daarna sneuvelde ook je relatie met regisseur Max Vitali, met wie je inmiddels wel weer samen bent. In welke mate komen die gebeurtenissen op je nieuwe plaat tot uiting?

Robyn: (schraapt haar keel)Dat was een heel, euh, complexe periode in mijn leven. En ja, als je de plaat hoort, zul je ongetwijfeld merken dat die gebeurtenissen de songs danig beïnvloed hebben. Dat kon ook niet anders.

Weet je, als je met dat soort veranderingen of uitdagingen te maken krijgt, kom je op onbekend terrein terecht. Dat kan heel destabiliserend, zelfs beangstigend werken. Alles wat er gebeurd is, heeft me ook mezelf en mijn relaties doen revalueren. Daarom heb ik me ook zo lang stilgehouden. Er zijn periodes geweest waarin ik weinig tot niks deed, mijn bed niet uit raakte, zelfs geen muziek maakte.

Robyn ging in therapie om zichzelf te herontdekken: 'Ik ben een ander mens geworden'

Die moest plaatsruimen voor therapie. Het is geen geheim dat je je zes jaar lang aan therapeutische sessies hebt onderworpen, op een bepaald moment zelfs tot vier dagen per week.

Robyn: Inderdaad. Wat die sessies me allemaal bijgebracht hebben, houd ik liever voor mezelf, dat is me té persoonlijk. Wat ik wel kan zeggen, is dat het een van de beste dingen is die ik ooit gedaan heb. Ik was er ook klaar voor om in therapie te gaan. Ik ben erin gestapt met als doel mezelf te herontdekken, en dat is gelukt. Het was zwaar, maar na verloop van tijd ook enorm spannend en leerrijk.

Wanneer heb je beslist om je toch weer op de muziek te storten?

Robyn: Toen ik me eenmaal had afgezonderd van alles en iedereen, was er weer tijd om vrijuit naar muziek te luisteren. Don’t Stop ’til You Get Enough van Michael Jackson, alles van Prince: ik luisterde er met frisse oren naar, als hoorde ik het allemaal voor de eerste keer. En dan zag ik tijdens een avondje clubben in LA de Zweedse dj Axel Boman bezig. Die legde XTC van DJ Koze op, en ik werd ogenblikkelijk verliefd. Ik merkte dat nieuwe muziek me weer opwond, waarna ik opgewonden werd door het feit dat ik opgewonden was. (lachje) Dat had ik al lang niet meer gevoeld.

In 2014 ben ik dan aan deze plaat beginnen te werken. Niet zomaar omdat de fans een nieuw album van mij verlangden, maar om mezelf te kalmeren. Pure zelfzucht, ja. In tijden van droefenis en pijn was dansmuziek mijn enige veilige haven.

Is zulke muziek dat dan niet altijd geweest voor jou? Of waar gaat Dancing on My Own anders over?

Robyn: Oké, tot op zekere hoogte wel, maar in die periode toch nog net iets meer. Eén ding wilde ik niet: opnieuw hetzelfde soort muziek maken als ik voorheen deed. Het moest muziek zijn waar ik me goed bij voelde, die me al dat verdriet kon doen wegdansen. Geen ‘gewone’ pop dus, maar tranceachtige, bijna hypnotiserende muziek.

***

De carrière van Robyn, die zich intussen over bijna drie decennia uitstrekt, is evenmin die van een ‘gewone’ popster. Ruwweg laat haar loopbaan zich in drie fases opdelen. Eerst is er de tienerfase. Haar eerste song, over de scheiding van haar ouders, schrijft ze wanneer ze elf is. Op dat moment is Robyn nog gewoon Robin Miriam Carlsson uit Stockholm. Niet veel later, op haar vijftiende, vindt ze onderdak bij RCA Records, een van de vlaggenschepen van major BMG. Robyn Is Here, haar debuut uit 1995, wordt een voltreffer bij pers en publiek. Dubbel platina in Zweden, platina in de VS: de cijfers spreken boekdelen. Haar eerste grote hit heet Show Me Love en is van de hand van Max Martin, de man achter Backstreet Boys en Nsync, die kort daarna in zee gaat met de als ‘een Amerikaanse Robyn’ in de markt gezette Britney Spears en later iedereen van Katy Perry tot Taylor Swift zal producen.

Eén ding wilde ik niet: opnieuw hetzelfde soort muziek maken. Ik moest er al mijn verdriet bij kunnen wegdansen.

Maar Robyn laat zich niet zomaar wegzetten als het nieuwe popsterretje du jour. ‘I’m not going to be a product’, zegt ze al op haar zestiende. Wanneer RCA twee songs over abortus van haar tweede album My Truth (1999) wil weren, weigert Robyn dat pertinent. My Truth krijgt geen release in de States en Robyn verkast naar Jive Records, de stal van – jawel – Britney Spears. Als wat later ook Jive in handen komt van BMG, is Robyn naar eigen zeggen ‘weer bij af’. Ook haar derde worp Don’t Stop the Music (2002) wordt initieel uit de Amerikaanse platenrekken geweerd.

