Hoe Broederliefde de grootste hiphopband van Nederland werd

Ze namen een record af van Frans Bauer, speelden in het stadion van hun favoriete voetbalclub en vormen de meest gestreamde band in de Benelux. Rapgroep Broederliefde is, om kort te zijn, het strafste muzikale fenomeen van Nederland. ‘Is onze muziek commercieel? Wij hebben hem commercieel gemáákt.’

Kent u Emerson Akachar, Jerzy Rocha Livramento, Javiensley Dams, Edson Cesar en Melvin Silberie? Dan was u deze zomer niet op Pukkelpop, waar ze de Dance Hall deed daveren op zijn grondvesten, of kent u hen beter onder de namen Emms, Jerr, Sjaf, Edson en Mella. De heren vormen samen Broederliefde, een Nederlandse rapformatie die deze week met We moeten door haar vierde plaat in evenveel jaar uitbrengt.

Wat de vijf vrienden uit de Dominicaanse Republiek, Kaapverdië en de Nederlandse Antillen in die vier jaar presteerden, leest als een stedelijke, multiculturele heruitgave van een klassiek jongensboek. Ze snoepten een record af van Frans Bauer door veertien weken op nummer één in de hitlijsten te staan met hun vorige plaat Hard Work Pays Off 2. Iets dat Bauer overigens zelf niet erg vond, gaf hij mee in een filmpje, ‘want mijn eigen zonen luisteren er ook de godganse dag naar.‘

Ze namen een duet op met Jan Smit, wonnen een MTV Award en een Edison – een Nederlandse Mia, zeg maar – zijn de meest gestreamde artiest van de Benelux op Spotify (175 miljoen!) en speelden een concert in Het Kasteel, het stadion van Sparta Rotterdam, een boogscheut van de wijk waar de vijf ooit opgroeiden met de bal aan de voet.

Liverpool

Want het eerste hoofdstuk uit het Broederliefdeboek speelt zich af in Spangen, een Rotterdamse achterstandswijk. De laatste keer dat wij over Spangen hoorde, was het de titel van een politiereeks met Linda De Mol in de hoofdrol. En als je wijk zijn naam leent aan een misdaadserie, is het zelden een hof van Eden.

‘Er zijn weinig kansen om succesvol te worden in Spangen, al woon ik er vandaag nog steeds’, zegt Emms wanneer we hem spreken. ‘Er is veel afleiding en verleiding, het slechte pad loert altijd om de hoek. We moesten ons sterk houden om eraan te weerstaan.’ Meteen voegt Emms eraan toe dat ze ook wat ‘kattenkwaad’ hebben uitgehaald. Wat dat is, houdt hij liever voor zichzelf.

Voetballen was de afleiding bij uitstek. In het vriendengroepje van Broederliefde zaten ook jongens als Georginio Wijnaldum, die vandaag bij Liverpool speelt. ‘Ik maakte wel wat muziek, voor de grap, maar dat was voor niemand van ons de grote droom. Wij trapten balletjes, wij wilden profvoetballers worden. Door een gebrek aan discipline hebben we die droom moeten opgeven.’

Rond 2012 begonnen de vijf voor het eerst muziek te maken met teksten in een mix van Nederlands en een stuk of zes andere talen op een bedje van zuiderse beats. Na enkele bescheiden succesjes op YouTube brak de hel los in 2014, met de ep Gevoelig Feestje en single Labanta. Die kwam op één binnen in de iTunes-chart, met nauwelijks steun van radio, tv of geschreven pers. ‘In het begin vonden we dat lastig, maar we hebben nooit liggen zeiken’, is Emms kort. ‘Het was toen ook een andere tijd. Sindsdien is de hele muziekscene gekanteld, er is een nieuwe generatie aan zet. En daar hebben wij aan meegewerkt’, zegt hij trots.

Voorbeeldfunctie

De hiphop met exotische ondertonen die Broederliefde maakt, echoot ook in de muziek van figuren als Lil Kleine en Ronnie Flex. ‘Een paar jaar geleden werd onze sound nochtans weggezet als een tijdelijke hype’, zegt Emms. ‘Nu maakt iedereen het. Maar wij blijven het maken, omdat we het leuk vinden. We hebben er succes mee, en dat is fijn, maar ik vind het nog steeds geen commerciële muziek. Als die commercieel wordt genoemd, betekent dat dat ons succes die commercieel heeft gemáákt.’

Sinds Labanta maakt Broederliefde elk jaar een plaat. Na Gevoelig feestje en Hard Work Pays Off I en II is er dus nu We moeten door. Hoe ze aan zo’n verschroeiend tempo muziek maken? ‘We zijn harde werkers, maar druk voelen we niet’, zegt Emms. ‘De ene studiodag bedenken we complete nummers, ’s anderendaags komt er helemaal niks. En af en toe een uitstapje, om het hoofd fris te houden. We wilden vrij blijven, zonder inmenging van anderen, tot we ongeveer 25 nummers hadden om uit te kiezen.’

Op één punt voelt Broederliefde druk: als het gaat om hun voorbeeldfunctie voor anderen. ‘We willen de kinderen motiveren om te geloven in zichzelf en te doen waar ze zin in hebben. Dat maakt ons leven moeilijker dan dat van een normale burger’, vertelt Emms.

Dat ondervond hij vorig jaar nog, toen hij kritiek kreeg nadat er een filmpje opdook waarin hij ‘Hamas, hamas, alle joden aan het gas!’ riep in de nasleep van een voetbalwedstrijd. Dat was extra pijnlijk, omdat Broederliefde pas ervoor was gekozen om ‘Ambassadeur van de vrijheid’ te worden op Bevrijdingsdag, waarop de capitulatie van de Duitse troepen in Nederland wordt herdacht.

Een fout waar weinig artiesten mee weg zouden komen, maar Broederliefde werd het vergeven. Ook enkele vechtpartijen, onder meer met de collega’s van rapgroep SBMG, werden met de mantel der liefde bedekt.

Niet teren op succes

Vandaag spreekt de band openlijk over zijn misstappen. Emms rapt er zelfs over op Wij moeten door, veruit het persoonlijkste album dat de band ooit maakte: ‘Een foutje had gevolgen op Bevrijdingsdag, maar accepteren is een hele sterke eigenschap.’ Of nog: ‘My next move is better than my last. And again and again and again.’

Dave Vanderheijden, een van de mannen achter de invloedrijke Nederlandse blog Hiphop in je smoel, suggereerde in Humo dat de nieuwe generatie hiphoppers ‘donders goed weet dat ze in het land van Geert Wilders leven.’ Als dat zo al is, dan is Broederliefde er toch niet mee bezig, net zomin als met streamingstatistieken of hitlijsten. ‘Mensen denken voor ons te moeten bepalen waarover wij een mening moeten hebben. Maar wij willen gewoon muziek maken, onze fans stimuleren en voor onze familie zorgen.’

Excuses aanbieden, vooruit trekken en niet meer omzien, Broederliefde wil het op alle gebieden doen. ‘Met Hard Work Pays Off II pakten we prijzen, speelden we veel shows en hadden we succes’, zegt Emms. ‘Maar we willen niet teren op 2016, we kijken naar 2018 en 2019. Of dat we dan zeven of acht weken op één staan met We moeten door, maakt niet uit. Iedereen zal ons toch blijven herinneren als die vijf jongens uit Spangen die het record van Frans Bauer hebben geklopt.’