Hoezo emopunk? The best of the rest op dag 3 van Rock Werchter

© Wouter Van Vaerenbergh
Michael Ilegems
Michael Ilegems Chef van Knack Focus en KnackFocus.be

Zaterdag werden we geterroriseerd door Blink 182, Jimmy Eat World en andere gitaargangsters die in het jaar 2001 zijn blijven steken. Maar gelukkig was er System of a Down, en viel er links en rechts toch ook nog wat ánders te beleven. Alles over the best of the rest van Rock Werchter, dag drie.

SYSTEM OF A DOWN: Die lintworm uit uw reet!

‘Why don’t presidents fight the war?Why do they always kill the poor?’ System of a Down is terug op oorlogspad – wat wil je, met zo’n halvegare in het Oval Office – en walste Werchter bij zijn debuut (!) plat met niks dan malle metal. Miauwkes!

Stemacrobaat Serj Tankian, gitarist Daron Malakian en de hunnen hebben in twaalf jaar geen plaat meer gemaakt, maar waren van alle oude coryfeeën op zaterdag toch veruit de meest verfrissende. Het is aan een verschroeiend tempo dat de Armeense Amerikanen zich door een dertigtal nummers – en een flard Donna Summer – wurmden. Prison Song, Aerials, Needles, Radio/Video, Darts, Chop Suey, Toxicity: elke song botste alle kanten uit. Het piepte, het schuurde, het kraakte, en het was bij momenten banaliteit alom – ‘pull the tapeworm out of your ass’, iemand? Maar toegegeven: meer fun dan bij System of a Down hadden we op deze Werchtereditie nog niet beleefd. En daar dachten ze in het publiek hetzelfde over, toen zij massaal de circle pit in doken.

Fuck terrorism, Serj for president’, scandeerde iemand. Nochtans had de brulboei van System of a Down de politieke boodschappen achterwege gelaten – u moest het stellen met wat lukrake beelden van atoombommen, tanks en betogingen op een videomuur. ‘Are you ready for some more System of a Down style rock ’n roll music?’ vroeg Malakian – met houthakkershemd, cowboyhoed en pornosnor – in de plaats. ‘Let me hear you say: La la la la la la la la la.’ Een knettergek B.Y.O.B.volgde, en u ging mental.

Het leek wel of Frank Zappa terug was, een metalgitaar droeg en Rock Werchter van pogo-pogo-pogo liet doen. Amusant, en dat voor een Werchterdebutant! (MI)

Hoezo emopunk? The best of the rest op dag 3 van Rock Werchter
© Wouter Van Vaerenbergh

SOHN: ‘Ma zo schohn!’

‘Wie we daar hebben, Guy Garvey!’ zei een omstaander, net nadat Sohn het podium op geklommen was. Door de manier waarop hij gesticuleerde, met de hand op zijn hart drukkend, had Cristopher Taylor inderdaad wel wat weg van de Elbowzanger. Feit is dat de ooit zo introspectieve Britse producer zich niet langer achter een oversized hoodie verstopt, zoals ten tijde van zijn debuutTremors. Hij draagt nu een Zorrohoed, dat scheelt. Plus: hij is naar LA verhuisd én er prompt verliefd geworden, wat ook de muziek ten goede kwam. Case in point: zijn recentste plaat Rennen, synoniem voor ‘doorgaan, durven, zonder omkijken.’

Niet dat de de melancholie en de donkerte van weleer helemaal weg waren in Werchter. ‘I proof myself wrong‘, zong de man met de fabelachtige falset in Proof. En wat later: ‘My love, my love, my love don’t love me.’ Er viel een spaarzame synth en een knisperende beat in, en zo ging het van uitgepuurd naar uitbundig. De hele set lang, overigens. Titelsong Rennen was een pianoballad om ‘Ma zo schohn!’ tegen te zeggen, The Wheel – die handclaps! – bracht de boel een eerste keer in beweging, en vanaf toen ging het alleen nog maar crescendo. In Lights zat een Radiohead-beat verscholen, Hard Liquor deed The Barn trippen, en met de poppy singles Lessons, Conrad en Artifice scoorde Sohn op het einde nog een zuivere hattrick.

