Hardstyle is een genre met een stevige reputatie. Het zou, zo zeggen velen, muziek voor en door agressieve pillenpakkers zijn. Ik verbleef een dag tussen de gabbers, met een essentiële vraag in het achterhoofd: ís hardstyle de beerput van de muziekindustrie?
Pussy Lounge is een podium dat mij vooraf intrigeerde. Niet omwille van de marginaliteit die de naam uitstraalt, wél omdat ze er het beste van de freestyle – van jump, over hardstyle tot hardcore – verzamelen. Hardstyle is een van de weinige stromingen met zo’n trouwe achterban. Stampen zullen ze, door weer en wind. Het draait ‘m om een vorm van intensiteit die u elders niet ziet.
Gabbers worden al decennia lang onder het klein gevaarlijk afval geklasseerd. Het zouden kale, opgefokte heroïnespuiters zijn. Marginalen die hun tanden poetsen met goedkope wodka. Maar een gabber van deze tijd is moeilijk te definiëren. Ik zag er in de Pussy Lounge in alle geuren en kleuren: groot, klein, dik, fijn. Ze zijn allemaal verschillend, maar ze hebben één ding gemeen: een hart voor een moordende hardcoredreun.
Halfnaakte danseressen
Boenk, boenk, boenk. Ik sta nog geen vijf minuten in de tent wanneer mijn trommelvliezen aan de alarmbel trekken. “Oordoppen. Gebruik oordoppen, verdomme!” Naast ons hakt een tienermeisje zich bijna een beenbreuk. Collega (KS) begint haar te filmen. Wanneer de jongedame het in de mot heeft, stopt ze met stampen om de beelden te bekijken. Ze lacht breed en steekt haar duim in de lucht. “Hey, een glimlach. Mógen gabbers wel glimlachen?”, denk ik in mezelf.
Ik kijk naar links en rechts, maar zie niets dat aan de clichés voldoet. Blijkbaar is het spotten van een gabber in een trainingspak van Sergio Tacchini dezer dagen moeilijker dan het vangen van een zeldzame Pokémon. “Take of your g-string”, draait de dj ineens. Hup, ik ving zonet mijn eerste vooroordeel: hardstyle is seksistisch. Nog geen vijf minuten later staan er ineens twee halfnaakte danseressen op het podium. Pussy Lounge, weet u wel.
In het eerste uur observeer ik de gabber vooral in zijn natuurlijke habitat. Alsof ik in de zoo de gewoontes van de bonobo aan het bestuderen ben. Schandalig, eigenlijk – ’t zijn óók maar mensen, net als u en ik. Stilaan troepen er meer en meer mensen samen voor het podium. Ze hebben schijnbaar amper oog voor de danseressen die de boel komen opzwepen. Het draait om de muziek. Ze dansen zich, kop in kas, de ziel uit het lijf. Links, links. Rechts, rechts.
Spastische sirtaki
Ik val, als zelfverklaarde hipster zijn, uit de toon. Ik heb wel gevoel voor ritme, maar dit gaat mij te snel. Als ik probeer te hakken, heeft het iets weg van een spastische sirtaki. Drie meter verder ziet iemand mij sukkelen. Hij lacht mij vriendelijk toe, dus spreek ik hem aan. Maxim (20) luistert al sinds zijn vijftiende naar hardstyle en haalt zijn loftrompet boven: “Hardstyle is mijn brandstof. Het zweept mij op. Ik luister de hele dag door naar deze muziek, zelfs op het toilet.” Iets verder beginnen ze harder dan ervoor te gabberen.
Het valt op hoe hard ze beginnen te dansen. Harder met de minuut. Er ontstaat een moshpit met veel duw- en trekwerk, maar iedereen die hardhandig tegen de grond wordt gewerkt, helpen ze meteen terug recht met een glimlach. “We dansen misschien zo, maar wij zijn niet agressief”, verzekert Maxim mij. “Het verloopt hier de hele dag zo. Al dansend ontbinden we onze duivels. Weet je, het maakt niet uit of je als een marginaal tekeer gaat. We accepteren iedereen zoals hij of zij is.”
Dat laatste was mij ook opgevallen: het respect. Hoewel ze elkaar niet kennen, voelt iedereen zich verbonden. Ken (33) heeft Maxim hier, op Tomorrowland, ontmoet. “Ik ga al veertien jaar naar hardstylefeestjes en in die tijd is er nauwelijks iets veranderd: mentaliteit noch de muziek.” Hij draait zich even om en begint verder te hakken. Ik vraag mij af hoé je veertien jaar lang – dag in, dag uit – deze beukende beats kan verdragen. “Hardstyle is mijn leven, hè. Ik leef maar één keer, ik moet dit moment nú beleven.”
