Recensie ‘Angus & Julia Stone’: Steen des aanstoots

Het aaibare broeder-zusterpaar Angus en Julia Stone valt na enkele soloalbums opnieuw in elkanders armen, dankzij een duwtje van studiogoeroe Rick Rubin, de man met de gouden touch. Toch?

Rick Rubin heeft ons verlaten. Rick Rubin, de producer met het dode struikgewas onder de kin die zijn renommee (en fortuin) te danken heeft aan kaskrakers en klassiekers als Raising Hell van Run DMC en Blood Sugar Sex Magik van Red Hot Chili Peppers, de man die mee de Beastie Boys lanceerde en regelde dat Johnny Cash op zijn oude dag een verdiende revival beleefde – en daarvoor een klein standbeeld verdient – is niet meer. Laat u niet vangen aan de vermelding ‘produced by Rick Rubin’ op de achterkant van dit plaatje. Dat keurmerk heeft niks vandoen met degene die Danzig voor het eerst een studio in loodste of 99 Problems van Jay Z overzag.

Een vingerknip van Rubin, meer was er naar Angus Stones eigen zeggen niet nodig om een hereniging met zus Julia in te luiden en aldus in diens Shangri-La Studios te Malibu de draad op te nemen waar ze hem als duo ergens in 2010 lieten liggen. Het Australische gebroed treedt daarmee in de verse voetsporen van Jake Bugg, die daar vorig jaar zijn scherpste kantjes liet afvijlen. Zo sterk is het aura van authenticiteit dat van het Rubinzegel afstraalt, zo sterk de mythe. Want meer dan een verzameling veel te brave, veel te cleane en veel te middelmatige songs heeft Angus & Julia Stone niet in de aanbieding. De klankkleur is die van Los Angeles toen de groupies op Sunset Boulevard even berucht waren als de rocksterren tussen hun lakens, het LA waar groezelig en glamour hand in hand gingen. Mooi bandwerk, maar vruchteloos als de songs bulken van verwaterde clichés en geparfumeerde karamellenpoëzie. Onze persoonlijke favoriet, uit Word for It: ‘And all the books upon your shelf / tell stories of who you are / but there’s more to the picture son / he says you’ll play it on your broken guitar / he says / you play it on your broken guitar.’ Tom Dice, beste vriend, eat your heart out!

Dat Angus tijdens Heart Beats Slow plotsklaps als Mike Scott van The Waterboys klinkt, en Julia zich in Death Defying Arts en Main Street ergens tussen PJ Harvey en Lana Del Rey tracht te wringen, zegt genoeg over de soms tenenkrullende vocalen op dit album. En Rubin of geen Rubin, Angus en Julia Stone doen simpelweg aan muurbloempjesfolk en – gevoelige zieltjes lezen even niet verder – middenvakpoprock, veiliger dan een album van Jack Johnson neuken met dubbel condoom om. En nonkel Rick, die stond erbij en keer ernaar. Knip!