‘Ik zag duizenden stofdeeltjes rondvliegen in het felle licht. Stof tot nadenken’

‘Ik mag dat zeggen, hé, dat ik werk zoek?’ dixit Luc Dufourmont, Roste Luc uit Bevergem en de brulboei van het onvolprezen ID!OTS, begin dit jaar in Knack Focus. En kijk, voortaan leest u hier elke vrijdag een al even onvolprezen column van hem: De Hoek van Luc Dufourmont. Daarin becommentarieert hij de actualiteit aan de hand van een song. Deze week legt hij de link tussen Serge Gainsbourgs Aux armes et cætera en de gruwelijke aanslag in Nice. En vertelt hij over de film Mr. Nice (lees: naais).

Vrijdagavond 14 juli. Quatorze juillet liep op zijn eind, ik had er een leuke dag opzitten. Samen met Wouter Spaens, de gitarist van ID!OTS, had ik een feelgoodnummer ingeblikt op vraag van de papa van June, een meisje met een gehoorstoornis. Wij waren alvast zeer tevreden met het resultaat.

Ook ’s avonds was het gezelligheid troef. We namen in familiekring voorlopig afscheid van mijn oudste dochter, die met haar vriend voor enkele weken naar Cuba vertrok. Ook mijn vrouw was uitgelaten want haar welverdiende verlof was uiteindelijk begonnen. En er was sushi en crèmant d’Alsace.

Toen de dames omstreeks tien uur het bed opzochten, nam ik de tijd om mijn verjaardagscadeaus, die ik enkele weken terug in ontvangst mocht nemen, te aanschouwen. Mijn keuze viel op Highland Park, een heerlijke single malt. With a delicious sweetness and a warming, silky mouthfeel, this is a whisky that never lets you down, zei de bijsluiter. Ja, sommige whisky’s hebben een bijsluiter.

Ik schonk mezelf een driedubbele in en bekeek de lange lijst opnames op mijn digibox. Ik koos Mr. Nice, een film gebaseerd op het leven en werk van de Welshman Howard Marks, die eerder dit jaar op 71-jarige leeftijd naar de eeuwige cannabisvelden vertrok. De film is leuk, onderhoudend en spannend, springt nogal lichtvoetig om met het drugsthema maar vervalt nooit in platte banaliteit. Het falen van de War on Drugs en het pleidooi voor de legalisering van geestverruimende middelen wordt extra dik in de verf gezet. Eén punt van kritiek misschien: de film duurt iets te lang om hem na een lange dag en na tien uur ’s avonds nog volledig uit te zitten.

Feit is dat ik halfweg de film moet zijn ingedommeld en iets na middernacht uitgezakt in de driezit weer wakker werd. De eindgeneriek liep al. Ik bekijk de rest wel een op een andere keer. Half slapend schakelde ik de opname uit en daar verscheen Wim De Vilder met scheef naar beneden getrokken mondhoeken. Hij keek me een beetje verbouwereerd aan, en rechts boven zijn gezicht zag ik de woorden ‘Extra journaal’. Onderaan verscheen de tekst: ‘Reeds zestig doden en meer dan honderd gewonden na aanslag in Nice’ (lees: nies). Ik dacht even dat ik in een droom zat, zo onwaarschijnlijk leken die beelden van een witte truck die de Promenade des Anglais was opgereden. Ik stond recht en ging onmiddellijk weer zitten. Ik stond weer recht en wilde het aan mijn vrouw gaan vertellen. Nee, die sliep. Ik ging weer zitten, nam de afstandsbediening en zapte naar TF1, CNN, Euronews, Al Jazeera. Overal zag ik obscure gsm-beelden. Het aantal doden liep op: 70, 75, 80… Heel slecht voelde ik me plots, verdwaasd, een gevoel van onmetelijke onmacht maakte zich van me meester. Ik dronk de rest van mijn glas leeg en ging er even bij liggen. Zappend van de ene naar de andere nieuwszender moet ik dan toch opnieuw zijn ingeslapen want toen ik wakker werd, was het Annelies Van Herck die me recht in de ogen keek met alweer een extra journaal.

De zon duwde achter de houten jaloezieën, de meisjes waren luidop aan het zingen, boven in de badkamer. ‘Be the one, be the one, be the one…’ Ik trok de houten lamellen open, werd verblind door de zon en zag duizenden stofdeeltjes rondvliegen in het felle licht. Veel stof. Stof tot nadenken.