Met St. Grandson op Lanzarote: ‘Eerlijk? Ik was liever een succesvolle atleet geweest’

Het gaat goed met Benjamin Decloedt. De West-Vlaamse singer-songwriter won in 2015 De Nieuwe Lichting van StuBru, leverde in maart met Wildfire zijn debuutplaat af en zet momenteel zijn zinnen op de sound van de toekomst. We trokken met hem naar Lanzarote, het eiland waar de latere St. Grandson ooit olympische dromen koesterde. ‘Dit zou mijn vaste schrijfstek kunnen worden.’

‘Het is niet dat ik helemaal niets heb met rock-‘n-roll’, vertelt Benjamin Decloedt aka St. Grandson tijdens de vlucht, met een ijsgekoelde gin-tonic in de hand. ‘Alleen verschilt mijn kijk erop een beetje van de gangbare visie. Rock-‘n-roll is voor mij niet jezelf elke avond na de show de kop in zuipen en daarna een hele dag in je bed liggen stinken. Na een uitverkochte show de adrenaline uit je lijf feesten, vervolgens op tijd op je werk verschijnen en na het avondeten nog een passabele song schrijven, dát is rock & roll …’

Voor Decloedt is Lanzarote een mythische plek. Hij heeft een verleden als beloftevolle atleet en Club La Santa, in het noorden van het Canarische eiland, is sinds jaar en dag de plaats waar Belgische olympiërs hun conditie finetunen met het oog op de Spelen. Decloedt blonk uit in hink-stap-sprong en in de lange sprint, de tweehonderd meter. ‘Ik heb de olympische selectie nooit gehaald, maar op een gegeven moment was ik wel goed op weg. Dacht ik. Ik haalde twee jaar na elkaar zilver op de Belgische kampioenschappen, telkens na Leopold Kapata. Ik nam het als junior vooral op tegen atleten die gemiddeld drie tot vijf jaar ouder waren dan ik, en dus ook sterker. Kapata is vandaag nog steeds Belgisch kampioen. Dan denk je toch: ‘Zonder die blessures had er meer in gezeten.’

***

Zijn fragiele pezen spelen Decloedt ook vandaag nog parten.

‘Nu ja, fragiel. Misschien ben ik gewoon te enthousiast. Ik wil de dingen hier en nu. Als ik wil sporten nadat ik een poos in de studio heb gezeten of veel heb opgetreden, dan is een langzame opbouw niet aan mij besteed. Ik wil alles, of toch veel, tegelijk. Dat was zo toen ik sportte en dat is zo met muziek maken. Al heb ik intussen wel geleerd dat je in de muziek niet alles tegelijk kúnt willen.’

Als muzikant kwam Decloedt in 2013 aan de oppervlakte tijdens het Gentse concours De Beloften. Het was zijn allereerste optreden en St. Grandson, toen nog een folkyakoestischduo, liet zich meteen opmerken. Intussen heeft hij De Nieuwe Lichting gewonnen. Dat hij daar beslagen ten ijs kwam, is voor een groot deel te ‘danken’ aan blessureleed, zo blijkt.

‘Als ik heel eerlijk ben, dan was ik liever een succesvolle atleet geweest dan een succesvolle muzikant. Ik ben klassiek geschoold en heb zowel met klassiek als pop en electronica gestoeid. Muziek was vooral een hobby. Ik ben me pas echt op songschrijven gaan toeleggen toen ik lange tijd out was en niet kon trainen. Eerst hield klierkoorts me bijna een jaar van de baan, daarna was er die knieblessure. Sporten kon niet meer en van alleen maar studeren werd ik gek. Ik had een uitlaatklep nodig, en dat werd muziek. Misschien had ik in mijn onderbewuste toen al door dat ik niet voldoende talent had voor de echte top. Maar toch doet het nog altijd pijn dat ik nooit echt mijn title shot heb gehad. Ik droom er weleens van om nog een jaar alles op alles te zetten.’

***

‘Je kunt je niet voorstellen hoe leuk het is om die spikes weer aan te trekken. Ik heb dit echt gemist. Trainen, stretchen, massage … alles wat erbij hoort. De attitude ook. Bluffen, wilskracht uitstralen en indruk proberen te maken op je opponenten.’

Decloedt werkt nog steeds als kinesist in Gent en stelt tevreden vast dat zijn lichaam het trainingslabeur van vroeger goed heeft onthouden: ‘Mocht ik een tijd blessurevrij kunnen blijven, dan zou ik op een goeie dag nog wel iets kunnen laten zien. Denk ik.

‘Ik ben een man van momenten, van pieken, geen duursporter. Dat piekmoment, die adrenaline, dat is het voor mij. Nadien kan ik wel even decompresseren. Dan kan ik stevig uit mijn dak gaan. Maar dat duurt niet lang. Ik móét fysiek scherp staan om creatief te kunnen zijn. Als ik niet fit ben, dan kan ik ook niet schrijven. Als ik goed in mijn vel zit, als ik het gevoel heb dat ik alles onder controle heb, dat ik mijn lichaam echt mijn wil kan opleggen, dan ben ik op mijn creatiefst. Als ik twee-drie weken niet heb getraind, hoef je van mij echt geen goeie song te verwachten.’

***

‘Hier zou ik kunnen wonen’, grijnst hij. ‘In de voormiddag trainen, daarna rusten en in de namiddag schrijven en componeren. Dit zou wel eens mijn vaste schrijfstek kunnen worden.’

Maar nu wil hij vooral de fiets op.

Eigenlijk was hij naar hier gekomen om nog heel even aan te knopen met zijn topsportverleden, maar een kuitblessure gooide alweer roet in het eten. De harde trainingssessies zijn uitgesteld, zodat de geplaagde kuit zich kan herstellen. Maar een uur voor het ontbijt lag de muzikant al in het olympische zwembad, en meteen na de laatste hap spek-met-eieren hobbelt hij op koersschoentjes en met lycra omspannen naar het Bike Center, nog steeds blij als een kind: ‘Ik wil echt álle beklimmingen van het eiland doen, kondigt hij aan. En ik wil deze week ook nog padellen en mountainbiken. En tennissen.’

Precies twee jaar geleden blikte hij hier zijn eerste clip in, voor Midnight Swim. ‘Dat was een kantelmoment. We hadden er net een lange draaidag op zitten en we waren op de kamer opnames aan het bekijken met de hele crew toen Studio Brussel belde, met het nieuws dat ik in de finale zat.

‘In de startblokken, vlak voor het schot, ga je ervan uit dat je wint. Je loopt voor winst, niet om de hoop te vullen. Maar je moet het momentum wel elke keer zelf grijpen. We hebben het nieuws over een finaleplaats of winst toen niet afgewacht. We zijn vertrokken en aan een clip begonnen. Dat had een valse start kunnen zijn – je zult maar uitpakken met je in het buitenland gedraaide clip en op hetzelfde moment wereldkundig moeten maken dat je verloren hebt -, maar het was een berekend risico. Wat doorsijpelde aan reacties en commentaren was positief. Het was wat blufpoker, even stoer met de spieren rollen, vlak voor de start. Typisch voor sprinters, hè.

‘Het voorbije jaar ben ik van het ene piekmoment naar het andere gerénd. Een maand lang in de studio zitten, dat was één langgerekte trip. Je traint en leert in recordtempo. De intimiteit van de studio is iets heel bijzonders. Je wordt in korte tijd heel close met de mensen met wie je samenwerkt. Ik kan me voorstellen dat wielerploegen in de Tour iets soortgelijks ervaren.

‘We zijn naar elkaar toegegroeid in de studio. De voorbije maanden zijn we ook live bijzonder goed op elkaar ingespeeld geraakt. Het is steviger, we durven meer. Het heeft meer ballen gekregen. We zijn op tijd klaar voor onze tournee, voor de festivals – ook al spelen we er niet zo heel veel. Voor ons is het meer de Dauphiné dan de Tour.’

***

‘De grootste uitdaging voor de komende maanden is de bakens voor de nieuwe plaat uitzetten. Ik neem tijd om knopen door te hakken. Als het op belangrijke dingen aankomt, op grote beslissingen, dan ben ik zelden impulsief. Met die beslissingen ben ik nu bezig.

‘Maar er moeten ook nog zieltjes gewonnen worden. Ik heb het gevoel dat veel mensen de muziek wel goed vinden, maar me nog niet genoeg kunnen plaatsen. Ik beantwoord misschien nog te weinig aan een bepaald format. En ik kan nog niet echt uitmaken of dat nu goed of slecht is. Aan de ene kant maakt het je uniek als mensen je niet in een vakje kunnen stoppen. Je bent specialer. Van tegen de stroom inroeien word je ook sterker. Anderzijds heeft een publiek daar tegenwoordig wel nood aan, heb ik de indruk. Ze moeten je kunnen duiden. Ze willen weten waar ze bij horen en wie bij hen past. Die plaats vinden en ze blijvend veroveren, is een werk van lange adem, denk ik. Ik heb ook de indruk dat veel mensen onze muziek wel kennen maar ze niet meteen aan ons toeschrijven. Daar willen we deze zomer hard aan werken.’

Met dank aan Club La Santa in Las Palmas, Brian Rasmussen en Neckermann Reizen.