Robin Verheyen over de TaxiWars Special in Bozar: ‘Regels zijn er om te breken’

Op 11/11 palmen Tom Barman, Robin Verheyen en gevolg de Brusselse Bozar in. Ze stellen er hun tweede TaxiWars-plaat Fever voor, en laten u in één adem kennismaken met nog drie andere bands. Voor Knack Focus licht Verheyen de line-up van deze TaxiWars Special toe.

ROBIN VERHEYEN: Dit is een groep van drummer Eric Thielemans, toetseniste Lynn Cassiers en gitarist Rudy Trouvé. Lynn ken ik al van in de tijd dat ik aan de Kunsthumaniora in Antwerpen studeerde – ik zat toen bij haar broer Steven in de klas, bekend van onder andere Dez Mona -, en later heb ik een paar keer het podium met haar gedeeld. Eric ken ik ook persoonlijk, met hem heb ik niet zo lang geleden nog samengespeeld in New York. Rudy kende ik niet rechtstreeks, maar hij en Tom gaan natuurlijk wél way back.

We hebben eens een double bill met Tupe Cuts Tape gedaan in Oostende, en vonden dat project allemaal heel tof. Het zijn alle drie topmuzikanten met een unieke stem. Ze doen iets aparts, en toch staan ze voor alles open. Eric heeft voor theater gewerkt, is vertrouwd met rock- én jazzmuziek, en maakt daar geen onderscheid tussen. De muziek van Tape Cuts Tape valt moeilijk te beschrijven, het is een universum op zichzelf. Ze houdt het midden tussen experiment en songs. Er gebeurt véél bij hen op het podium. Blij dat we hen hebben kunnen programmeren.

VERHEYEN: Petrella is een Italiaanse trombonist die platen heeft gemaakt voor Blue Note, maar ik heb hem toch vooral leren kennen via zijn samenwerkingen met jazztrompettist Enrico Rava. Hij heeft een vrij traditionele jazzachtergrond, maar wat hij nu doet, is ook op rockmuziek geïnspireerd. Zijn muziek is grensoverschrijdend, en past daarom in dit TaxiWars-programma.

Gianluca komt met een heel specifiek project naar Bozar. Solo werkt hij met veel effecten en loops. En met videoprojecties. Zijn muziek is heel extreem. Het kan alle kanten uit. Hij is bovendien een heel apart figuur. Heel theatraal, zoals het een Italiaan betaamt. (lacht)

VERHEYEN: Gelijktijdig met Gianluca Petrella, kan je in een andere zaal naar het Sylvie Courvoisier Trio gaan kijken. Sylvie, een Zwitserse die in New York woont, is voor mij een van de interessantste muzikanten uit de Amerikaanse improvisatiewereld. Ze is getrouwd met Mark Feldman, een violist uit diezelfde scene. Bij haar trio spelen ook Drew Gress, de bassist van mijn eigen New York Quartet, en Kenny Wollessen, al twintig jaar een van de beste drummers ter wereld.

Ik had hen allemaal al weleens individueel aan het werk gezien, maar dit trio heb ik pas een jaar of acht geleden ontdekt, in de New Yorkse club van John Zorn, met wie Sylvie trouwens vaak samenwerkt. Ik was helemaal van mijn sokken geblazen – wat me niet zo vaak meer overkomt, want als muzikant in New York zie ik héél veel concerten. Dit is dan ook geen doordeweeks jazzbandje, maar wel een supertrio, met muzikanten waar ik enorm naar opkijk.

VERHEYEN: Dit wordt de eerste volwaardige Belgische show met Fever, onze tweede plaat. Ten tijde van ons debuut waren we nog op zoek naar de juiste sound. Dit keer wist ik als componist beter welke composities zouden werken en welke niet. Het resultaat is dat Fever veel warmer en rijker klinkt. Ik las ergens dat we breken met de enige regel die we vooropgesteld hadden: korte nummers schrijven. Op deze plaat staan twee lange songs, dat klopt. Maar regels zijn er nu eenmaal om mee te breken, en geloof me: die lange songs zullen wérken.

We zijn als band dan ook volwassener geworden, omdat we enorm veel gespeeld hebben. Er is een soort telepathie in de groep geslopen. We hoeven voor een concert niet langer alles door te spreken. Ook op persoonlijk vlak zijn we naar elkaar toegegroeid. Met Nicolas Thys had ik voor TaxiWars al vrij veel opgetreden, maar Antoine Pierre kende ik bijvoorbeeld nog niet. En Tom Barman? Hij zei voor ons allereerste optreden in 2014 nog dat hij het gevoel had dat hij een kamer betrad waarin hij niet echt verwacht werd, en waarin hij zijn weg moest zoeken. Ik denk dat hij dat gevoel nu helemáál niet meer heeft. TaxiWars is niet langer een jazztrio met een rockzanger erbij, het is een hecht kwartet geworden.

VERHEYEN: Na ons concert gaan Tom en ik nog dj’en. Met die dj-set willen we hetzelfde doen als met de line-up die we voor deze avond hebben samengesteld: de mensen verrassen, hen muziek doen ontdekken. Dus gaan we platen opleggen die de toeschouwers niet noodzakelijk allemaal kennen, maar die hen misschien wel de ogen zullen doen openen. En het is natuurlijk ook de bedoeling dat we hen aan het dansen krijgen, dat het een echt feestje wordt. Hey, het is per slot van rekening een releaseparty.