Paul Bley, een van de meest invloedrijke jazzmuzikanten van de voorbije decennia, is zondag in zijn woning overleden. De Canadese pianist, die tijdens zijn muzikale carrière meer dan honderd albums opnam, werd 83.
Dat meldde dinsdag de krant Ottowa Citizen onder aanhaling van Bley’s dochter.
Een van de beroemdste uitspraken van Paul Bley luidt: “Improvisatie is voedsel voor het gehoor van de luisteraar”. Hij was dan ook een icoon van de om het improvisatorische bekende Free Jazz.
Als kind leerde Bley klassieke muziek en viool. Reeds op vijfjarige leeftijd trad de in Montréal geboren muzikant voor het publiek op. Twee jaar later ontdekte hij de piano en schoof hij stelselmatig op richting de jazzmuziek. Als 13-jarige richtte hij zijn eerste band op en trad hij al in clubs op. Op zijn zeventiende verving hij ooit de legendarische Oscar Peterson. Nog voor zijn eenentwintigste begeleidde hij legendes als Charlie Parker, Charles Mingus en Art Blakey.
De Canadees geldt als één van de meest innovatieve avantgarde-pianisten van zijn tijd. Hij is ook de oprichter van de Jazz Composers Guild, de vereniging van jazzcomponisten. In 1974 hield hij zijn eigen label, Improving Artists, boven de doopvont, wat hem niet verhinderde ook opnames te maken voor tientallen andere labels.
Ooit slaagde hij er in, op één dag tijd in twee verschillende landen twee albums op vinyl te zetten. Zijn laatste album verscheen in 2014. Dat was een registratie van een live-concert in Oslo uit 2008.
“Lichtend voorbeeld in spontaan musiceren” (Flamang)
“Paul Bley was een icoon uit een tijd waarin jazzfiguren nog konden doorgroeien door middel van ontmoetingen met andere groten”, zegt festivalorganisator Bernard Flamang (Jazz Gent, Jazz Middelheim) in een reactie aan Belga. “Uiteindelijk draait jazz rond spontaan musiceren en daar was Bley een lichtend voorbeeld in”, stelt hij.
“Ik ken nog weinig mensen die ergens opdagen om een plaat op te nemen en dat dan in één ruk kunnen, precies zo lang als nodig is en zonder nog iets te herspelen.” Flamang ziet naar eigen zeggen vele van de kwaliteiten van Bley vandaag nauwelijks nog terug bij de grote jazznamen. “Dat wil daarom niet zeggen dat jazzmuziek nu slechter is, maar het gaat er zeker anders aan toe”, zegt hij.
“Bley dateert uit de tijd van vóór de conservatoria, toen men nog groot moest worden door zelfstudie en mentorship van gevestigde waarden, die toen ook veel tijd wilden investeren in jong talent.”
