Recensie Roosbeef @ Dranouter

Vorig jaar stond de Nederlandse Roos Rebergen nog op het Dranouter-podium met de heren van Het Zesde Metaal. Dit jaar mocht ze de Club-tent openen met haar vier eigen mannen, waaronder Tom Pintens.

Vorig jaar stond Roos nog op het Dranouter-podium met de mannen van Het Zesde Metaal. Dit jaar mag ze de Club-tent openen met haar vier eigen mannen, waaronder Tom Pintens. In een interview met De Morgen omschreef Wannes Cappelle van datzelfde Zesde Metaal Roos als volgt: “Ze leeft op impuls. Er is iets zorgeloos aan haar, iets schaamteloos ook.” Met deze uitspraak slaat hij de nagel op de kop.

Roos komt al wiegend het podium opgehuppeld. Niet uiterst elegant, eerder hoekig en zelfs een beetje spastisch. Maar zo is ze ook in het zingen, ze haalt af en toe hard uit. Op momenten waarop je het niet meteen verwacht.

Een strakke bastoon, melodieuze pianodeuntjes of een psychedelische gitaarkreun: alles wisselt elkaar af. Geen enkel liedje klinkt als het vorige. Is ‘Twijfelaar’ nog teder en breekbaar, dan gaat ze met ‘Nachtauto’ de buitenaardse toer op. De song ‘Als je me zoekt’ is dan op zijn beurt een mooi duet tussen percussie en piano, bijna opzwepend.

Het publiek kreeg op zijn beurt net te weinig tijd om in te pikken en het handgeklap in te zetten. De toeschouwers konden Roosbeef zeker smaken, maar omwille van de zitbanken in de Club komt de sfeer er nooit helemaal in.

Roosbeef staat bekend om de markante en bijdehandse liedjesteksten. “Ik hield mijn buik voor je in, want ik ken je pas net. En nu lig ik in je bed.” Maar op een festivalpodium waarbij de muziek dikwijls de overhand neemt, komen die niet volledig tot hun recht. De perfecte reden om een cd aan te schaffen en in uw zetel eens goed te luisteren naar de waarheid volgens Roosbeef. (AB)