Maak kennis met de Belgische girlband Oko Yono: ‘Dit is géén man-tegen-vrouwverhaal’

In het kader van Internationale Vrouwendag bundelen belpopvrouwen Patricia Vanneste (Balthazar), Annelies Van Dinter (Echo Beatty), Birsen Uçar (Hydrogen Sea) en Myrthe Luyten (Astronaute) de krachten. Onder de noemer Oko Yono herwerken ze songs van de vrouwen rond Serge Gainsbourg. Bekijk hier alvast een exclusieve teaser.

‘Comme la brume voilant l’aurore, il y a tant de belles choses que tu ignores’, zong Françoise Hardy in 2004. Zij en de andere ‘vrouwen van Gainsbourg’ – van France Gall tot Jane Birkin – vormden de inspiratie voor Oko Yono.

‘Die dames worden dan wel voortdurend in één adem genoemd met Gainsbourg, ze hebben op zichzelf óók heel fijne muziek gemaakt’, zegt Patricia Vanneste, u bekend als de violiste van Balthazar. ‘Die muziek, waaruit de kracht van de vrouw spreekt, was ons vertrekpunt. Daar hebben we ons eigen ding mee gedaan. Sommige songs hebben we zo drastisch herwerkt dat er nog maar één woord uit de originele tekst overblijft.’

Het idee achter Oko Yono kwam van curator Nele Desmet, zelf freelancemuzikante en ook werkzaam in de cultuursector. ‘Het was haar droom ooit een soort coverproject op poten te zetten rond de vrouwen van Gainsbourg, en met dat idee kwam ze bij mij aankloppen’, zegt Annelies Van Dinter, de frontvrouw en bezieler van Echo Beatty die ook geregeld muzikale workshops geeft aan en rockkampen begeleidt voor jonge meisjes. ”Leuk,’ zei ik tegen Nele, ‘maar laten we er nog andere vrouwen bij betrekken.’ Zo geschiedde: naast Van Dinter en Vanneste werden ook Birsen Uçar van Hydrogen Sea en Myrthe Luyten van Astronaute aan boord gehesen.

Het viertal komt begin maart voor het eerst met haar muziek naar buiten, niet toevallig vlak vóór Internationale Vrouwendag, op 8 maart. ‘Dat we dit project uitgerekend dan lanceren, past natuurlijk bij het concept’, zegt Vanneste. ‘Er zijn vandaag heel veel sterke vrouwen in de kunstensector, maar er schort ergens nog wel iets’, aldus Van Dinter. ‘De kritiek van Amatorski-zangeres Inne Eysermans op de ’te mannelijke’ MIA’s was terecht, en ik las onlangs ook dat zeventig procent van de muziek die op Studio Brussel gedraaid wordt door uitsluitend mannen gemaakt is. Bovendien hebben wij alle vier verhalen over hoe we als vrouwen in de muziek weleens seksistisch behandeld worden, en vinden we het belangrijk dat te blijven aankaarten. Begrijp me niet verkeerd: een politiek project is dit niet, en ook met de term feminisme spring ik liever voorzichtig om. Het draait in de eerste plaats om de muziek.’ ‘Het is geen man-tegen-vrouwverhaal, nee’, vindt ook Patricia Vanneste. ‘Al was het maar omdat onze drummer Bert Hornikx een vent is.’ (lacht)