Jonas Boel

‘Morrissey was als verbitterde nationalist in de jaren 80 zijn tijd ver vooruit’

Jonas Boel Jonas Boel is medewerker van Knack Focus

In reactionair wij-zij-denken heeft de voormalige frontman van The Smiths al lang van niemand lessen te leren, schrijft Knack Focus-redacteur Jonas Boel.

Morrissey, Morrissey, wat doe je nu?!

Ontsteltenis op het internet na het optreden van de voormalige frontman van The Smiths in The Tonight Show afgelopen maandag, waar hij zijn volgende week te verschijnen coveralbum California Son kwam voorstellen. Het was echter niet de songkeuze – Morning Starship, een cover van de obscure glamrocker Jobriath – of de performance die voor verontwaardiging zorgde, maar wel de pin van de Britse, extreemrechtse partij For Britain die Morrissey op z’n revers had gespeld.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Het islamofobe For Britain werd in 2017 opgericht door Anne Marie Waters, nadat zij de voorzittersverkiezing van de brexitpartij UKIP verloor. De partij is een bonte verzameling ultranationalisten, neonazi’s, Pegida-activisten, antisemieten, en samenzweringtheoretici. Het soort omgeving waar lui zoals Dries Van Langenhove zich thuis voelen, kortom.

Die partij – zelfs door ex-UKIP-voorzitter Nigel Farage bestempeld als een bende ‘nazi’s en racisten’ – krijgt dus de steun van Morrissey, ooit de sater van conservatief premier Margaret Thatcher, maar de voorbije jaren steeds verder afdwalend richting discutabel gedachtengoed. Zo sprak hij z’n steun uit voor Tommy Robinson, de activist van de English Defence League die onlangs nog op visite ging bij Vlaams Belang. Hij noemde Chinezen in een interview met The Guardian een ‘minderwaardige soort’, beweerde dat Hitler een linkse rakker was en vaart te pas en te onpas uit tegen het fake news van de ‘liberale, linksige media’, en tegen de ‘politiek correcte elite’. En dat uiteraard allemaal onder het intussen gemeenzame mom van de vrije meningsuiting, oprechte empathie voor ‘het volk’, en – al decennia een stokpaardje van Moz – dierenrechten. Certificaten voor halal slachten kunnen volgens Morrissey ‘enkel aan aanhangers van IS gegeven worden’. Klinkt dat niet vertrouwd, die donkerbruine retoriek?

Morrissey was in de jaren 80 al een verbitterde nationalist, en z’n tijd dus ver vooruit.

Maar Morrissey was – naast een meesterlijke provocateur en erudiete songschrijver – in de jaren 80 al een verbitterde, conservatieve en narcistische nationalist. Hij was zijn tijd dus ver vooruit. Het hele op gemanipuleerde nostalgie gebaseerde discours van populisten als Thierry Baudet, over onze ‘zuivere beschaving’ en ‘boreale wereld’? Daar heeft de vlaggenzwaaiende zeurkous zijn hele imago en muziekcarrière op gebouwd! Make Britain Great Again, het had zowaar een van zijn songtitels kunnen zijn.

Zijn status van spreekbuis voor de misfits en de miserabelen kan niet verhullen dat De Gekuifde al in de periode van The Smiths een soort overgeromantiseerd nationalisme aanhing waarin geen plaats is voor verandering of vooruitgang. Een goed voorbeeld is Panic, een single van The Smiths uit 1986. U weet wel: ‘Burn down the disco / Hang the blessed DJ / Because the music that they constantly play / It says nothing to me about my life’.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Officieel was de song een kritiek op de verkleutering van de popmuziek, waar in de eighties wel wat voor te zeggen viel, maar in een interview met Melody Maker destijds kwam de ware aap uit de mouw: ‘Uiteraard, om dezer dagen op Top of the Pops te mogen, moet je, bij wet, zwart zijn’, liet Morrissey optekenen. Hij beschuldigde de makers van de hitparadeshow ervan hun kijkers ‘discofied nonsense’ op te dringen, sprak z’n geloof in een samenzwering tegen blanke bands uit, en beschreef de muziek van Janet Jackson en Whitney Houston als ‘extreem walgelijk’. ‘Isn’t it curious that practically none of these records reflect life as we live it?’, klonk het. In reactionair wij-zij-denken heeft de Engelse nationalist Morrissey, die nochtans al lang in Los Angeles woont, al lang van niemand lessen te leren.

Uiteraard heeft hij het recht om te zeggen wat ik niet per se horen wil. Net daarom doet het antwoord op de vraag of Morrissey racistisch dan wel extreemrechts is weinig ter zake. Net zoals het gros van de alt-rightdiscipels gedijen zijn denkbeelden in een troebele kweekpoel van paranoia, slachtofferdenken en angst voor het nieuwe en onbekende. Het zijn eerst en vooral angstige, gefrustreerde kwezels, enkel door nog meer bangmakerij in staat hun eigen fragiele ego in stand te houden.

Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me en There Is A Light That Never Goes Out zijn en blijven prachtsongs, maar intussen wel meer dan 30 jaar oud. Hoog tijd om het licht op deze extreem vervelende vent toch maar eens uit te knippen, me dunkt.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content