‘Het liefst van al heb ik dat de mensen zich een klein beetje ongemakkelijk voelen wanneer ze na een optreden van mij weer buitenkomen’, zei Taylor ooit in Knack Focus. Ongemakkelijk voelden wij ons achteraf nochtans niet, wél geprikkeld. Leest u mee, meneer Garvey?

Hoezo emopunk? The best of the rest op dag 3 van Rock Werchter
© Wouter Van Vaerenbergh

BONOBO: Laat uw heupgewrichten smeren

Simon Green is geen aap. Toch laat de Californische Brit zich al ruim zeventien jaar als Bonobo aanspreken. De man is niet alleen dj en producer, maar ook multi-instrumentalist en zo komt het dat hij tijdens zijn optredens, naast elektronische apparatuur, ook een bas, keyboards en allerlei percussietuigen bedient. In Werchter stond hij het ene moment in zijn eentje op het podium, het andere met een uitgebreide liveband waarin zich een driekoppige blazerssectie ophield.

Bonobo staat bekend als een pionier van de downtempomuziek. Begeleid door smaakvolle visuals, wisselde hij tot heupwiegen nodende nummers uit zijn jongste cd Migration af met ouder werk. Zijn gesofisticeerde, zij het vaak kabbelende instrumentals leunden soms wat aan bij Cinematic Orchestra maar ook Amon Tobin, Burial, Rival Consoles en Massive Attack waren duidelijke referentiepunten.

Hoezo emopunk? The best of the rest op dag 3 van Rock Werchter
© Wouter Van Vaerenbergh

De meeste tracks van Bonobo waren instrumentaal, maar occasioneel werd ook de zwarte, in een opzichtige jurk gehesen gastzangeres Szjerdene ten tonele gevoerd. Dat resulteerde in moderne, ingetogen soft-soul en verleidelijke torch songs als Break Apart en Surface, op de jongste plaat nog gezongen door respectievelijk Rhye en Nicole Miglis (van Hundred Waters). Verder in de set leende de in Amsterdam residerende chanteuse, die eerder al samenwerkte met Brainfeeder, Mapalux en de New Yorkse beatbakker Quays, ook haar stem aan tracks uit de cd The North Borders, zoalsTowers en Transits.

Bonobo wist perfect hoe hij zijn publiek moest bespelen. Vaak liet hij zijn tracks vertragen om ze dan, door middel van aanstekelijke beats, plots te doen accelereren, wat hem altijd euforische reacties uit het publiek opleverde. En ook de goed geplaatste, exotisch aandoende samples (een harp of een sitar hier, een gnawakoortje daar) misten hun effect niet. Dat gold trouwens ook voor de contrasten tussen elegische en swingende passages. Uiteraard konden populaire nummers alsCirrus en Kerala in de set niet ontbreken. Bonobo beloofde snel terug te komen. Als u hem uw heupgewrichten wil laten smeren, neem dan als wederdienst gewoon een banaan mee. (DS)

J. BERNARDT: Balthazar op zoek naar beats

‘I disagree with the other man, the other man in me’, croonde Jinte Deprez zaterdagmiddag in Klub C. Die other man in hem, dat is J. Bernardt, ofte: Deprez met proper opgeblonken dansschoenen aan.

Nooit eerder zagen we Jinte Deprez zo fanatiek over het podium kronkelen als in Werchter – drumsticks in de hand, microfoonsnoer rond de hals.

Nee, onder zijn solo-alias borduurt Deprez – net bevallen van Running Days, en het is nog een koddig kindje ook! – niet voort op de classic indierock die hij bij Balthazar bezigt. Er komt r&b en elektro uit de koker van J. Bernardt, met een symfonisch sausje (Running Days) en likjes soul (Calm Down) en gospel (het one-mankoortje in On Fire) eroverheen. Aan The Question, het hoogtepunt van de set, hing zelfs een Arabisch reukje. Allemaal met dank aan de hoogtechnologische trucjes uit de doos van funkateer Adriaan ‘Pomrad’ Van de Velde, die samen met drummer Klaas De Somer (ook van Pomrad, en van Tourist LeMC) de ritmesectie van J. Bernardt vormt.

Hoe een publiek te bespelen weet de Balthazar-cofrontman inmiddels wel, na al dat toeren met Maarten Devoldere en co. En toch: nooit eerder zagen we hem zo fanatiek over het podium kronkelen als in Werchter – drumsticks in de hand, microfoonsnoer rond de hals. Op het einde mengde hij zich in het publiek en waagde hij zich zelfs aan een rondje crowdsurfen. Zo cool als hij zich bij Balthazar gedraagt, altijd strak in het pak, zo losjes ging het er in Klub C aan toe bij J. Bernardt. En niemand in het publiek die het oneens was met the other man in Jinte Deprez. Ooh-ooh-ooh-ooh-ooh-ooh! (MI)

Hoezo emopunk? The best of the rest op dag 3 van Rock Werchter
© Wouter Van Vaerenbergh

SEASICK STEVE: Yes sir, he can boogie

Je hoeft geen jaren aan het conservatorium te hebben gestudeerd om da blooze te kunnen spelen. Seasick Steve bewijst het al jaren, mét succes: de man hanteert voornamelijk zelfgebouwde instrumenten die uit gerecyled afval bestaan, zoals de ’three string trance wonder’, de eensnarige diddley bow en een tweesnarige gitaar met als onderdelen: de wieldop van een Hudson en een bezemsteel.

Jarenlang loog Steven Leach over zijn verleden, dat hij een stuk schilderachtiger voorstelde dan het eigenlijk was. Maar ach, dienen we autobiografie niet per definitie als fictie te beschouwen? En is imago geen onvervreemdbaar onderdeel van rock-‘n-roll?

Wat telt is dat Seasick Steve, behalve een prima muzikant ook een gewiekst entertainer is, die weet hoe hij het best de verbeelding van zijn publiek kan prikkelen. De man speelt al jaren een haveloos personage dat er uitziet alsof het iedere nacht onder een brug slaapt. Op het podium brengt hij rudimentaire blues- en boogienummers die hij zelf omschrijft als doghouse music en waartoe hij sinds jaar en dag op het podium wordt bijgestaan door drummer Dan Magnusson. Hoewel Seasick al acht langspelers uit heeft, bestaan zijn optredens altijd uit dezelfde ingrediënten. Want zoals hij zelf zingt: ‘You can’t teach an old dog new tricks’.

Hoezo emopunk? The best of the rest op dag 3 van Rock Werchter
© Wouter Van Vaerenbergh

Ook nu werd dus een meisje uit het publiek geplukt, zodat de zanger haar de lovesong Walkin’ Man rechtstreeks in het oor kon fluisteren. De jongedame in kwestie, Gitte geheten, kreeg na afloop prompt een gesigneerd exemplaar van zijn jongste plaat cadeau.

Seasick Steves slidespel in Bring It On, Sumertime Boys, That’s All en Can You Cook sloeg, naar goede gewoonte, eveneens gensters. De artiest stak de loftrompet over de optredens van Radiohead, Royal Blood en Nathaniel Rateliff, maar gaf toe dat we ook in België over geweldige bands beschikken. ‘Vorig jaar toerde ik met Black Box Revelation en sindsdien ben ik een onvoorwaardelijke fan’, meldde hij. Jan Paternoster en Dries Van Dijck werden zelfs op het podium uitgenodigd om afsluiter Keep That Horse Between Me and the Ground van de nodige punten en komma’s te komen voorzien. Het publiek juichte en oordeelde dat het goed was. Seasick Steve? Yes sir, he can boogie! (DS)

Bekijk hier meer foto’s van de bands en hier sfeerbeelden van de derde dag.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content