Lokerse Feesten Dag 2: De avond waarop vrouwen weer even meisje mochten zijn

Clouseau en Marco Borsato samen op de affiche. Voor het hoofdzakelijk vrouwelijk publiek in Lokeren werd het een meer dan aangename trip down memory lane. ‘Maar allez, dat zijn mijn hormonen zeker?’

‘Schatje, niet stagediven he. Ze hebben dat al een paar jaar verboden.’ Vlak voor de ingang roept een vlotte veertiger zijn vriendin nog even tot de orde. Met zo’n een line-up kan je als man maar beter op alles voorbereid zijn.

Toch begint de avond relatief rustig, met Yevgueni. De groep staat voor het eerst op de Lokerse Feesten en heeft er duidelijk zin in. ‘We zijn trots om hier te mogen staan’, stelt zanger Klaas Delrue zonder omwegen. Met zijn gitaarspel weet hij het publiek al vroeg op de avond mee te krijgen. ‘Mensen zijn maar mensen’, zingt hij, en zo is het maar net.

Geef mensen in groep een goed ritme en een fijne tekst en ze klappen als vanzelf in de handen, zelfs tot voorbij de geluidstoren in het midden van het plein. Delrue haalt alles uit de kast om het publiek mee te krijgen, en met succes.

‘Als zij maar content is’

Yevgeni zingt onder meer over ‘de heimwee die niet overgaat’. Het is een thema dat zowel in de nummers van Clouseau als Marco Borsato nog uitgebreid aan bod zal komen.

Op het plein zelf, hoe kan het ook anders, een voornamelijk vrouwelijk publiek. En veel mannen die mee moésten. ‘Als zij maar content is’, zucht er één. ‘Maar als ik een pintje heb, dan is het ook in orde’, zegt hij terwijl zijn blik opklaart. Tijdens het optreden van Clouseau moet hij zich duidelijk te beheersen om toch niet in de maat mee te wiegen. Clouseau-bashen, het is duidelijk maar een pose.

‘Zelfs al zijn ze onder dwang mee gekomen, de meeste amuseren zich toch’, monstert Karen het publiek terwijl Koen Wauters het publiek met de handen laat wuiven en het publiek meezingt met ‘Nobelprijs’.

Flauwvallen, oorverdovend gillen, bikkelharde veiligheidsmaatregelen, in de jaren 90 hoorde het er allemaal bij als Clouseau kwam optreden. Ondertussen hebben de fans van het eerste uur meer manieren. De obsessie heeft plaatsgemaakt voor een aanstekelijke gezelligheid, wat resulteert in een eersteklas feelgood-show. De groep rondom Koen en Kris Wauters strooit het vakmanschap gul over het festivalterrein en zelf de grootste criticasters moeten toegeven dat dit een meer dan geslaagd optreden is. En dat nummers als ‘Anne’, ‘Daar gaat ze’ en ‘En dans’ niet kapot te krijgen zijn.

Rinkelende eierstokken

Een vroeg hoogtepunt is er wanneer er plots een kind op het podium gehesen wordt dat prompt een knuffel van Koen Wauters krijgt. De ‘Oeehs’ en ‘Ooohs’ worden net niet overstemd door het gerinkel van de minstens 10.000 eierstokken voor het podium. ‘Amai, zijn dat mijn hormonen?’, vraagt een zwangere vrouw voor de toog zich af. Ze is twintig jaar jonger dan de zanger. ‘Maar Koen mag er best zijn’, moet ze toegeven.

Naar het eind van de set knalt de groep nog ‘Vonken en vuur’ in de set. Een deel van het publiek springt enthousiast op en neer op de tonen van het nummer, terwijl hun hakjes daar eigenlijk niet voor gemaakt zijn. Het nummer is swingend en opzwepend, en gaat over een diep verlangen en duurzame trouw. Is dat wat Vlaamse vrouwen verwachten van de liefde? Afgaand op de reacties van het publiek: jazeker.

Opvallend voor wie voor het eerst een optreden van de band bijwoont is hoe véél nummers er van begin tot eind worden meegezongen worden door het publiek. Uiteraard is het debuut ‘Hoezo?’ een plaat die bijna in elke huiskamer ligt, maar ook veel andere nummers zijn blijkbaar al cultureel erfgoed. Erfgoed waardoor toch duizenden vrouwen, al was het maar voor een avond, weer even meisje konden zijn. Ok, meisjes met iets minder strakke bovenarmen, maar wel nog met hetzelfde enthousiasme als 20 jaar geleden.

Scheutje drama, geen probleem

Je jeugd herbeleven, daar hoort uiteraard een ferme scheut drama bij. Wellicht daarom dat de Nederlandse Marco Borsato nà Clouseau stond geprogrammeerd.

Borsato heeft zich ook verrassend diep in het collectief geheugen genesteld. Behalve ‘Rood’, ‘Dromen zijn Bedrog’ en ‘Ik Leef Niet Meer Voor Jou’ heeft hij nog een dozijn andere hits die blijkbaar ook in Vlaanderen moeiteloos en woord voor woord kunnen worden meegezongen.

Zingen over geld

De Nederlander bezingt dan ook de liefde in al zijn aspecten en van uit alle mogelijke invalshoeken. ‘Een beetje een muzikale versie van ‘Essays of Love’ van Alain De Botton, maar dan met alle hoofdstukken door elkaar’, vat een vrouw die niet met haar naam in dit verslag wil het optreden samen.

Het publiek is duidelijk helemaal mee met de show van Marco, ook al is de zanger niet zo goed bij stem. De aanwezigen malen er niet om dat de show nogal overdreven theatraal is. Soms is het allemaal zo groots, dat het gevaar van musical-toestanden om de hoek loert.

Bovendien loert bij Marco nog een ander gevaar om de hoek, merkt Adriaan op. Als ambtenaar op de FOD Economie is hij nog niet vergeten hoe Borsato vijf jaar geleden eens behoorlijk zwaar failliet is gegaan. ‘Zijn nummers over afscheid nemen krijgen een totaal andere dimensie als je beseft dat die ook over een grote berg geld kunnen gaan’, analyseert hij Borsato’s oeuvre.

Luchtgitaar op een handdoek

Wat er ook van zij, ingehouden suggestie is er niet bij in de show van de Nederlander. Elke beweging is een wervelwind, elke gestrekte arm een krachtmeting, elke emotie opgepompt. Bovendien wordt er ook luchtgitaar gespeeld op zowel een microfoonstandaard als op een handdoek. Tja.

Op zich was het optreden niet slecht, maar door het feit dat Borsato eigenlijk ook uit het vaatje tapt waar ook Clousau zijn successen mee heeft geboekt, wordt het verschil tussen beiden wel erg duidelijk als er maar een pauze van twintig minuten tussen zit.

De nummers van Clouseau lijken (mede door hun frisse uitvoering) beter bestand tegen de tand des tijds. ‘En Koen Wauters is ook sympathieker’, klinkt het hier en daar.

Een tip dus voor wie een zangcarrière in het Nederlands ambieert: Het is niet wat je zegt, maar hoe je het zegt. Dat geldt ook voor bindteksten.