Fase twee is die van de creatieve controle. Na Don’t Stop the Music trekt Robyn naar Frankrijk voor een schrijfsessie met haar landgenoten van The Knife, broer en zus Dreijer. Die samenwerking leidt tot het duet Who’s That Girl, maar vooral: ze inspireert Robyn om net als de Dreijers een eigen label op te richten. Onder de vlag van Konichiwa Records brengt ze Robyn (2005) uit – ‘mijn échte debuut’, noemt ze dat vandaag. Dankzij hits als With Every Heartbeat en Be Mine wordt Robyn door de Pitchforks van deze wereld plots even serieus genomen als pakweg Arcade Fire of Sufjan Stevens, en nemen popsterren van Kylie tot Britney contact op met haar producers, op zoek naar Robyns ‘hot sauce’.

Op Robyn volgt een reeks ep’s die uiteindelijk in het album Body Talk (2010) zal uitmonden. De singles Dancing on My Own, Indestructible, Hang withMe en Call Your Girlfriend worden moderne klassiekers, die ook de jongste generatie popprinsessen de weg wijzen. Zonder Robyn geen Emotion van Carly Rae Jepsen of Melodrama van Lorde, house met hartzeer naar het voorbeeld van de Zweedse. Lorde noemt Dancing on My Own ‘de enige song die ik de ruimte in zou schieten om voor eeuwig verder te leven’ en pakt in 2017 in de Amerikaanse tv-show Saturday Night Live zelfs uit met een ingelijste foto van Robyn op haar piano.

En Robyn zelf? Die heeft intussen de buik vol van haar eigen ‘sad love songs’. De zelfverklaarde fembot – ‘Fembots have feelings too’, zong ze in 2010 nog op Body Talk – is aan een reboot toe.

Enter fase drie: die van de introspectie, met Honey als resultaat.

'Ik heb niet het gevoel dat Honey mijn terugkeer is, wel dat ik een ander mens ben geworden.'
‘Ik heb niet het gevoel dat Honey mijn terugkeer is, wel dat ik een ander mens ben geworden.’

Je moest niet alleen die persoonlijke gebeurtenissen waar we het net over hadden verwerken, maar bent voor Honey ook je volledige werkwijze gaan herdenken.

Robyn: Ja. (denkt lang na) Na Body Talk had ik het even helemaal gehad met… mezelf. Ik kreeg het gevoel dat ik maar één type songs kon schrijven, en dat ik dat altijd maar opnieuw en opnieuw deed. Toen ik vier jaar geleden aan deze plaat begon, kreeg ik ze in eerste instantie maar niet gemaakt. Ik denk niet dat dat door een gebrek aan zelfvertrouwen kwam. Ik wist heel goed wát ik wilde doen, alleen niet hóé ik het moest doen.

Wat moest er dan precies anders?

Robyn: Ik wilde dancemuziek – of toch bepaalde ritmes en grooves daaruit, die ik ook herken in de gospel, blues en zwarte muziek die ik goed vind – verder exploreren, die muziek vertalen naar het popformat. Ja, zoiets heb ik voorheen al weleens geprobeerd, maar niet zo grondig als nu.

‘Grondig’ als in: je bent dit keer zélf aan het producen geslagen?

Robyn: Ja. In een latere fase heb ik nog verder aan de songs gesleuteld met Joseph Mount (oprichter van de Britse band Metronomy, nvdr.) en mijn vaste productiepartner Klas Åhlund, maar de initiële demo’s heb ik inderdaad helemaal zelf geproducet. Dat is iets wat ik nog nooit echt gedaan had. Ik bedoel: ik heb altijd wel deel uitgemaakt van het productionele proces, maar niet in die mate dat ik negen, tien maanden lang alleen in de studio doorbracht, zoals nu. Dat was fijn, mijn eigen plekje hebben, waar ik op mijn eigen tempo kon werken. Ook al lag dat tempo, gezien mijn gebrek aan producerservaring, wel héél laag.

Over tempo gesproken: Honey is beduidend rustiger dan je vroegere werk. Minder bangers, meer ballads.

Robyn: Precies. Ik heb in zak en as gezeten, en ben er kalmer uit gekomen. Ik weet niet of jij op een bepaald moment in je leven weleens kalm geweest bent?

Euh. Ja?

Robyn: Heel plezierig eigenlijk, hè. (lacht) Die kalmte heeft alleszins voor een nieuwe structuur in mijn leven gezorgd, en dat hoor je aan songs als Baby Forgive Me. Eigenlijk heb ik niet het gevoel dat Honey mijn terugkeer is, maar wel dat ik een ander mens ben geworden. Een nieuwe Robyn.

Honey

Uit bij Konichiwa Records/Universal.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content