Pukkelpop 2019, een festival dat weer trots was op zijn jeugdpuistjes

Joost op Pukkelpop 2019 © Wouter Van Vaerenbergh

Pukkelpop deed het dit jaar zonder klassieke headliners à la Arctic Monkeys, maar lanceerde wel een aantal topnamen voor de toekomst en durfde uitpakken met acts die niet bang waren van het generatieconflict.

Zondagavond, halverwege het concert van Twenty One Pilots op de main stage van Pukkelpop. ‘Mmm, die groep heeft wel iets. Goeie drummer’, bromde achter ons een struise, bebromde fan van Airbourne, de Australische hardrockband die eerder op de dag het hoofdpodium had geopend. Vervolgens een blik van ongeloof. ‘Gaat ie nu… óp het publiek drummen?’

Pukkelpop 2019, een festival dat weer trots was op zijn jeugdpuistjes
© Wouter Van Vaerenbergh

Dat deed Josh Dun effectief, en niet voor de eerste keer. Het mobiele drumplatform was er al bij toen Twenty One Pilots in 2013 voor het eerst op Pukkelpop speelde. Twee jaar later stond de groep er opnieuw, deze keer op de main stage. Dat de band dit jaar Pukkelpop mocht afsluiten, was dan ook niet meer dan logisch, ook al zagen we een pak dertigplussers met nog veel meer verbazing naar de groep kijken dan onze vriend de Airbournefan, en niet alleen omwille van die drumsolo.

Pukkelpop toonde in 2019 naar ons gevoel wat meer dan daarvoor zijn eeuwige jeugdpuistjes en programmeerde, vooral op de main stage, wat acts die de tieners deden jubelen en de wat traditioneel ingestelde muziekliefhebber deden huiveren. Joost bijvoorbeeld, een knettergekke Nederlander die op de openingsdag kwam rappen over meeuwen, de bus die hij gemist had en zijn buurman die geen saxofoon kan spelen. Met ongein als ‘We hebben goede verbinding / net een provider’ zal hij geen fans van Bob Dylan naar zijn show hebben gelokt, maar kom, wie gaat een jongen van 21 jaar wat maken als hij om 15 uur ’s middags de main stage heeft gesloopt? Hetzelfde verhaal bij Billie Eilish, al werd haar show de afgelopen maanden zo hard gehypet dat ook de mama’s en de papa’s een kijkje kwamen nemen. Resultaat: een optreden voor de geschiedenisboeken.

Knappe shows van vreemde vogels

De organisatie van Pukkelpop had duidelijk lessen getrokken uit de voorbije jaren. Wie er in 2018 bij was, herinnert zich vast nog wel hoe andere klassieke indiebands als Grizzly Bear en Unknown Mortal Orchestra stonden te zwoegen voor bedroevend weinig volk, maar vooral hoe de droomrockers van The War On Drugs op de openingsdag speelden voor een halfvolle, tamme wei. Dan brachten de headliners dit jaar wel meer leven in de brouwerij. Geen moeilijke gitaren meer op de main stage, op de dansbare psychedelica van Tame Impala na dan, die het moeilijk had op een halfleeg en zeiknat terrein. Kregen het spel wel op de wagen: de oprechte hitparadepop van Anne-Marie, de stevige stadionrock van Royal Blood, de politiek geladen meebrulshow van Prophets of Rage en de spectaculaire alles-in-één-set van Twenty One Pilots. De succesvolste headliner, rapper Post Malone, sloeg zelfs een gitaar aan splinters. Noteerden we nog als hiphoppers die we ooit nog op de bovenste rij van de affiche zien staan: Stormzy en Slowthai, het koningskoppel van de Britse rap.

The National op Pukkelpop
The National op Pukkelpop© Wouter Van Vaerenbergh

Wie verder keek dan de main stage, zag trouwens dat de rijpere jeugd geen enkele reden had om te klagen. Wie niet naar Twenty One Pilots wilde gaan kijken, kreeg met Johnny Marr een stuk Britse popgeschiedenis. Sharon Van Etten, Big Thief, Eels en Durand Jones and the Indications speelden prachtige shows. En er was uiteraard, het twintig jaar oude The National, dat vrijdag en zondag de Marquee afsloot met respectievelijk een intiem verjaardagsfeestje voor de intimi en een grootse zangstonde voor iedereen die een hartslag had.

En voor wie zelfs daarvan verveeld begon te blazen, bulkte Pukkelpop van de verrassingen en zottigheden. Het klassieke concert van Jef Neve. De eightiesshow van Ertebrekers, waar plots Leyers, Michiels én Soulsister opdoken om The Way To Your Heart te zingen. De eerste grote Belgische show van Fulco, die zich omschoolde van Belgiës coolste jazzpianist tot avant-gardistische droompopper. De gerokte cultblues van Connan Mockasin. De conventionele set van de onconventionele Yves Tumor. En dan zijn we nog niet in de Vall-ey, de Petit Bazart en de Ard Yard stage geraakt.

Het was kortom weer fijn vogels spotten – jonge, oude, kleine, grote, in- en uitheemse – in dat grote nest te Kiewit. Volgend jaar fladderen we er weer rond, voor editie nummer 35. Begin al maar te broeden, Chokri.

Lees alles over Pukkelpop 2019 in ons festivaldossier

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content