Het hartverwarmende solodebuut van Guy Garvey en onze 3 andere albums van de week

Deze week springt Guy Garvey uit de band, stuwen Ólafur Arnalds en Nils Frahm elkaar de kosmische hoogte in, blinkt Arbeid Adelt! uit in even schalkse als staalkoude Belgische gekte en waagt Roots Manuva zich zowaar aan liefdesliedjes.

Guy Garvey springt uit de band. Niet letterlijk, want alles is nog koek en ei bij Elbow, maar soms wil een zanger nu eenmaal eens zot doen.

Courting the Squall bevat songs die Garvey niet aan zijn medebandleden kon slijten of liever niet aan het democratische groepsproces wilde overleveren. Is zijn eerste soloplaat dan een tweederangsaffaire geworden, in lijn met Elbows restjesverzamelaar Dead in the Boot? Geenszins.

Akkoord, de vrees een ratjetoe van wilde ideeën en lang opgekropte wensen in de maag gesplitst te krijgen, maakt zich al van u meester bij de groovy openingssong Angela’s Eyes. Garvey sluit rammelpercussie à la Tom Waits en schrille funksynths op de wijze van Bernie Worrell (Parliament-Funkadelic) samen in een kamer op, in de ijdele hoop dat ze het een beetje met elkaar zullen vinden.

Ik schreef ‘zot’, maar erger wordt het niet. Wel hoort u geregeld een Garvey die u nog niet goed kende. Harder Edges sleept er Elbows brassband bij, maar koppelt die aan een nerveus drumpatroon dat van drum-‘n-bass zit te dagdromen – heel aanstekelijk, heel goed. Op plaatkant twee doet Belly of the Whale die truc over, maar voegt er het grootstedelijke raffinement van dEUS’ Theme From Turnpike aan toe. Electricity is een andere vreemde eend: schemerig, romantisch en vooral jazzy, Garvey in duet met Jolie Holland, die de dubieuze instructie ‘denk in de eerste plaats aan Billie Holiday’ moet hebben meegekregen. Dan toch een wens te veel.

De rest van deze beknopte plaat bestrijkt bekender terrein. Want Garvey hoeft nog maar zijn glooiende, melancholische keel en notitieboekje met knusse zinnen te openen (‘ in the hills it’s an overcoat colder‘), of men realiseert zich weer hoe succesvol deze man is in de business van de hartverwarming. De spontane werkwijze, waarbij Garvey zich omringde met ‘mijn favoriete muzikanten buiten Elbow’, levert in vergelijking met zijn day job een ingetogener en soberder resultaat op. Alsof hij, met bassist Pete Jobson (I Am Kloot), gitarist Nathan Sudders (The Whip), toetsenist Ben Christophers en drummer Alex Reeves in het getouw, deze keer niet de snelste maar wel de meest idyllische route op zijn gps heeft ingesteld.

Sluipwegen is het woord, want sluipen is wat nummers als Unwind, het bij elke beluistering aan glans winnende Juggernaut en vooral de wondermooie kleine parel Three Bells doen. Tot ze alsnog aankomen op hun eindbestemming: uw langetermijngeheugen. (KB)

DOWNLOAD: Harder Edges / Juggernaut / Three Bells

Als een dubbelster in een neoklassiek heelal cirkelen ze al jaren om elkaar heen, Frahm en Arnalds. Sporadische botsingen leverden al straffe samenwerkingen op, helaas vaak versnipperd te verkrijgen of verpakt als instant uitverkocht Record Store Day-snoepje. Maar kijk, nu staan alle gensters op een dubbelalbum gestanst, en wat voor een. Knisperende elektronica, pianoloops en getemperde beats vielen te verwachten, maar wat te denken van B1, waarin celliste Anne Müller tien minuten lang de herfstige weemoed tastbaar maakt? Of het bonusalbum Trance Frendz, een integrale improvisatieset vol vederlicht toetsengestreel, glaciale strijkers en overstuurde drones. Twee toptalenten die elkaar de kosmische hoogte instuwen, meer hebt u niet nodig. Behalve een haard en rode wijn dan. (RS)

DOWNLOAD: B1

b1 -Ólafur Arnalds & Nils Frahm- from libertinesurrealist on Vimeo.

Er gaapt een gat van dik twintig jaar tussen deze afscheiding van Arbeid Adelt! en de vorige, maar dat betekent niet dat het trio zich – uit angst meteen in de revivalhoek gedrumd te worden – amechtig naar de grillen van de tijd heeft geplooid. Neen, op Slik gaat het driespan Vanthilt-Vanroelen-Van Acker onvermurwbaar uit van de eigen sterkte, en als dat net zo amusant-belegen-onaangepast klinkt als in 1994 of 1982, zo zij het. Even schalkse als staalkoude Belgische gekte aldus, tussen René Magritte, Telex en Cockerill-Sambre in. Er zijn gierende jazzsaxofonen, synthesizers uit de kringloopwinkel, gierende gitaarerupties en natuurlijk Marcel Vanthilts parmantige jongleerwerk met taal, in zijn dubbelrol van zotskap en maatschappelijk waarnemer – ‘do the Gaza strip, baby!’ We kunnen het niet beloven.

DOWNLOAD: Asta-Astra

43 jaar oud en 20 jaar in the game, zoals Dre zou zeggen. Rodney Smith, alias Roots Manuva, is zijn occasionele gewetensonderzoek gegund. Je kunt geen leven lang rappen over bananen. Met Hard Bastards, Cargo en Fighting For? telt het zesde album van de Britse brombeer wel drie schrikwekkend pompeuze levensbespiegelingen, compleet met piano-intro’s en tranerige strijkers. Gelukkig tokkelt – hij weer! – Four Tet percussie uit een roestige typemachine in Facety 2: 11, baadt Stepping Hard in zompige elektrodub en keilt Adrian Sherwood een Barry White-sample door de studio in Don’t Breathe Out. Zo houden de beslommeringen van Rodney Smith en de muzikale kwinkslagen van Roots Manuva elkaar in evenwicht. Me Up!, een existentieel liefdesliedje? Moet kunnen, Roots! Maar dan zoals alleen jij dat kunt: in dikke dampen sensimillia. (JB)

DOWNLOAD: Me Up!