La La Land
Daags voordien had ik de Q-dance Stage – ook een hardstylepodium – een paar keer bezocht. Het viel mij toen op dat die hardere muziekstroming eigenlijk gewoon popmuziek is die na enkele minuten openbarst, alsof iemand ineens een sloophamer bovenhaalt. Adele, Coldplay, The Cranberries, 50 Cent: ook alle dj’s in de Pussy Lounge draaien bekende artiesten met een vette, smerige beat onder.
“Let’s start a riot”, klinkt het enthousiast bij Mark With A K. De Belg is een grote naam in de wondere wereld van de hard dance. “Gek, de tent staat vol”, denk ik verwonderd. Ik vind het indrukwekkend dat zo veel mensen willen deelnemen aan deze cursus Collectief Hakken. En wat ik eerder schreef, bleek nog maar eens: moderne gabbers vindt u in alle vormen. Mannen én vrouwen overigens, want zeg nooit dat vrouwen niet kunnen stampen.
Het viel mij trouwens eerder al op dat het gebruik van kauwgum in de Pussy Lounge gevoelig hoger ligt dan elders. Scheve monden en onophoudend kauwen: het verraadt vaak drugsgebruik. “Gabbers zijn junkies!”, schreeuwt men altijd. Dan toch? Ik hoor ineens een opmerkelijke track voorbij wandelen: “I live for the music, rolling blunts, feeling high, getting loaded or take some pills and go to La La Land.” En niet veel later: “I live for the weekend, I live for hard styles, I live for hardstyle, baby!”
Drugs
Toen ik Maxim en Ken eerder op de dag vroeg hoe ze dit kunnen volhouden, was hun antwoord een grijns. Een vriend van hen vertelde mij dat ze door de adrenaline een hele dag kunnen hakken. Maar gabberen is fysiek zo zwaar dat het mij, zonder lange pauzes, onmogelijk lijkt. Ineens stapt er iemand op mij af. “Waarom ben jij zo veel aan het noteren?”, vraagt Arjen (28) uit Nederland. Ik antwoord dat ik de échte gabber wil ontdekken. Dat ik wil nagaan of de karikatuur die de maatschappij van hen maakt, klopt.
Arjen ziet er mij een vriendelijke gast uit, dus waag ik het erop. “Hoe hou jij dit een hele dag vol?” Hij lacht. “Door te pakken.” In de uren die volgden, hebben nog een handvol mensen toegegeven onder invloed te zijn – man, vrouw, jong én oud. “Vergis je niet: de opzwepende muziek doet zelf ook al veel, hoor. En drugs wordt overal gebruikt, dus het gebruik ligt hier niet per se hoger dan elders.”
In de zes à zeven uur die ik in de Pussy Lounge heb doorgebracht, heb ik wel niemand zién gebruiken. Het verandert echter weinig aan het beeld dat ik sinds vandaag heb van de hedendaagse gabber: ’t zijn verdomd sympathieke mensen, die bereid zijn om hun passie met onbekenden te delen. Wanneer ik later op de avond Maxim spot, steekt hij van ver een duim in de lucht. “En? Wat vind je er nu van?”, vraagt-ie. “Leuk. Echt waar!”
Gabbers Of Tomorrow
Hoe later op de avond, hoe meer schaarsgekleede vrouwen op het podium verschijnen. De opkomst blijft echter wel beperkt. Enkel bij Mark With A K liep de tent vol, de rest van de dag stond er een paar honderd man te gabberen. Iedereen die ik door de dag heb gesproken, klampt mij aan, benieuwd naar mijn reactie.
Ik vertel hen dat de verbondenheid tussen de gabbers mij intrigeert. En dat ik het uiterst vriendelijk vind dat ze mij in hun kleine, maar fijne kring hebben toegelaten. “Dat is nu eenmaal hoe we zijn”, vertrouwt een Nederlander ons toe. “Als je hier een hele dag rondloopt en je vooroordelen overboord gooit, krijg je de ware gabber te zien. Hardstyle is niets om bang van te zijn.”
Ik volg nog even een snelcursus hakken, en hak mij de avond in. Intussen ziet het eruit als een T-Rex met mongoloïde trekken, maar het begint er wel op te lijken. Moe, maar voldaan trek ik mij terug. Het is mooi en leerrijk geweest. De Gabbers Of Tomorrow zijn niet het uitschot van de wereld – ik zou ze bijna vredelievend durven noemen. Probeer het anders eens zélf, gabber zijn voor een dag.
Elmo Lê van
(Dit artikel werd mede mogelijk gemaakt door de oordoppen van het Wit-Gele Kruis)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier